Jerry Afriyie: “Ik wil dat telefoontje niet ontvangen, van je zoon komt nooit meer thuis”

Op woensdag 7 juni demonstreerden zo’n 125 mensen bij de Belgische ambassade in Den Haag voor “Justice for Sanda Dia”. Dia is op 20-jarige leeftijd vermoord tijdens een ontgroening door 18 leden van de studentenclub Reuzegom aan de Katholieke Universiteit Leuven in 2018. Ze zijn afgelopen week veroordeeld tot werkstraffen van ongeveer 1 maand en elk een boete van 400 euro.

Er was veel pers aanwezig, ook uit België. De speeches waren krachtig en vaak ook emotioneel. Aan het einde legden tientallen mensen bloemen vlakbij de ingang van de ambassade, die kort na ons vertrek meteen werden verwijderd door ambassadepersoneel. De Belgische staat vertoont geen enkele vorm van respect voor de nagedachtenis van een wegens racisme omgekomen burger.

Het protest was georganiseerd door Zwart Manifest, KOZP, de Haagse Stadspartij, BIJ1, België Kan Het en Doorbraak. We zullen een aantal van de speeches hier publiceren. Hier enkele passages uit de teksten van moderator Jerry Afriyie van Zwart Manifest en KOZP.

Eric Krebbers

Mijn naam is Jerry Afriyie. Ik ben betrokken bij Zwart Manifest, een initiatief van verschillende organisaties uit de zwarte gemeenschap. Ons doel is om er voor te zorgen dat zwarte mensen in Nederland veilig kunnen opgroeien, veilig kunnen leven, veilig hun dromen kunnen nastreven.

Maar onze betrokkenheid, zoals we vandaag zien, houdt niet op bij de grenzen. Er is iets gebeurd aan de overkant en het raakt ons, ook al is het aan de overkant.

En we zijn hier en ik hoop echt dat de ambassade onze aanwezigheid gebruikt om tegen de Belgische overheid te zeggen: misschien moeten we toch goed nadenken hoe wij met deze zaak omgaan. Misschien, heel misschien, is het leven van een mens iets meer waard dan vierhonderd euro. Heel misschien. We staan hier en we hopen dat ze onze aanwezigheid gebruiken om de familie medemenselijkheid te tonen en niet wat we hebben gezien.

De zaak speelt al een tijdje en wij hebben ons gedeisd gehouden, want we dachten, voor eventjes, ook al wisten we beter, dat gerechtigheid zou zegevieren. Dat is niet gebeurd en daarom staan we hier en wij zullen van ons laten horen.

Laten we eerst kijken of we de energie nog hebben. No justice, no peace! No justice, no peace! Sanda Dia! Sanda Dia! Black lives matter! Black lives matter!

De ouders, eigenlijk maken ze zich medestanders, mededaders, door ervan uit te gaan: hoe kunnen wij ervoor zorgen dat onze kinderen kunnen opgroeien met alle privileges. Terwijl andere ouders nog hun kinderen moeten begraven, waren zij al bezig met hoe kunnen wij advocaten samenstellen, hoe kunnen wij dit redden. Ja, dan zeg je eigenlijk: de appel valt niet ver van de boom.

Dank jullie wel nogmaals en ik wil zeggen: ik ben zo blij met de diverse mensen die hier aanwezig zijn en dat we steeds meer – en ik woon nu een tijdje in Nederland, ik kan echt zeggen, dat we worden steeds meer, meer, mensen en diverser die vinden dat onrecht nooit plaats mag vinden. En zeker niet op deze manier. Dus het is heel mooi dat we niet langer zeggen: oh, het is een zwarte persoon, laat die zwarte mensen het zelf maar fixen. Of oh, het is iemand van de lhbti, laat die het maar fixen, enzovoorts, enzovoorts. Het is mooi dat we hier met diversiteit staan, van verschillende soorten mensen, mooie mensen. En dat wil ik gewoon meegeven, dat we dit samen moeten doen en alleen zo komen we verder.

We gaan gewoon doorpakken en de energie voelt gewoon goed. En ik hoop echt, ik zeg jullie, mijn zoon is negentien en gaat studeren en ik zit gewoon te denken: zie ik straks … Ik wil gewoon… ik wil dat telefoontje gewoon niet ontvangen. Ik wil gewoon niet horen dat mijn zoon die ik naar school stuur om zich voor te bereiden op een mooi leven, en als ouder dat je dan krijgt te horen: je zoon komt nooit meer thuis. We moeten echt beseffen waarom we niet hierover lacherig kunnen doen, waarom we niet de focus kunnen blijven houden op de toekomst van de daders, terwijl het slachtoffer nooit terug naar huis kan keren.

Ik maak me zorgen en ik weet dat meerdere ouders tegen mij hebben gezegd, zij maken zich ook zorgen. Het is heel belangrijk dat onze kinderen, ongeacht waar hun wieg stond, ongeacht hoe zij eruit zien, ongeacht hoeveel zwaar geld ze hebben of niet hebben, ze moeten allemaal gewoon veilig kunnen studeren. En dit is gewoon onrechtvaardig, daarom staan we hier. En ik hoop dat de ambassade het niet ziet als: oh ja, dat hebben we gehad, terug naar lunch. Nee, het gaat hier om een mensenleven.

Zoals ik zei, we staan hier met diverse mensen en laten we vooral elkaars strijd ondersteunen en laten we gewoon de handen ineen slaan. Want een van de grootste onrechten, boven alle onrecht, is verdeel en heers. En wij worden verdeeld en beheerst. Daarom is het heel belangrijk dat wij echt nadenken. Onrecht is onrecht maar niet wie het overkomt. Op het moment dat jij onrecht meemaakt kan ik niet rusten totdat dat recht wordt gezet en andersom. Dat moet onze mindset zijn. We moeten echt vanaf nu, ik denk dat als we hier weggaan laten we dat meenemen: we trekken gezamenlijk ten strijde. Tegen alle vormen van onrecht, tegen wie dan ook, en dat is echt belangrijk.

Je moet het zo zien, wij trekken met z’n allen ten strijde, en geen een van ons gaat naar huis totdat we allemaal rechtvaardigheid hebben meegemaakt. We kunnen niet zeggen: ik ben met je en als mijn huis schoon is, ben ik opeens foetsie. Dat moet ‘m niet zijn. We moeten, we gaan pas naar huis als we allemaal naar huis kunnen. Dat moet de mindset zijn.

En ik hoop dat in ieder geval, hoe klein ook, dat de nabestaanden kunnen zien dat geen kilometers of grenzen ons van elkaar kan verwijderen. Onze morele verantwoordelijkheid stopt niet bij de grenzen, onze medemenselijkheid stopt niet bij de grenzen. En ik denk, ook als we hier weggaan, laten we geluid blijven maken, totdat rechtvaardigheid is geschied.

Okay, laten wij twee minuten stilte houden en nogmaals dat we alleen de wind mogen horen en als we heel goed luisteren ook de stem van Sanda Dia, dat hij ons heeft gehoord en dat wij hem niet laten gaan zonder justice.

Jerry Afriyie

Meer berichtgeving over het “Justice for Sanda Dia”-protest in Den Haag
– Naomi Tuininga: “We worden wijsgemaakt dat deze koloniale instituten de enige weg zijn naar succes”
– Aaron Bangudi: “We weigeren te zwijgen terwijl ongelijkheid bloeit in de schaduw van privilege”
– Evelyn Agyemang: “Die hiërarchie is heel vaak verbonden aan het koloniaal verleden”
– Mitchell Esajas: “We laten ons niet gaslighten door de Belgische elite en die studentenvereniging”
– Aki Negate: “Deze elitaire studentenverenigingen zijn doordrenkt in racisme, kolonialisme en een gewelddadige hiërarchie”
– Patricia Dinkela: “Nu kom ik erachter dat mijn kind €400 en een weekje werkstraf waard is”
– Jerry Afriyie: “Ik wil dat telefoontje niet ontvangen, van je zoon komt nooit meer thuis”
– “Justice for Sanda Dia”: steunverklaringen, oproepen en verdwenen bloemen