Joke Kaviaar: Wat leert ons de wet? De wet leert ons verzet!

Terwijl Teeven bezig is om voor Leers het verzet tegen het “asielbeleid” te proberen te breken door keiharde repressie, tracht Leers het imago van zijn beleid op te vijzelen. Maar laat je niet bedriegen door die roomse charlatan: hij heeft net als al zijn voorgangers doden op zijn geweten.

Op Vrijheidvanbewegen.nl voegde ik een aantal video’s toe van een detentiecentrum in Zwitserland, en van deportaties. Kijk zelf, want ik heb er geen woorden voor. Je moet het zien.

Gaat het in Neederland ook zo? Reken maar! Maxima is er trots op. Zij “vereerde” op 23 augustus de marechaussee op Schiphol met een “werkbezoek” en liet zich bij deze gelegenheid in mantelpakje fotograferen terwijl ze de hand van de deportatierobots schudde. Gefeliciteerd met uw prachtige nieuwe onderkomen! Moge onze koninklijke zegen u steunen bij de uitvoering van zulk een zware taak als het knevelen en ketenen van vreemdelingen uit verre landen die niet met een prins getrouwd zijn! Hulde en bravo voor het nieuwe verwijdercentrum! Efficiënt als de verscheping van oorlogstuig. Onopgemerkt als de martelkamers van een militaire junta.

Uit verhalen van uit Neederland gedeporteerde mensen kunnen we afleiden dat dit nieuwe “verwijdercentrum” ergens onder de vertrekhallen moet zijn. Hoe toepasselijk: de toeristen en zakenlui die Neederland vrijelijk in- en uitlopen, naar de zon of voor een businessdeal, lopen letterlijk over de hoofden van de afgeschreven bevolkingspopulatie heen. Je hoort er niks van, je ziet er niks van, je merkt er niks van.

Minister Leers is een charme-offensief begonnen. Wat achter de schermen gebeurt, wordt nóg meer naar achteren gedrongen. “Immigratie moet in een positief daglicht komen.” Leers bedoelt natuurlijk: “Mijn beleid moet in een positief daglicht komen.” Het is voor de bühne, deze schijnbare ommekeer. Het is voor de stemmen van de CDA achterban, deze draaikonterij.

Het beeld keert steeds terug in mijn gedachten. Zwijgend zetten mannen in het zwart de te deporteren jongen een zwarte helm op. De helm heeft een nummer: 16. Ze wrikken het ding heen en weer over zijn hoofd tot het goed zit. De man is reeds op zijn rug geboeid. Met dezelfde zwijgzaamheid zullen ze later helm en boeien afnemen om hem te dwingen om zich uit te kleden en in zijn mond te laten kijken met een zaklamp. Met dezelfde zwijgzaamheid zullen zij routineus de man vastmaken op een stoel die verreden kan worden. Op een tafel liggen klittenband en tie-rips klaar. Alsof we een inkijkje krijgen in de voorbereidingen in een operatiekamer. De man wordt ingepakt als een pakket dat met de post zal worden verzonden. Systematisch. Er is geen schreeuwen. Ordentelijk. Er is geen paniek. Gecontroleerd. Er is berusting.

Maar hierin mogen wij niet berusten! Wij, die in vrijheid zijn om welke vorm van verzet dan ook vorm te kunnen geven. Evenmin mogen wij berusten in de zachte zalvende woorden van de minister, de psychopaat. Wij, die uit kunnen zoeken waar dat verwijdercentrum is. Wij, die dat verwijdercentrum kunnen bestormen, belegeren, die de mensen daarbinnen kunnen bevrijden. Wij, die weten dat er regelmatig chartervluchten plaatsvinden vanaf Rotterdam Airport, meestal op woensdagmorgen. Wij, die ons kunnen organiseren om ons de informatie te verschaffen die nodig is om de vliegtuigen het opstijgen te belemmeren. Wij, die de bussen waarin mensen worden vervoerd, kunnen tegenhouden om de gevangenen te bevrijden. Wij, die te weinig weten om effectief op te treden, en te veel weten om het niet te doen. Wij, die handelen kunnen als we de handen ineenslaan. Wij, die ons door repressie niet mogen laten tegenhouden omdat wij in de wetenschap verkeren dat de repressie die wij op ons pad vinden nog lang niet zo hevig is als de stelselmatige vervolging, ontmenselijking en stille massamoord op mensen zonder papieren, door de staat en degenen die de staat vertegenwoordigen of zich door de staat laten betalen, de klinkende munten in de steriele stilte waarin mensen worden verstikt.

Zij, die verantwoordelijk zijn, zijn verachtelijk. Dat zijn zij, omdat zij het vanzelfsprekend vinden wat zij doen. Ze vragen erom weerstand te ontmoeten. Ze vragen erom het verzet op hun weg te vinden. Zij, die zonder gevoel zijn. Zij, de machtswellustelingen. Zij, die zeggen dat ze het ook niet graag doen, en dan de hand uitsteken als gebaar van vriendschap. Zij, die sleutels, boeien, maskers en helmen, kettingen, cellen en wapens tot hun beschikking hebben. Zij, die alle reden menen te hebben om hun identiteit achter nummers en maskers te verbergen omdat zij wel gevoel veinzen te hebben als het om hun eigen veiligheid en hun eigen leven gaat. Zij, die gretig de kans grijpen om voor te wenden dat zij de slachtoffers zijn, de bedreigden, omdat het protest ietsje te dichtbij komt. Lafaards! Bedriegers! Jullie gluiperds, die knuppels en traangas hebben! Jullie die getraind zijn in het gebruik van geweld, die de vuile wetten aan jullie kant hebben. Nooit, nooit, nooit kan het genoeg gezegd en geschreven worden. Nooit, nooit, nooit mag de roep om verzet in de kiem worden gesmoord. Er zullen altijd mensen zijn die niet aan de kant blijven staan. Anders zal de waarheid voor altijd begraven blijven achter de met bloed besmeurde muren. Dan zal het gevecht van de mensen die gezichtsloos zijn gemaakt, nutteloos zijn. Zij zullen dan niet meer bestaan. Dan zal het schreeuwen van iemand achterin het vliegtuig onbegrepen blijven. “Zij is gek. Let maar niet op haar. Wij zorgen wel voor haar.”

“Immigratie is een verrijking”, zegt Leers nu. Let op het woord “rijk”. Het is precies waarom het gaat. Welke verrijking? Wiens verrijking? Onze verrijking! “Ons” als in “Neederland”. Het stukje “cultuur” dat ons bevalt. Dat wij kunnen afpakken en de onze maken. Zulke verrijking. De ultieme assimilatie van het vreemde. Het kost “ons” niets. Het levert alleen maar op door het geld dat mensen moeten betalen voor “inburgering”, het geld dat mensen moeten betalen voor documenten, cursussen, verblijfspapieren, mits aan rood-wit-blauwe voorwaarden reeds is voldaan. Maxima, onze geliefde brok-in-je-keel-traan-over-je-wang-marionet van Oranje, staat alweer klaar om handen te schudden.

Het is moeilijk te begrijpen dat er mensen zijn die in dit land willen leven, als je dit alles zo beziet. Dit zegt alles over de landen waar mensen vandaan komen. Maar dit land blijkt al snel alleen maar een andere Dantes hel te zijn, en het zal je maar gebeuren dat je klem komt te zitten tussen twee landen waar je niet wilt zijn en niet kunt zijn. Niet verder kunnen, en niet terug. Leven tussen tralies en grenzen. Sterven tussen tralies en grenzen. Als iemand dan besluit om niet in de verborgenheid het leven te laten, om het vuur van zijn hart over zijn lichaam te gieten, in de hoop dat het overslaat, letterlijk of figuurlijk, laat dat offer dan niet voor niks zijn geweest. Het is aan ons om aan die gedachte vast te houden. Het woord en de strijd is aan ons, die de vrijheid bereid zijn te nemen, niet te vragen, niet te smeken of te kopen. Laat de onderdrukkers de prijs voor hun wreedheid en achteloosheid betalen, een prijs die hoger is dan die van al hun vuile wapens bij elkaar, die niet in geld uit te drukken is, maar in verantwoording, het zich moeten verdedigen tegen onze aanklachten.

Sla af hun uitgestoken handen! Daarmee worden vonnissen getekend, en contracten. Daarmee worden rapporten opgesteld en kelen dichtgeknepen. Daarmee wordt alle rechtvaardiging van hetgeen niet te rechtvaardigen is in een enkele pennenstreek wet. Niet één wet, maar vele wetten, telkens nieuwe, telkens misdadiger. Wetten van gijzeling en wetten van moord. Wetten van psychiatrisering en wetten van dwangmedicatie. Wetten van illegalisering van mensen. Wetten van legalisering van staatsgeweld. Wetten van moraal en wetten van oppressie.

Wat leert ons de wet? De wet leert ons verzet!
Wat leert ons de staat? De staat leert ons de daad!

En telkens wanneer onze vrijheid of die van een ander op welke manier ook wordt begrensd, ingeperkt, afgenomen, leert dit ons dat vrijheid niet vanzelf spreekt en alleen door strijd kan worden bereikt!

Joke Kaviaar

Het geweld van de Nederlandse deportatiemachine komt goed naar voren in deze twee reportages van Netwerk: