Meeslepende toespraak van domestic worker op Rekening Retour-manifestatie
Goedemiddag, dames en heren. Ik ben Eileen en ik ben ongedocumenteerd. Ik ben een huishoudelijk werker. Ik werk in privé-huishoudens, in de huizen van mensen die veel meer te besteden hebben dan ik. Ik kom uit Suriname en ik werk al 9 jaar in Nederland. Onder de mensen voor wie ik werk, zitten veel VVD-stemmers. Het gaat vaak om tweeverdieners en om gezinnen met kinderen.
Ik maak schoon, ik stofzuig, ik poets, ik pas op kinderen, ik doe boodschappen, ik zorg voor huisdieren, ik schrob wc’s en badkamers, ik ruim de tuin op, ik breng kleding naar de stomerij, ik ploeter de hele dag door. Ik heb de verantwoordelijkheid voor het schoonhouden van het hele huis van rijke mensen. Ik verdien daarmee tussen de 8 en 10 euro per uur. Omdat ik geen verblijfsvergunning heb, word ik maatschappelijk uitgesloten. Ik kan mezelf niet verzekeren, ik mag geen belasting betalen en ik heb geen recht op sociale voorzieningen. Ik leid een onzeker en onveilig bestaan.
Mijn werkgevers, de tweeverdieners en de gezinnen, hebben veel vertrouwen in mij. Ze vinden mij een harde werker. Ze waarderen mij. Ze wilen mij niet kwijt, want dan wordt hun huishouden een rommeltje. Zonder mijn werk kunnen zij niet buitenshuis werken. Ze vinden mij dus heel belangrijk. Ik ben een onmisbare schakel in hun leven. Maar toch verdien ik weinig. Ik heb geen cao. Ik word als een rechteloze behandeld, want ik heb geen werkvergunning. Ik ben arbeider en ik behoor rechten te hebben. Maar het is voor mij moeilijk om in mijn eentje voor die rechten op te komen. Voor mij is er geen stelsel van sociale zekerheid, geen verzorgingsstaat.
Ik leef in feite twee levens. Overdag werk ik in de huizen van rijken. Daar verkeer ik in de privé-omgeving van mensen in de top van de samenleving. ’s Avonds en in het weekend leef ik ondergronds. Omdat ik ongedocumenteerd ben, zien velen me als een crimineel. Binnenkort dreigt illegaal verblijf zelfs strafbaar te worden gesteld. Mijn leven laat een heel andere kant zien van Nederland. Namelijk de uiterste onderkant van de samenleving, waar mensen arm zijn, worden gecriminaliseerd, worden uitgesloten. Het is toch onvoorstelbaar, dames en heren! Ik maak de huizen van rijken schoon, van VVD-stemmers, en de rijken van de regering, van de VVD, maken van mij een boef. Laat ik een boodschap meegeven aan de regering: het is geen misdaad om huizen schoon te maken. Het is juist broodnodig. En het is ook noodzakelijk dat ik respect en erkenning krijg voor het werk dat ik doe.
Gelukkig is er nu een campagne begonnen van en voor domestic workers. Daar doet de vakbond aan mee. Domestic workers zijn bezig om zich te organiseren. Om samen sterk te worden. Ik heb dan wel geen papieren, maar ik ben wel een mens met hoop, met dromen, met strijdbaarheid. Het wordt een lange strijd, maar ik heb er veel zin in. Hebben jullie zin om met mij, met ons, mee te strijden?
Eileen