Kritiek op Participatiewet laat verzet baanlozen helaas verdwijnen
In zijn artikel “Werkloosheid, vrijwilligheid en vervreemding” presenteert Jeroen van der Starre een scherpe kritische analyse van de economische achtergronden van baanloosheid. Maar wanneer hij het heeft over de sociale gevolgen van het beleid rond werkloosheid redeneert hij plots juist erg systeembevestigend. Hij neemt de framing van beleidsmakers over. Alleen al door te schrijven over werkloosheid in plaats van baanloosheid. Wie baanloos is, is immers niet automatisch ook werkloos: werken is namelijk het aanbrengen van wenselijk en nodig geachte veranderingen in je omgeving. Dat staat er los van of dat werk ook betaald wordt. Critici die baanlozen werkloos noemen, gaan meestal uit van een heel beperkt mensbeeld en blijven vaak hangen in het arbeidsethos-denken dat zo’n belangrijk onderdeel uitmaakt van het kapitalisme. Zo wijten critici als Van der Starre de psychologische druk die baanlozen ervaren aan het gemis aan betaald werk in plaats van aan de repressie en disciplinering waar ze massaal aan blootgesteld worden. De critici kunnen daardoor niet waarnemen dat veel mensen baanloosheid op zich niet als probleem zien, maar als mogelijkheid om een heel andere manier van zelfbepaald leven en wonen te creëren. Sowieso schrijft Van der Starre vooral óver en vóór baanlozen, wat het beste voor hen zou zijn. Bijvoorbeeld dat “iedereen het recht zou moeten hebben op een nuttige baan die werkelijk bijdraagt aan de samenleving”. Dat er al jaren verzet is door baanlozen tegen dwangarbeid, zeker ook in Amsterdam, wordt door Van der Starre bijvoorbeeld niet eens genoemd. Net zoals hij het begrip “dwangarbeid”, dat de activisten zelf heel bewust inzetten, zoveel mogelijk lijkt te vermijden. Deze manier van denken is voor mij kenmerkend voor de autoritaire marxisten die ons willen disciplineren zodat we allemaal samen op de werkvloer de anti-kapitalistische revolutie kunnen doorvoeren. Mijn soort links begint echter hier en nu tégen die disciplinering en het bijbehorende arbeidsethos.
Bart de Baan over Werkloosheid, vrijwilligheid en vervreemding (Socialisme.nu)
Ik zou hier graag nog een belangrijk punt aan toe willen voegen namelijk dat baanlozen niet rond kunnen komen van dat kleine beetje geld dat de bijstand is. En geen enkel dwangarbeiderstraject gaat dit probleem oplossen. Integendeel zelfs. Er komen op deze manier alleen nog maar meer baanlozen bij. Plus dat de koopkracht afneemt. Plus dat mensen psychisch in de knoop komen te zitten dankzij deze trajecten waardoor hun kansen op de arbeidsmarkt nog veel meer af gaan nemen. Nu heb ik op zich niets tegen het zogenaamde arbeidsethos. De vraag is alleen wat heeft dit arbeidsethos nog voor zin als we in een tijd leven waarin er maar voor 1 op de 7 baanlozen een baan ter beschikking is? Waarom zou je de zogenaamde niet-willers (indien die er al zijn??) stimuleren voor een baan terwijl er voor zovele willers geen banen zijn? Beetje raar niet waar? Heel goed verklaarbaar als je daarbij bedenkt dat een hele horde reïntegratiemedewerkers daarmee een heel lekker salaris verdient. En goed dat in dit artikel onderscheid gemaakt wordt tussen een baan en werk. Maar waar het verschil werkelijk omgaat is dat het één betaald wordt en het andere niet. En dat is het grote probleem voor mensen die in de bijstand zitten. We willen kans maken op een salaris, een toekomst op kunnen bouwen, een pensioen op kunnen bouwen voor onze oude dag van later. Daar gaat het werkelijk om!
Is baanloos weer een zoveelste synoniem voor werkloos? En waar betaal ik die wenselijk en nodig geachte veranderingen in je omgeving, van? Juist door betaalde arbeid. Met betaalde arbeid breng ik de door de werkgever geachte wenselijk en nodig geachte veranderingen in zijn omgeving aan. Daarvoor krijg ik betaald en daarmee kan ik in mijn eigen omgeving, de wenselijk en nodig geachte veranderingen aanbrengen en in stand houden en ook de nodige voorbereidingen kan treffen voor de toekomst zoals bv een pensioen.
Het feit is en blijft dat je geen inkomsten meer hebt uit werk (een synoniem voor het woord arbeid), je ook geen veranderingen kunt aanbrengen in je eigen omgeving. Nu vraag je een uitkering aan (synoniem voor een inkomen) en zelf met dat inkomen, wat net genoeg is voor te overleven, kun je geen wenselijke veranderingen aan brengen in je omgeving. Zou je die wenselijke veranderingen wel kunnen aan brengen in een bijstandssituatie, dan klopt er iets niet. Je bent of erg slim en handig of je werk zwart of je bent een fraudeur (volgens de VVD) .
Of zou baanloos betekenen dat je werkt, maar daar niet voor betaald mag worden, op je uitkering na, om voor derden, geachte wenselijk en nodig geachte veranderingen aanbrengt? Ja, dat moet het wel zijn.
Misschien ligt het aan mij? Ik heb er toch wel problemen mee. Met werk kan ik de wenselijk en nodig geachte veranderingen aanbrengen en in stand houden en ook de nodige voorbereidingen kan treffen voor de toekomst zoals bv een pensioen. Ik ben dus niet van plan om voor een uitkering te werken, maar wel voor een normaal loon want ook ik moet aan me zelf denken. De werkgever en een normaal loon is slechts een middel om mijn wenselijk en nodig geachte veranderingen te kunnen aanbrengen en in stand houden.
Framing, sommige noemen het ook kaderen en zo kan ik nog wel wat meer verzinnen. Een prachtig verzonnen woorden wat niks anders betekend dan in een hokje (situatie) plaatsen. Je word in een hokje (situatie) geplaatst. En omdat je in dat hokje (situatie) geplaatst of gekomen bent moet je nu maar doen wat anderen zeggen en mag je niet meer verdienen dan de bijstandsnorm? Mag ik niet uit mijn hokje (situatie) komen? Want daar lijkt het op.
Ik hou er niet van om in een hokje (situatie) te zitten. Je kunt je wel bedenken dat ik wel zal vechten om daar weer uit te komen, al moet ik dat door de overheid en werkgevers bedachte hokje, slopen.
@Jeroen: Goed geschreven stuk.
o is die text niet van jou paul? hij kwam me al vreemd voor uit jouw hand. ik heb een aanmerking op ” feit is en blijft dat je geen inkomsten meer hebt uit werk (een synoniem voor het woord arbeid), je ook geen veranderingen kunt aanbrengen in je eigen omgeving.”, namelijk dat je heus geen betaalde arbeid of anderszins enig (financieel) inkomen nodig hoeft te hebben, en ook niet om wenselijk en nodig geachte veranderingen in je omgeving aan te brengen, al is het juist omdat die omgeving nog niet veranderd is wel minder moeizaam. het is namelijk je arbeid die omgezet word in geld, maar die arbeid kan je ook direct aanwenden, zonder tussenkomst van geld, en dus buiten het te bestrijden systeem om, wat alleen maar draait om geld. ik kan best leven zonder geld, wat niet wil zeggen dat ik dan geen recht op m’n rechten zou hebben, maar noem me slim of handig, of zwartwerker of fraudeur voor mijn part (is werken voor jezelf zwartwerk of fraude?), of zelfs crimineel, I don’t care, puntje bij paaltje zijn hun wetten de mijne niet, ik gebruik ze slechts om ze tegen hun te gebruiken en ze zodoende te frustreren met ironie. voor mezelf ik heb m’n eigen wetten, wetten waar een oprecht rechtvaardig mens mee leven kan, want daar gaat het voor mij om. het verschil willen maken tussen baanloos en werkloos is juist een opzet om ‘het hokje’ te slopen, door het in het juiste daglicht te zetten, en zeker niet als zoveelste synoniem voor werkloos, het ermee aangegeven verschil is juist essentieel. sterker, juist door werk voor een werkgever te weigeren draag je er al toe bij dat de ‘wenselijk en nodig geachte veranderingen aan de omgeving’ iig niet de zijne zullen zijn. het hele verhaal gaat mank, en waarom? omdat je gewoon duidelijk moet beseffen wat je kan en wat je niet kan. op het moment dat je iets wil wat je niet kan behalve door betaalde arbeid hebben ze je in hun zak en is het bij voorbaat zeker dat je nooit zult bereiken wat je wou. staar je niet blind op wat je niet uit jezelf kan, maar wees tevreden met wat je wel kan, en dat is vaak meer dan je had gedacht, als je eens de moeite neemt om anders te denken dan langs de wegen van betaalde arbeid and such.
De tekst is gedeeltelijk bij elkaar gejat en in elkaar geflanst.
Een beetje de draak steken met het zoveelste synoniemen verhaal.
We leven in Nederland en zonder geld kun je niet veel doen, dus ook niet de “wenselijk en nodig geachte veranderingen aanbrengen of in stand houden” en ik verrek het om gratis te werken om voor derden hun omgeving te veranderen of in stand te houden.
Je doet iets voor geld of voor een betaling in natura, het doel is toch om er iets aan over te houden. Dit noemt de belasting dienst: arbeid. Gratis werken, ja voor familie zoals mijn ouders of een goede vriend voor de goodwill en dan ook maar beperkt. Uiteindelijk zal ik toch mijn rekeningen moeten betalen want ik leef in Nederland en daar is niks voor niks. En al zou ik op jou manier mijn kost bij elkaar kunnen verdienen, dus zonder geld, maar voor goederen of andere diensten. De overheid noemt dit een schaduw economie en daar zijn ze niet blij mee. Het is een ondermijning van hun systeem (wat ook niet echt werkt) en men zal dit op alle mogelijke manieren gaan bestrijden. Niet te min, ik ga niet zeggen dat je het niet moet doen. Ik denk dat een schaduw economie ook een hoop voordelen bied voor burgers om zich op die manier onafhankelijk te maken van de overheid. Beter gezegd, we steken een vinger op naar de overheid. Als de overheid er niet meer is voor de burgers, waarom zouden wij er nog moeten zijn voor de overheid?
Het is wel erg makkelijk te zeggen dat hun wetten, de onze niet zijn. Zoiets zou je alleen kunnen zeggen als je niet afhankelijk bent van geld of diensten van de overheid, zoals bv. een uitkering. Zij weten dat en maken daar ook vol op misbruik van, wetende dat als jij op een normale manier wilt leven, je niet anders meer kunt.
zoals ik al zei in m’n vorige post moet je weten wat je wel en vooral niet kan. als je meer wil dan je kan tja, dan heb je idd hun geld nodig, en als je daarvoor kiest ben je dus in hun macht, hetzij als loonslaaf of als schuldslaaf. toegegeven, de keuze waar ik het over heb is niet altijd even makkelijk, en voor een aantal is het gewoon geen optie. niettemin, het is een vorm van boven je stand leven, het feit dat dat doorgaans slechts een niveau betreft waarop je normaal gesproken zou moeten kunnen leven als de rijken maar niet zo veel naar zich toe zouden schrapen doet daar niks aan af, en dus zal er ergens op de wereld iemand anders voor moeten inboeten. ook iets om eens over na te denken, we nemen veelsteveel voor lief. en zelfs met geld ben je nog steeds lang niet altijd almachtig genoeg om al je wenselijk en nodig geachte veranderingen in je omgeving aan te brengen, nogmaals, en voor de derde keer; ken je grenzen.
begrijp me niet verkeerd, ik zeg niet dat je zonder geld moet leven, ik wil alleen de stelling ontkrachten dat je geld nodig zou hebben, en de aandacht vestigen op dat je ook dingen kan doen zonder geld, daarmee het artikel verdedigend waarin gesteld word dat dat ook werk is, ook al is het niet betaald. en ja de overheid heeft het niet zo op schaduweconomieen, en vandaar dat ze die onbetaalde arbeid die het individu voor zichzelf kan aanwenden ook wil afpakken, niet alleen om je zelfredzaamheid af te nemen en je afhankelijk maken, maar ook om ook daar weer geld uit te peuren. ook voordelen van sociale en familieverbanden proberen ze te gelde te maken, door het elkaar helpen, zorg en andere dingen die je voor elkaar doet verplicht te maken met die participatiewet, om vervolgens geld wat bedoeld is voor overheidszorg in te kunnen pikken, en ga zo maar door. en anders criminaliseren ze het wel. daarom voel ik me ook niet al te moreel verplicht meer me aan hun wetten te houden, maar dat is niet waarom ik zeg hun wetten zijn de mijne niet. ik wil daarmee alleen maar benadrukken dat mijn eigen wetten belangerijker zijn, want ik moet ermee kunnen leven. ik ben geen onredelijk mens, de meeste wetten komen wel overeen en daarom lijkt het alsof ik me aan hun wet hou, maar de reden is een essentieel verschil, want ook dan hou ik me slechts aan m’n eigen wet, en als het erop aan moet komen zal ik me ook niks aan de wetten van dit land gelegen laten liggen, en me dus ook niet schuldig voelen, wat voor veel mensen al een rem is, en niet eens de gevolgen, maar geloof me, dat schuldgevoel is misplaatst. ik beschouw me als een vrij mens en erken geen enkele authoriteit over mij(waarmee ik niet het bestaan ontken van wat zich authoriteit noemt en er wel degelijk rekening mee hou), en alles wat deze staat mij aandoet beschouw ik als een aanmatiging en een misdaad jegens mij, en hun schuld is groot en staat in geen verhouding tot wat ze aan goede dingen doen(waar je vooral zelf heel veel moeite voor moet doen), maar zoveel als zij zich daaraan gelegen laten liggen laat ik dus ook aan hun gelegen liggen. zo’n instelling helpt om met vrucht een eigen plan te trekken, want de grootste rem is de indoctrinatie. op het moment dat je daar doorheen prikt word alles een stuk eenvoudiger.