Ik weiger een figurant te zijn die in zijn eigen huis wordt getolereerd

Leroy Lucas hield afgelopen maandag tijdens het protest tegen de koloniale en nationalistische film “Michiel de Ruyter” een gloedvolle toespraak. De integrale tekst.

Ik ben hier niet om te praten over de film “Michiel de Ruyter”. Nee, ik ben hier ook niet om het over Zwarte Piet te hebben. Ik ben hier met een andere boodschap. Ik hoor u al denken: “Huh, ga je niet over de film praten? Waarom ben je dan hier, als spreker?”

Ik wil vandaag aandacht voor de rode draad die loopt tussen beide protesten die ik in Nederland heb gezien: het protest tegen Zwarte Piet en het protest tegen deze film. Ik heb de Zwarte Piet-discussie gevolgd en nu zie ik opnieuw een discussie omhoog komen, namelijk over Michiel de Ruyter. En net zoals bij het geschreeuw van Zwarte Piet-fans zie ik bij de film dezelfde reflexen en hoor ik dezelfde dingen.

Weer dezelfde uitspraken als: “Ooh nee, hè, weer die negers”, “Ja, het duurt effe tot Sinterklaas. Ze moeten de maanden overbruggen”, en: “Hebben ze niks beters te doen? Wedden dat negen van de tien daar een uitkering heeft?”. En natuurlijk de welbekende: “Als het je niet bevalt, dan ga je maar terug naar je bananenrepubliek”. Wederom zie ik dezelfde stellingen. Daarom heb ik besloten om niet aan te komen met dezelfde soort speeches die jullie al hebben gehoord tijdens de protesten tegen Zwarte Piet. Nee! Want we kunnen gaan bakkeleien over deze film, we kunnen gaan ruziën over de kleur van Zwarte Piet. Prima dat er mensen zijn die dit agenderen, maar voor mij is de kwestie veel fundamenteler dan alleen de kleur van Zwarte Piet of een film over een zeeschurk.

Voor mij gaat het erom wat Nederlanderschap betekent en wie het voor het zeggen heeft als het gaat om het vormgeven van deze samenleving. Zijn het alleen blanke mensen die dat mogen bepalen? Of mogen we dat met z’n allen doen? Wie mag bepalen hoe onze nationale feesten worden aangekleed, wie onze helden zijn, in wat voor wijken we willen wonen, en hoe onze gezondheidszorg en ons sociale stelsel wordt ingevuld? Het gaat mij erom dat we allemaal aan de tafel mogen zitten die Nederland heet. We mogen er allemaal over meepraten hoe we dit land willen indelen en vormen.

Want ik accepteer het niet dat we maar toeschouwers zijn aan de zijlijnen van deze samenleving. Ik accepteer het niet dat we als enige keuze hebben: meedoen of oprotten. Natuurlijk is er geschiedenis, natuurlijk zijn er regels, natuurlijk zijn er normen en waarden, natuurlijk is er een cultuur die in de loop der eeuwen vorm heeft gekregen. Maar betekent dat nu dat het klaar is? Is het huis dat Nederland heet, af? Kunnen we er verder helemaal niets meer aan toevoegen of aan veranderen? Zijn we dan alleen maar figuranten in ons eigen land die worden getolereerd worden door onze blanke landgenoten? Nee! Ik weiger een figurant te zijn in mijn eigen huis dat Nederland heet! Laat ik het nog duidelijker maken: ik weiger een figurant te zijn die in zijn eigen huis wordt getolereerd. Blanke Nederlanders praten over het tolerante Nederland. Laat ik het duidelijk zeggen: ik weiger getolereerd te worden in mijn eigen land!

We zijn nu bij een kruispunt. Tegen mijn blanke landgenoten zeg ik: er zullen zeker geen gemakkelijke antwoorden zijn. Maar om überhaupt bij een goed antwoord te komen, moeten we bereid zijn om naar elkaar te luisteren. En we zullen moeten ophouden om constant in die onvolwassen reflex te schieten. Ik wil een beter Nederland, want Nederland is niet af. Het kan beter. En ik reik mijn hand uit naar degenen die echt een ander Nederland willen. Ik reik mijn hand uit naar degenen die willen binden, in plaats van de boel te ontbinden. Ik reik mijn hand naar degenen die willen verenigen, in plaats van groepen van elkaar uit te spelen. Ik reik mijn hand naar degenen die de dialoog willen aangaan, in plaats van polariseren. Ik reik mijn hand naar degenen die niet vastzitten in hun Gouden Eeuw die gepaard is gegaan met veel leed en pijn, maar met mij willen werken aan een nieuwe Platinum Eeuw die bestaat uit saamhorigheid, liefde en burgerschap!

Ik ga voor een verenigd koninkrijk der Nederlanden waarin we met z’n allen bepalen hoe we dit land vormgeven. En dat zal betekenen dat sommige gebruiken niet meer hetzelfde zullen zijn. Dat zal betekenen dat Michiel de Ruyter niet meer een held is, maar een misdadiger. Ja, ik weet dat mensen bang zijn voor veranderingen. Tegen hen zeg ik: wees niet bang, want we doen het samen. We maken samen een samenleving waarin onze kinderen zich niet meer oncomfortabel hoeven te voelen tijdens Sinterklaas. Een samenleving waar niet alleen plek is voor Michiel de Ruijter, maar ook voor Tula en Boni. Dat is mijn Nederland. Dat is waar ik wil wonen. Dat is waar ik heen wil. En, dames en heren, ik zal daar komen. Want er is geen weg terug. En alle dreigementen van het Korps Mariniers, alle pesterijen van de PVV en alle treiterijen van extreem-rechts gaan mij niet tegenhouden. Je maintiendrai, ik zal handhaven. Ik zal doorgaan. Wie gaat er met mij mee?

Leroy Lucas