Lisa McCray: “Witte, rijke mensen blijken boven de wet te staan”
Na het protest vorige week woensdag in Den Haag werd er ook afgelopen zaterdag in Rotterdam weer gedemonstreerd tegen de absurd lage straffen voor de moordenaars van Sanda Dia. Het protest vond plaats bij het prachtige nieuwe beeld voor de ingang van het Centraal Station. Na een zestal krachtige speeches liepen de 250 anti-racisten een korte, zeer strijdbare demonstratie rond het Schouwburgplein. Het protest werd afgesloten met een reeks korte spontane toespraken van deelnemers, die overduidelijk gesterkt werden door de tijdelijke safe-space die alle aanwezigen samen vormden. Hier de speech van Lisa McCray.
Eric Krebbers
We zijn hier allen bijeengekomen in Rotterdam bij het pas onthulde standbeeld van een zwarte vrouw. Ik vind het een prachtig en nodig beeld. Want als er iets is wat dit vier meter hoge beeld laat zien, is dat ook wij ruimte mogen innemen.
Helaas hadden de media hier hele andere dingen over te zeggen, want dit inmiddels omstreden standbeeld heeft dan ook laten zien dat racisme nog altijd aanwezig is. De taal die de media gebruiken, maakt duidelijk wie er wel en wie er niet mag zijn.
En precies dat stukje, wie er niet mag zijn in ons systeem, is na vijf jaar, op 26 mei 2023, duidelijk geworden. Sanda Dia is een van de vele boegbeelden van het geïnstitutionaliseerde racisme dat wij hedendaags nog steeds tegenkomen en tegen moeten strijden.
De rechtszaak in België heeft laten blijken dat witte, rijke mensen nog altijd beschermd worden. En bovenal dat zwarte mensen niet alleen het slachtoffer worden van racistisch geweld, maar ook slachtoffer worden van het systeem. Witte, rijke mensen blijken boven de wet te staan. Juist daarom is het belangrijk dat wij wel de juiste termen gebruiken: want Sanda Dia is vermoord.
En niet alleen vermoord, maar ook vernederd én mishandeld. Ik ga niet herhalen wat voor ronduit racistische uitspraken er jegens hem gedaan zijn, maar we kunnen concluderen dat dit een racistisch gemotiveerde moord is geweest.
Sanda is dan ook niet “bezweken onder de druk” van de ontgroening. De ontgroening is hem dan ook niet “fataal geworden”, maar de witte eliteleden van Reuzegom zijn hem fataal geworden. Zij hebben hem vermoord.
En het gaat hier niet alleen om een “klassenstrijd”. Het gaat hier ook om racisme dat al honderden jaren vastgeroest zit in ons rechtssysteem, in het kapitalistische systeem, in onze educatie-instituten, en zelfs in ons zorgsysteem.
Helaas zie ik de termen racisme en moord niet terug in de media. En daar word ik moedeloos en angstig van. Want wanneer is genoeg genoeg? How many of us have to die before enough is enough?
En dat wij hier vandaag met z’n allen weer staan, laat zien dat de strijd nog lang niet gestreden is. Maar dat wil niet zeggen dat ik niet hoopvol ben. Wel voel ik dat mijn woorden alleen de lading van dit verdriet en onrecht niet kunnen dekken. En daarom zou ik willen afsluiten met een gedeelte van een gedicht door Audre Lorde.
Het gedicht is in het Engels en gaat over het verdriet, de moedeloosheid, de angst die wij als zwarte mensen voelen als wij ons uitspreken tegen racisme.
The poem is called “The Black Unicorn”, by Audre Lorde
And when the sun rises we are afraid
it might not remain
when the sun sets we are afraid
it might not rise in the morning
when our stomachs are full we are afraid of indigestion
when our stomachs are empty we are afraid we may never eat again
when we are loved we are afraid
love will vanish
when we are alone we are afraid love will never return
and when we speak we are afraid our words will not be heard
nor welcomed
but when we are silent we are still afraid
So it is better to speak remembering
we were never meant to survive
Lisa McCray
Meer speeches van het “Justice for Sanda Dia”-protest van 10 juni in Rotterdam
– Lisa McCray: “Witte, rijke mensen blijken boven de wet te staan”
– Kanea Indigo: “Als Zwart persoon in Nederland…”
– Soraya Hadjar: “Een Zwarte jongen is gemarteld door witte jongens, zoals Zwarte mensen al eeuwen gemarteld worden”
– Zaïre Krieger: “Twee oude vrouwtjes geleden waren we nog handelswaar”
– Daniela M. Jerez: “Alleen om gezien te worden”