Laten we het eens hebben over het tentoonstellen van koloniaal geweld
Ik heb een hele ochtend nagedacht over wat de eerste zin van dit blog moet zijn, maar ik kom niet verder dan: Gisteravond was ik naar de theatervoorstelling “Gelukszoekers op Sumatra” en dat waren de slechtste twee uren die ik óóit in een theater heb doorgebracht. Heel eerlijk, ik dacht dat ik met de “Indië Monologen” waarbij drie van de vier sprekers hun monologen van witte A4-tjes voorlazen en de powerpoint van Herman Keppy vastliep, alles wel gezien had, maar dit sloeg echt alles. Wil je weten hoe het eraan toeging in de koloniale tijd? Hoe Javaanse contractarbeiders werden geslagen, uitgebuit, hoe Javaanse vrouwen werden verkracht, hoe ze weerloos waren tegenover de kolonisator, niet alleen slachtoffer waren van hén, maar vooral ook van hun eigen gokverslaving, hun eigen lamlendigheid, hun onbeteugelbare seksuele driften en hun onvermogen om hun lot ten gunste te keren? Ga dan vooral naar deze voorstelling. Een stuk dat alle koloniale verhoudingen portretteert zonder hedendaagse reflectie, zonder stereotyperingen uit te dagen, zonder daadwerkelijk iets nieuws te vertellen. Ja, de kolonialen op het toneel komen er niet goed van af. Ze zijn stuk voor stuk arrogant, verveeld, patserig en blind voor hun privileges. Maar de Javaan, als ongelukkig passief wezen, ontbreekt het nog veel meer aan diepgang. Het gekozen einde van het stuk is zó koloniaal dat ik me even afvroeg of ik per ongeluk in 1910 was beland in plaats van in de Meervaart in Amsterdam Osdorp. Ik verbaas me oprecht dat hier niet eerder publieke commotie over is ontstaan – de voorstelling speelt al ruim een maand!
Lara Nuberg in Laten we het eens hebben over het tentoonstellen van koloniaal geweld (Gewooneenindischmeisje.nl)