Justitie probeert verzet van vluchtelingen in Schipholgevangenis te breken
Een groep van 40 vluchtelingen in Blok L van de grensgevangenis was die dag in opstand gekomen. Ze gingen op de grond van de luchtkooi zitten en weigerden om terug te gaan naar hun cellen. Ze eisten opheldering over hun lot. “Is het een misdaad om asiel te vragen? Hoe lang houden ze ons hier vast?”, vroegen ze zich af. De vluchtelingen gingen in hongerstaking en eisten een gesprek met de gevangenisdirectie en met de IND. Op die eis werd niet ingegaan. Toen bleek dat de vluchtelingen hun protest niet wilden opgeven, zette de gevangenisleiding de marechaussee in, die met maskers en knuppels op de vluchtelingen afstormden. De gevangenen werden met grof geweld een voor een geboeid naar hun cellen gebracht. De oproerpolitie schopte de Soedanese vluchteling Ibrahim Hassan in zijn kruis en sloeg de Georgische vluchteling Surah Keladze onder de ogen van 20 andere vluchtelingen in elkaar. Keladze lijdt aan hepatitis C, een levensbedreigende en besmettelijke ziekte. Door geweld tegen hem te gebruiken nam de marechaussee het risico dat Keladze zou gaan bloeden en daardoor anderen zou kunnen besmetten. De dag erna waren nog 20 vluchtelingen in hongerstaking. Die werden in isolatiecellen gegooid. Om het verzet nog verder te breken werd een aantal gevangenen overgeplaatst naar illegalenbajessen in Zeist en Rotterdam.
Op 17 maart was de Iraniër Ali Reza Imani als enige nog in hongerstaking. Hij lag toen in het penitentiair ziekenhuis in Scheveningen. Hij was inmiddels 11 kilo afgevallen en had overal pijn. Toch werd hij toen nog steeds in isolatie gehouden en mocht hij zelfs geen tv in zijn cel. Wel kreeg hij wat boeken, maar door de uitputting en de stress kon hij zich niet concentreren en dus niet lezen. Imani was al drie keer benaderd door de IND om hem verder te intimideren en zijn wil te breken. “Heb jij nog steeds contact met PRIME-woordvoerder Ahmed Pouri?”, vroeg de IND hem. De dienst beseft maar al te goed dat contacten met de buitenwereld van levensbelang zijn voor het verzet van de vluchtelingen.
Corrigerende tik
De gevangenen voeren letterlijk geïsoleerd actie, waardoor het lastig is om betrouwbare informatie over hun situatie te krijgen. Zonder organisaties als PRIME zou vrijwel niemand buiten de gevangenis iets weten over de hongerstaking. De staat werkt actief mee aan het verspreiden van desinformatie. Zo loog een Justitie-woordvoerder vier dagen na het begin van de actie dat de hongerstaking voorbij zou zijn. De overheid ontkende eerst ook dat er sprake was geweest van politiegeweld. Het ministerie van Justitie had het alleen over “enige onrust”. Op 28 februari moest Eric Nijman, directeur van de Dienst Justitiële Inrichtingen van het ministerie van Justitie, toch toegeven dat er “proportioneel” geweld was gebruikt in de vorm van een “corrigerende tik, niet meer dan dat“. Er zou ook “een keer met een korte wapenstok geslagen zijn en daarna niet meer”, aldus Nijman.
De gevangenisleiding wil het contact van de actievoerende vluchtelingen met de buitenwereld zoveel mogelijk beperken. Tijdens solidariteitsacties bij de gevangenis mogen de gevangenen niet meer op de luchtplaats komen, zodat ze geen informatie kunnen uitwisselen en collectieve strijd moeilijker wordt. Ook worden dan de ramen van de cellen gesloten en geblindeerd. Het verzet van de gevangenen tegen het deportatiebeleid kan alleen effect hebben als aan die strijd aandacht wordt gegeven door media, steungroepen en activisten. Door bekendheid aan hun strijd te geven worden de vluchtelingen waarschijnlijk wat minder gemakkelijk afgetuigd en in isolatiecellen gegooid. In illegalengevangenissen zijn repressieve praktijken aan de orde van de dag, maar naar de buitenwereld toe houdt de overheid graag een façade van mensenrechten en beschaving op.
Voor actuele informatie over het verzet van de vluchtelingen en over protesten buiten de gevangenis zie:
– PRIME-website
– M2M Radio-website
– Vertrokken gezichten-website
Sandor Schmits