Kladden moet kunnen

Geplaatst op door
De bekladding.
De bekladding.

“IND = moord”. Dat heeft de actiegroep “De Kwade Kwasten” op zondag 2 juni op de woning geklad van IND-directeur Rob van Lint in Leiden. Hij is “een der hoofdverantwoordelijken voor de dood van velen”, aldus een begeleidend schrijven. Twee dagen later ontving Doorbraak via Facebook de dringende oproep om een distantiëring van de “Betrokken Burgers” te publiceren. Die menen dat de kladdende actiegroep “blijkbaar niets heeft begrepen van wat er in het laatste jaar is opgebouwd rond asielzoekers en uitgeprocedeerden”.

Beide teksten kun je hieronder lezen. Waar maken ze zich druk om, is waarschijnlijk het eerste dat veel linkse lezers zullen denken bij de tekst van de “betrokken burgers”. Een beetje kladden, is dat nu zo’n ramp? Zouden we ons niet vele malen bozer moeten maken over het dagelijkse geweld van de overheid jegens de vluchtelingen?

De hele maatschappij is gegrondvest op geweld en dan vooral de dreiging met geweld die altijd op de achtergrond aanwezig is. Het gros van de mensen is zich daar niet van bewust, omdat ze nauwelijks met het staatsgeweld geconfronteerd worden, maar degenen die niet mee kunnen of willen doen aan de reguliere gang van zaken (of die dat juist wel willen, maar niet mogen van de staat, zoals in het geval van de afgewezen vluchtelingen en migranten) weten er alles van. Die kunnen te maken krijgen met allerlei bijna onbegrensd staatsgeweld, van slaan en schieten tot opsluiting in gevangenissen en inrichtingen, en niet te vergeten: deportatie. Een beetje kladden op een huis staat in geen verhouding tot dit dagelijkse geweld van de opsluit- en deportatiemachine tegen vluchtelingen en migranten. Daarbij is het bekladden van objecten ook nog iets fundamenteel anders dan geweld tegen personen, zoals de overheid dat dus praktiseert.

Het slopen of schade toebrengen aan objecten heeft een lange linkse traditie en heeft ook regelmatig bijgedragen aan het succes van brede sociale bewegingen. Denk alleen al aan de Britse suffragettes die precies honderd jaar geleden (ze staan daarom dezer dagen veel in de aandacht) vochten voor vrouwenkiesrecht, en die massaal ruiten insloegen in winkelstraten, brievenbussen en overheidsgebouwen in brand staken, enzovoorts. Of denk aan de actiegroep RARA die er eind jaren tachtig met een reeks brandstichtingen aan bijdroeg dat de Makro uit apartheidsstaat Zuid-Afrika vertrok.

Het enige dat “de kwade kwasten” in dit verband te verwijten valt is dat ze hun strategie onvoldoende uitwerken en uitleggen aan andere activisten. Als de groep dan een rol wil spelen in de strijd voor verblijfsvergunningen en tegen het migratiebeheersingsbeleid, dan volstaan die paar regels van hun begeleidende brief niet erg. Juist in deze tijden, waarin rechts ideologisch dominant is, hebben linkse activisten elkaar en ‘de publieke opinie’ meer uit te leggen. Groepen als RARA en bijvoorbeeld ook de milieu-activisten van ELF namen in het verleden altijd flink de ruimte om hun ideeën en motivaties te beschrijven. Het is wat dat betreft een beetje teveel eer voor “de kwasten” dat “de burgers” hen in hun brief vergelijken met RARA, door te verwijzen naar november 1991 toen de anti-racisten een aanslag pleegden op het huis van PvdA-staatssecretaris Aad Kosto, die toen de eindverantwoordelijke was voor de migratiebeheersing. Juist RARA schreef altijd uitgebreide verklaringen voor de pers en de beweging.

Doorbraak zet momenteel vooral in op militant onderzoek en organizing, om te proberen van onderop een revolutionair linkse beweging op te bouwen. Het bekladden van allerlei doelen heeft daarbij in deze fase voorlopig geen plek. Maar dat andere groepen en organisaties andere strategieën en methoden hanteren, is logisch en zeker ook niet slecht. Niemand ter linkerzijde heeft op dit moment de wijsheid in pacht, niemand weet wat er precies allemaal werkt anno 2013, want zo goed gaat het helemaal niet met de strijd. Doorbraak gaat zich dus zeker niet distantiëren van wat kladwerk.

Maar waarom vragen “de burgers” dat eigenlijk? Willen zij bepalen welke middelen de solidariteitsbeweging wel en niet mag inzetten? Hebben ze het gevoel zo enorm veel bereikt te hebben met de steunbeweging tot nu toe, en zijn ze bang dat allemaal te verliezen? Hebben ze het gevoel dat veel van de steunverleners zo autoriteitsgevoelig zijn dat ze meteen afhaken wanneer ergens iemand in het land een pot verf tegen een gevel aangooit? Of zijn ze vooral bang om persoonlijk op de kladactie aangesproken te worden? Willen ze misschien serieus genomen worden door de autoriteiten?

Volgens “de burgers” kan de kladactie “niet anders dan negatieve reacties teweegbrengen”. Dat is sterk de vraag. Niet iedereen is Nederland is zo autoriteitsgevoelig en er zijn vast heel wat andere bij de actie betrokken steunverleners die minimaal stiekem denken: boontje komt om zijn loontje. Het is de vraag hoeveel sterker de positie van “de burgers” wordt, nu ze hun pacifistische normen en waarden aan anderen willen gaan opleggen.

Inmiddels hebben ook Peter Storm en Joke Kaviaar hun licht eens goed laten schijnen op de kwestie.

Eric Krebbers

Hieronder de brieven van de “Kwade Kwasten” en de “Betrokken Burgers”.

Open brief aan de directeur van de IND, van Lint

Hedenmorgen, zondag 2 juni 2013, heeft u de voordeur en gevel van uw woning aan Apollolaan 11 Leiden roodbeschilderd aangetroffen.

Wij, de Kwade Kwasten hebben een bericht voor u achtergelaten: “IND=moord”. Het is gedaan met uw rust zolang als u de directeur blijft van de dienst IND die verantwoordelijk is voor de afwijzing en opsluiting en deportatie van immigranten! Zegt uw medewerking op voor u de geschiedenis ingaat als een der hoofdverantwoordelijken voor de dood van velen! Laat het uw bazen, de politiek, en uw opvolgers en ondergeschikten duidelijk zijn dat uw aller misdaden niet onopgemerkt blijft! Zo lang als dat documenten heersen over levens, zal de aanval worden voortgezet!

Voor de vrijheid!

De Kwade Kwasten
Protesterende Pacifisten tegen Rare Kwasten

Distantiëring van het bekladden door de zogenaamde ‘Kwade Kwasten’ van het woonhuis van de directeur van de IND.

De ‘klad-actie’ van deze rare ‘Kwasten’ wordt niet gedragen en met nadruk afgewezen door de diverse ondersteunende betrokkenen bij de lotgevallen van vluchtelingen en uitgeprocedeerden in Nederland.

Een actiegroepje van onduidelijke signatuur dat ‘actie voert’ tegen het woonhuis van de directeur van de IND kan niet anders dan negatieve reacties teweegbrengen.

De ondersteunende los-vaste structuren van diverse, qua achtergrond zeer uiteenlopende mensen en organisaties zijn ontstaan in de afgelopen jaren waarin vluchtelingenprotesten zich kenmerkten door de vreedzame tentenkampen. Het eerste ontstond in 2011 in Ter Apel, vervolgens ook in Amsterdam aan de Notweg en aan de Haagse Koekamp.

De infame ‘klad-actie’ lijkt te zijn uitgevoerd door een piepklein groepje mensen dat blijkbaar niets heeft begrepen van wat er in het laatste jaar is opgebouwd rond asielzoekers en uitgeprocedeerden.

Het is de ‘Kwade Kwasten’ blijkbaar ontgaan dat er juist heel erg veel moeite is gedaan om in gezamenlijk overleg met vluchtelingen, uitgeprocedeerden en betrokken burgers tot leefbare oplossingen te komen. Dat overleg en die gezamenlijkheid is uiterst cruciaal gebleken in de opbouw van betrokkenheid en solidariteit en het creëren van – vooralsnog tijdelijke – oplossingen. Het democratisch gehalte van de Kwade Kwasten blijft daarbij ver achter (minstens een paar decennia; ongeveer sinds november ’91) en is daarmee te bezien als nogal primitief.

Betrokken Burgers