Indrukwekkend (en triggerend) “Transzorg nu!”-protest gisteren in Amsterdam (beeldverslag)
Gistermiddag hebben honderden mensen hun stem laten horen voor een transzorg die wel werkt. Een transzorg die toegankelijk is, een transzorg die om kan gaan met diverse behoeften en die persoonlijke behoeften ook centraal zet.
Dus: “Fuck het VU! Transzorg nu!!”. Want hoewel het genderteam van het VU niet meer de enige plek is waar je als trans persoon terecht kunt, staan 5 van de 6 andere klinieken onder toezicht van de VU. De aanpak van de VU waarin transitie als een “laatste redmiddel” wordt gezien waarvoor je extreem streng gescreend dient te worden, is dan ook de standaard in Nederland. Weg met die poortwachters!
Want de gevolgen van het VU-monopolie zijn duidelijk. Nog steeds wordt het zelfbeschikkingsrecht van patiënten genegeerd. Nog steeds worden behandelingen uitgevoerd door mensen zonder kennis van of binding met de community. Kortom, nog steeds wordt er behandeld vanuit de patriarchale witte cishet normen. Het zijn precies deze normen die trans personen het leven zo zuur maken.
Vanaf het podium werd vanuit vijf verschillende perspectieven duidelijk gemaakt tot wat een vermijdbaar leed dit leidt.
Felix deelde hoe pijnlijk het is steeds opnieuw aan cis behandelaren te moeten aantonen “trans genoeg” te zijn.
Ook Dinah legde de vinger op zere plekken. Bijvoorbeeld dat de internationale diagnostische standaard van de WHO (ICD11) wèl uit gaat van het zelfbeschikkingsrecht, maar dat deze in Nederland *niet* wordt gehanteerd en er dus voor trans personen wordt besloten wat voor hun passende zorg is.
Mala maakte duidelijk hoe zwaar het is om elke dag weer te moeten vechten tegen die witte cis hetero normen. Elke dag vechten, slechts om te kunnen bestaan, omdat je bestaan per definitie een bedreiging van de heersende patriarchale orde is.
Kim vertelde hoe de combinatie van vethaat en transfobie mensen als hen treft. Want de grens van een BMI van 36 betekent dat hen pas zorg krijgt als hen afvalt. “En wat als dat niet lukt? Zoals het niet lukte op mijn 8e? Zoals het niet lukte op mijn 11e, mijn 13e, mijn 15e …”
Als laatste spreker wees Fayaaz erop dat ook de queer-community niet vrij is van transfobie. Maar vechten voor rechten van de ene groep en niet voor de andere is onderdrukking in stand helpen houden. Op de logische oproep aan cis mensen om mee te vechten voor goede transzorg klonk het luid “Tijd voor solidariteit”.
Daar is het inderdaad de hoogste tijd voor. Want behalve een demonstratie van kracht en vechtlust was het op de Dam ook een ’triggerfest’ voor de traumatische ervaringen die elke trans persoon in Nederland heeft doorstaan. Dat zouden mensen die vechten voor levensreddende zorg niet moeten hoeven doorstaan. Hoe laat is het? De hoogste tijd dat iedereen het mee-eist: transzorg nu!
Wouter Pietserse
Voor wie het spandoek niet helemaal leesbaar is…
