Kobani en de Syrische revolutie

De Koerdische regio’s zijn niet de enige delen van Syrië waar de Syrische revolutie geleid heeft tot nieuwe, radicale vormen van politieke organisatie. Verspreid door heel Syrië zijn honderden lokale comités en andere vormen van autonome zelforganisatie ontstaan. In tegenstelling tot het zelfbestuur in Rojava hebben in de rest van het land deze structuren niet de tijd en de ruimte gekregen om zich enigszins beschut te ontwikkelen – vanaf het begin waren ze het slachtoffer van het brute geweld van het Assad-regime en haar bondgenoten. (…) Nog irritanter dan de selectieve blik van de media is het selectieve internationalisme van een groot deel van westers links. Sinds het begin van de aanval op Kobani hebben wereldwijd talloze grote betogingen plaatsgevonden waar links in grote getale aan deelnam en die ze vaak heeft helpen organiseren. Er zijn goed bezochte informatiebijeenkomsten en linkse groepen zamelen geld in om de Koerdische verdedigers van Kobani te bewapenen. Dat is allemaal uitstekend, ook al moet gezegd worden dat sommige van deze groepen de Syrische revolutie de afgelopen drie-en-een-half jaar op z’n best koud liet. Fataal is echter een internationalisme dat solidariteit afhankelijk maakt van etnische banden en zo het soort verdeeldheid reproduceert dat door regimes als dat van de Assad-clan gebruikt wordt om aan de macht te blijven. Het is een feit dat het zelfbestuur in Rojava een resultaat is van de Syrische revolutie en het overleven van dit project hangt af van de ontwikkeling en het succes van de gehele Syrische revolutie.

Harald Etzbach in Kobani en de Syrische revolutie (Grenzeloos)