Joke Kaviaar: De hand van Fred Teeven, wat moeten we ermee?

Hee Fred Teeven, papieren geven! Hee Fred Teeven, laat ons leven! Laat Fred Teeven zelf maar eens beven! Het zijn zomaar wat slogans die bedacht werden tijdens de demonstratie in Den Haag van afgelopen zaterdag. Nog niet veel gehoord, deze leuzen, maar het nodigt vast uit tot meer dichtkunst. Fred Teeven is immers ‘onze’ nieuwe staatssecretaris die over het lot van vluchtelingen mag beslissen.

Hij doet dat voortvarend, ‘onze’ Fred, de vluchtelingenjager. Hij neemt de zaken straf ter hand, zoals het een daadkrachtig politicus en ex-Officier van Justitie betaamt. Om te beginnen was er die ‘handreiking’ van afgelopen week, zoals het in een aantal nieuwsberichten werd genoemd. Een ‘handreiking’ die niets meer en niets minder was dan een laffe poging om het verzet van vluchtelingen af te kopen met meer van hetzelfde bedrog. In een brief aan de Tweede Kamer verwoordt hij het zo: “Uitgangspunt is dat vreemdelingen zelf verantwoordelijk zijn voor hun vertrek, maar ze staan er niet alleen voor.” Hij heeft natuurlijk helemaal gelijk: als het erom gaat vluchtelingen tot vertrek te motiveren, staat een ruim scala aan variaties op de bekende dwangmiddelen tot hun beschikking:

1. Laten creperen op straat.
2. Grensgevangenissen.
3. Een wisselbad van beiden, en
4. Deportatie.

En nee, dan staan ze er niet alleen voor: de Dienst Terreur en Verrek, en de jacht- en waakhonden van politie, bewakers, en marechaussee, ze staan allemaal klaar om daarbij de helpende hand te reiken. Medewerkend aan deze dwang zijn voorts allerlei organisaties die de schijn van humaniteit over zich hebben afgeroepen met terugkeerprojecten en terugkeerhuizen, zoals bijvoorbeeld de IOM en Kerk in Actie en zo zijn er nog wel meer. Alles immer en altijd met de stok achter de deur dat het óók met harde hand kan: de hand van Teeven.

Nog een citaat uit die brief van de man die van de jacht op vluchtelingen in Neederland een principekwestie maakt, zoals tot nu toe alleen nog heimelijk werd gedaan: “Met behulp van bovenstaand aanbod span ik mij maximaal in om tot een uitweg te komen uit de ontstane situatie in Amsterdam en Den Haag zonder afbreuk te doen aan de uitgangspunten van het Nederlandse vreemdelingenbeleid.” En: “Dit uitgangspunt loslaten, zou betekenen dat ik het vertrouwen in de Nederlandse asielprocedure opzeg.”

Nee zeg! Dat mag vooral niet gebeuren, het vertrouwen in de procedures opzeggen! Dat gebeurt slechts, wanneer het beleid niet adequaat genoeg wordt geacht! Dat gebeurt als het strenger moet, als de grond vruchtbaar is gemaakt voor nóg harder beleid. ‘Onze’ Fred wil tot een uitweg komen uit de ontstane situatie, maar dan wel zonder oog en oor te hebben voor de mensen in de kampen. Het is vooral de bedoeling hen uit het zicht te laten verdwijnen, op welke manier dan ook.

Het is allemaal niet nieuw en de vluchtelingen zijn niet dom. Ze laten zich niet wegstoppen in centra. Ze nemen geen tijdelijk onderdak aan onder de voorwaarde te ver(t)rekken. En ze zien: die ‘handreiking’ van Teeven, daar kleeft bloed aan. Daar kleeft op voorhand het bloed aan van reeds gevoerd en nu te intensiveren beleid. Beleid dat de dood van vrienden al tot gevolg heeft gehad. Wie de inmiddels geplaatste verhalen op de website van Recht op Bestaan leest, hoeft niet ver te zoeken voor wanhoop, angst en (zelf)moord. En zo zullen nog meer verhalen de komende tijd in de openbaarheid worden gebracht.

Ja, er kleeft bloed aan die hand van Fred Teeven. Dit is een hand die wordt uitgestoken om je de pen aan te reiken waarmee je geacht wordt zelf je doodvonnis te ondertekenen. Dit is een hand die wordt uitgestoken om je in de boeien te slaan. Dit is een hand die wordt uitgestoken om je de strot mee dicht te knijpen. Deze hand wordt slechts ‘gereikt’ om de publieke opinie wijs te maken dat de staatssecretaris met de vluchtelingen het beste voor heeft. Het is diezelfde hand die handen schudt van andere eveneens met bloed besmeurde handen. Een besmette hand, dat is het, de hand van Teeven.

Het antwoord van de vluchtelingen zal dinsdag aan Fred Teeven worden uitgereikt. Diezelfde hand zal dat antwoord ongetwijfeld aannemen, met een glimlach en een knikje, zo ogenschijnlijk vriendelijk. Het is bewonderenswaardig hoe mensen die zo in het nauw gedreven zijn, nog de moed op kunnen brengen om een man met bloed aan zijn handen een brief te geven en hier wat hoop uit te putten. Want moed, die is daar wel voor nodig. Moedig is het om het risico te nemen dat ook deze hoop weer de grond wordt ingeboord. De hoop dat de man die elk van hen strafbaar wil maken en op wil kunnen sluiten, diezelfde hand over het hart zal strijken en zal zeggen: Weet je wat? Jullie hebben gelijk.

Nee… De enige papieren die deze man in orde gaat maken, voorzie ik, dat zullen de papieren zijn die benodigd zijn voor een effectieve en definitieve deportatie. De enige échte handreiking van Teeven is voor zijn ambtsgenoot in Irak, om in navolging van Leers nog wat meer smeergeld aan te bieden in ruil voor het terugnemen van de in Neederland in de weg zittende vluchtelingen. Er staat de vluchtelingen nog een lange en zware strijd te wachten die we allen niet anders dan ondersteunen kunnen, zodat die harde strijd niet alleen hén ten deel valt die geen andere keuze hebben dan die strijd te voeren. Zodat die strijd óók ‘onze’ staatssecretaris Fred de vluchtelingenjager Teeven de nodige slapeloze nachten zal bezorgen!

Joke Kaviaar