#metoo, Aziz Ansari en ruis op de lijn, of: waar we het éigenlijk over moeten hebben
(Waarschuwing vooraf: dit stuk bevat een plastische beschrijving van ongewenste seksuele handelingen. NB: dit stuk focust zich op de heterowereld. Het is echter niet mijn bedoeling om andere seksualiteiten uit te sluiten van dit gespreksonderwerp, dat zich natuurlijk geenszins beperkt tot die heterowereld.)
Een week geleden werd er een stuk gepubliceerd waarin een vrouw onder een schuilnaam (“Grace”) haar verhaal deed over een date die ze had gehad met cabaretier Aziz Ansari. Ik kende Ansari niet en heb me een beetje ingelezen. Wat in elk geval van belang is om te weten, is dat hij zich al jaren nadrukkelijk profileert als bondgenoot van feministen en dat hij bij de Golden Globes een Time’s Up-pin droeg. Dat laatste dreef Grace ertoe om haar verhaal te doen, omdat hetgeen ze met Ansari had meegemaakt voor haar niet strookte met zijn publieke persona.
Voor wie geen Engels leest of geen zin of tijd heeft om het hele artikel op Babe.net te lezen een samenvatting:
Grace ontmoet Ansari bij de Emmy Awards afterparty in september 2017. Ze is een liefhebber van zijn werk. Omdat ze allebei met een soortgelijke ongebruikelijke camera aan het fotograferen zijn, knoopt ze een gesprekje aan. Er wordt gedurende de avond wat over en weer geflirt en bij vertrek geeft Grace haar nummer aan Ansari. Bij thuiskomst heeft ze al een berichtje van hem. Een week lang appen ze over en weer. Ansari vraagt haar vervolgens mee uit. Ze drinken eerst een wijntje bij Ansari thuis en gaan vervolgens naar een restaurant.
Nog voordat de bestelde fles wijn leeg is, lijkt Ansari ineens haast te hebben om te vertrekken en vraagt hij de rekening. Ze lopen terug naar zijn huis. Al heel snel zit hij aan haar borsten en begint hij haar en zichzelf uit te kleden. Hij kondigt aan dat hij een condoom gaat halen. Ze vindt het te snel gaan en zegt dat ook. Hij begint haar te beffen en zegt dat hij gepijpt wil worden. Ze doet dat, maar voelt zich er niet prettig bij, het gaat allemaal te snel. Hij duwt meerdere keren zijn vingers in haar mond en wil haar vervolgens vingeren. Hij duwt vijf tot zeven keer haar hand naar zijn penis. Ze probeert steeds opnieuw afstand te creëren, maar dat laat hij niet gebeuren.
Grace weet niet of Ansari haar terughoudendheid simpelweg niet opmerkt of dat hij het negeert. Hij blijft herhaaldelijk vragen: “Waar wil je dat ik je neuk?”. Grace antwoordt: “Misschien een andere keer”. Hij vraagt of ze misschien een volgende date bedoelt en als ze dat terughoudend beaamt, suggereert hij dat als hij haar nog een glas wijn geeft, het als een tweede date telt. Ze gaat naar de wc om tot bedaren te komen en plenst water op haar gezicht. Als ze terugkomt, vraagt hij of alles goed is. Ze zegt dat ze zich niet gedwongen wil voelen en dat ze hem misschien zal haten als dat wel zo is en dat ze hem niet wil haten. Hij reageert schijnbaar zorgzaam en nodigt haar uit weer op de bank te gaan zitten. Ze voelt zich opgelucht en denkt dat het voorbij is.
In plaats daarvan gebaart hij dat ze hem moet pijpen. Ze doet het. Hij neemt haar mee naar een grote spiegel, laat haar voorover buigen en vraagt weer: “Waar wil je dat ik je neuk?”. Hij duwt zijn penis tegen haar kont in een ‘droogneuk’-beweging. Ze zegt dat ze echt niet wil. Hij stelt voor om met kleren aan op de bank te gaan zitten. Hij zet een aflevering van Seinfeld op.
Terwijl ze tv kijken, begint hij haar weer te zoenen en steekt hij weer zijn vingers in haar mond. Ze zegt tegen hem: “Jullie zijn ook allemaal hetzelfde, jullie zijn allemaal hetzelfde, godverdomme!”. Hij vraagt haar wat ze bedoelt, maar nog voordat ze kan antwoorden, begint hij haar ruw te zoenen. Ze zegt dat ze weg wil. Hij belt een taxi en zoent haar opnieuw ruw bij vertrek. Al in de lift barst ze in huilen uit en ze huilt de hele weg naar huis.
Grace omschrijft het gedrag van Ansari als dat van een “geile, ruwe achttienjarige die denkt dat hij iets mag opeisen”.
Toen Grace Ansari confronteerde met zijn gedrag en met het effect dat dit op haar had gehad, gaf hij aan dat het verdrietig was dit te horen, dat hij dingen duidelijk verkeerd had begrepen en dat het hem speet.
Ansari heeft een publieke verklaring gegeven waarin hij onder andere stelt dat hij niet beter wist of alles wat er die avond gebeurde was met wederzijds goedvinden.
Een greep uit de reacties op dit verhaal:
“Grace is niet aangerand, ze heeft hooguit slechte seks gehad.”
“Je kunt toch niet verwachten dat iemand gedachten kan lezen?”
“Wat hier is gebeurd, is niet strafbaar.”
“Je kunt niet iemands carrière willen vernietigen omdat hij een kluns is.”
“Dit is normaal gedrag en er valt Ansari niets te verwijten. Grace had duidelijker moeten zijn.”
Vrijwel alle reacties missen de kern van waar het gesprek over zou moeten gaan.
Niemand beweert dat hier iets strafbaars is gebeurd, dat Ansari vervolgd zou moeten worden of dat zijn carrière zou moeten worden vernietigd. Niemand beweert dat dit incident vergelijkbaar is met de gruweldaden van Weinstein.
Dat het hierboven beschreven gedrag als normaal geldt, is precies het hele probleem en het is precies dát waar we het over zouden moeten hebben. Vrijwel elke vrouw (mezelf incluis, vaker dan ik kan tellen) heeft wel eens toegegeven aan seks omdat het alternatief een boel gezeik zou opleveren, omdat het alternatief gevaar zou opleveren, omdat hij maar niet ophield met zeuren en pushen, omdat ze denken dat hun partner er recht op heeft en omdat hem is ingeprent dat ze hem dat recht niet al te vaak kunnen ontzeggen.
Wat ook onderbelicht blijft in de discussie rondom deze specifieke gebeurtenis is dat je in zo’n situatie doet wat je denkt dat het veiligst voor je is. Als een man ‘zachte’ afwijzingen negeert, weet je niet hoe hij gaat reageren op een ‘harde’ afwijzing. Grace zou bepaald de eerste niet zijn die bij een date met geweld te maken krijgt. Vanaf de zijlijn is het makkelijk lullen.
Het gaat er in deze discussie niet om dat er een zondebok wordt gezocht, het gaat erom dat we met elkaar een gesprek voeren over consent. Het gaat erom dat we onze ronduit giftige seksuele cultuur bevragen. Het gaat erom dat we met zijn allen komen tot een seksuele cultuur waarin “enthousiaste instemming” de norm wordt. Waarin seks niet iets is wat een man van een vrouw gedaan moet krijgen. Waarin seks niet iets is waar mensen recht op denken te hebben. Waarin het normaal is om bij je partner aan te geven wat je wel en niet wilt en waarin het normaal is om aan je partner te vragen wat die wel en niet wil.
Ik kan niet beoordelen of Ansari niet ópmerkte dat Grace eigenlijk helemaal niet wilde en dat op allerlei manieren duidelijk trachtte te maken, of dat hij het negéérde. Ik weet ook niet of het veel uitmaakt voor het effect dat deze ontmoeting had op Grace. Wat ik wel weet, is dat niemand zou moeten willen dat een date eindigt met iemand die de hele weg naar huis in tranen is. En dat dat relatief makkelijk te voorkomen is, maar dat we dan een ongemakkelijk gesprek moeten gaan voeren met elkaar over de seksuele normen en waarden die in onze cultuur verweven zijn en waarmee we onze kinderen grootbrengen.
Twee stukken over de Ansari-zaak wil ik jullie niet onthouden. “Aziz, we tried to warn you”, van Lindy West in de New York Times en op Facebook:
Boosvrouw
(Verscheen eerder op haar weblog Boosvrouw.)
Typisch het verhaal van een generatie die niet meer in staat is intenties te doorgronden, als het niet zo triest was was ik in lachen uitgebarsten, dat puberale en onzekere gekonkel rondom intimiteit. ‘Social media’ helpt uw social behaviour verder weg in ’t moeras.
Wat me ook blijft verbazen is hoeveel mannen er blijkbaar rondlopen die geamputeerde antennes hebben en altijd al hadden, alles natuurlijk ten gunste van die persistent kloppende paal in hun broek, en die blijkbaar genoegen nemen met schutterige half-om-half-sex, en geheel opportunistisch niet in de gaten hebben dat zij minder opgewonden is dan hij. Sex zo mank als thee met synthetische bosvruchtensmaak. Ongelooflijk dat iemand daar genoegen mee neemt, dat iemand daar opgewonden van raakt.
Dit heeft alles te maken tuning, het vermogen om anderen te lezen, dit vermogen wordt meer en meer aangetast.
Vervolgens staan er gekken op die, ja ja je kon er op rekenen, een app bedenken die toestemming voor sex vooraf vastlegd. Wat een idioterie.
Mensen raken steeds meer het vermogen kwijt om echt van nep te onderscheiden.
Steve Jobs maakte er geen geheim van dat hij zijn kinderen ver weg hield van smartphones en tablets, maar dat was voor de adepten van de elektronische revolutie blijkbaar aan het verkeerde oor. Als zelfs de architect van een gebouw beweert dat het onveilig is opgetrokken maakt dat voor de in blinde vooruitgang gelovende massa blijkbaar niets uit.
Mensen in het algemeen, en vrouwen in het bijzonder, moeten leren nee te zeggen en nee te handelen. Voor vrouwen komt daar nog bij dat al die emancipatiegolven, die best goede invloed hebben gehad, een totale minachting aan de dag leggen voor geweld, u weet wel, dat uiterst effectieve en bovenal zeer duidelijke middel om een ander definitief te laten weten ergens niet van gediend te zijn. Vrouwen, leer vechten en overwin je angst om geweld te gebruiken als dat nodig is.
Voor degene die deze zaak in de openbaarheid bracht zou ik zeggen dat sex uiteraard nooit hoort te worden afgedwongen, maar dat zaken die niet strafbaar zijn weldegelijk in de private sfeer horen te blijven. Het feit dat iemand deze geschiedenis met naam en toenaam in de openbaarheid brengt is al net zo ziekelijk als het overal aanwezige gebrek aan empathie.
‘Een generatie die niet meer in staat is intenties te doorgronden’? Want mensen waren ‘vroeger’ beter in staat intenties te doorgronden dan nu? Waarop is die aanname gebaseerd? Werden vrouwen ‘vroeger’ minder vaak aangerand of verkracht omdat ze de intenties van mannen beter konden doorgronden? Nieuwsflits: de veiligheid van een vrouw hangt al eeuwenlang mede af van haar vermogen om de intenties van mannen juist in te schatten en we zijn er doorgaans ook vrij bedreven in. Wat sociale media hiermee van doen heeft ontgaat me een beetje. Dezelfde soort onzin werd geroepen toen de TV pas was uitgevonden. O tempora, o mores!
De app waar je op wijst heet LegalFling en is ongetwijfeld bedacht door een stel misogyne halvegaren. Consent is niet contractueel. Als je halverwege besluit dat je het toch niet ziet zitten allemaal, mag je opstaan en weglopen. Niemand heeft ooit recht op het lichaam van een ander. Dus ja, dat die app absurd is, daar zijn we het over eens (zij het wellicht om andere redenen).
Ik geloof helemaal niet dat mensen het vermogen kwijtraken om echt van nep te onderscheiden. Ik geloof wél dat er in het onderwijs en in de opvoeding véél te weinig aandacht is voor kritisch denken en de kritische beschouwing van informatiebronnen. Dat vermogen is niks mee aan de hand, maar met de hoeveelheid (mis)informatie die beschikbaar is, is het van belang om mensen de gereedschappen in handen te geven om kritisch onderscheid te maken. Wat dit precies met seks te maken heeft, is me niet geheel duidelijk.
Ik ben persoonlijk prima in staat om ‘nee’ te zeggen en dat was Grace ook. Er zijn alleen nogal wat mannen die weinig boodschap hebben aan het ‘nee’ van een vrouw. Als Ansari ook maar enige aandacht had gehad voor Grace, was het hem volkomen duidelijk geweest dat Grace helemaal niet wilde.
Jongens en mannen moeten leren dat het niet okay is om je zin door te drijven en ze moeten leren om vrouwen te zien als volwaardige mensen en niet als seksobjecten wiens mening er verder weinig toe doet. U begon zo goed, met uw analyse van kerels die hun lul achterna lopen.
Het probleem ligt bij mannen die drammerig doen over seks.
Ik wil helemaal geen wereld waarin ik geweld moet gebruiken om mijn recht op mijn eigen lichaam te behouden (en dat tegen iemand die in 99% van de gevallen groter en sterker is dan dat ik ben).
Ik haat geweld en onderga het liever dan dat ik het uitoefen. Maar liever nog wil ik een leven zonder geweld.
(U negeert overigens volkomen dat in bedreigende situaties instinctmatige handelingen een grote rol spelen. Een groot deel van de slachtoffers van seksueel geweld verstijft en kan niets doen. Dit is een instinctmatige reactie waar je zelf geen enkele invloed op hebt, maar die je achteraf wel verweten wordt met vragen als ‘Waarom deed je niets? Waarom verzette je je niet?’. Met uw tekst doet u feitelijk hetzelfde. U legt de verantwoordelijkheid bij degene die geweld ondergaat in plaats van bij degene die geweld pleegt.)
Ansari liet zich er publiekelijk op voorstaan dat hij een bondgenoot van feministen was. Het is daarom dat ik het volstrekt terecht vind dat Grace dit verhaal in de openbaarheid heeft gebracht. Als je het lef hebt om enkele weken nadat je iemand als een ding hebt behandeld, rond te gaan lopen met een ‘Time’s Up’-pin om te laten zien hoezeer je gruwelt van seksueel geweld, dan is het niet meer dan terecht wanneer je ook publiekelijk wordt aangesproken op je verantwoordelijkheid om de daad bij het woord te voegen en vrouwen als mensen te behandelen en niet als objecten.
@boosvrouw
Het is volstrekt helder dat sex instemming vraagt van betrokkenen en dat tijdens sex alle subtiele of minder subtiele aanwijzingen die die instemming ondersteunen dan wel intrekken van kracht blijven. De issue is dat vele mannen, door driften gedreven, zich horende doof en ziende blind houden, zoals vele vrouwen zich, door driften gedreven, onderdanig houden.
Het probleem ligt bij mannen én vrouwen die drammerig doen over seks. De meeste mensen zijn emotioneel onstabiel en sexueel gefrustreerd en gecorrumpeerd, dat uit zich in schutterige toenaderingspogingen, angst en het risico op machtsmisbruik. Voor velen geldt de wet van de beschadigde intimiteit via gevoelens van schaamte voor hun lichamelijkheid en de angst om uit een rol te vallen. Als een vrouw geen zin meer heeft in sex moet ze dat vooral duidelijk maken, zo niet subtiel, dan maar minder subtiel.
U zegt:
“Ik wil helemaal geen wereld waarin ik geweld moet gebruiken om mijn recht op mijn eigen lichaam te behouden (en dat tegen iemand die in 99% van de gevallen groter en sterker is dan dat ik ben).”
Nee inderdaad, dat wil bijna niemand, dat is ook de reden dat ik opmerkte dat vrouwen zich moeten leren verdedigen en hun angst om geweld te gebruiken als dat nodig is zullen moeten overwinnen. Bang, dat zijn de meesten, ook vele mannen, dat weten geweldplegers ook, dus dat voordeel van die angst moet je gewelplegers niet gunnen. Leer vechten en overwin je angst. Als het uw instinkt is om ineen te duiken en niet terug te slaan vraag ik mij af hoe we dat evolutionair kunnen duiden. Welk voordeel brengt een reactie van onderwerping en hoe heeft zich dat zo kunnen ontwikkelen? Mijn instinkt zegt me mijn aanvaller terug te slaan, noodweer exces heet dat, u ziet, het is zelfs juridisch afgedekt. Het is mij een raadsel hoe sommige mensen zo ver van de uitoefening van hun soevereiniteit zijn komen af te staan, dat zij zich de kunst van de zelfverdediging ontzeggen, ja zelfs zover gaan om geweld in ’t algemeen te verwerpen als methodiek. De natuur is geweld, je maakt jezelf zwak en aantrekkelijk voor aanvallers als je je bij voorbaat laat ontwapenen. Dat ontwapende, dat is een subtiele houding die veel vrouwen aannemen, want dat komt zo charmant en maatschappelijk aanvaard over en die houding levert ook zoveel voordelen op nietwaar. Het is tekenend voor het discours welke betreffende sexueel geweld binnen feministische kringen gaande is dat de voordelen van onderwerping zelden worden gezien of mogen worden benoemd, zoals ook maar niet aan de orde mag komen hoezeer mannen worden beschadigd door het overal geldende mantra dat een man groot, sterk en veroveringsgezind moet zijn, en vooral zijn zwakte niet mag tonen. In die zin denk ik dat de grote vijanden van soevereiniteit vele mannen én vrouwen zijn die elkaar in een emotionele wurggreep houden.
Als Grace zich slecht behandeld voelt door Ansari heeft ze iets met Ansari uit te vechten, als het strafbaar is wat ie heeft gedaan moet ze aangifte doen, dan volgt er een proces mét bewijslast en de hele kermis, en alleen na uitspraak van een rechter volgt openbaarmaking, zo is de volgorde. Iemand anoniem van van alles en nog wat beschuldigen en dat op deze manier in de publieke ruimte dumpen, het past geheel in mijn betoog over de teloorgang van het vermogen te onderscheiden door een generatie die denkt dat privacy een vergeeld museumstuk is en het verschil tussen meningen, ervaringen en feiten niet meer duidelijk op het netvlies heeft.
Het is waar dat sexueel grensoverschrijdend gedrag altijd bestaan heeft en zal blijven bestaan, ‘social’ media vergroten het uit, voeden het en maken het schaamteloze huftergedrag zichtbaar. Gelet op de morele onvolgroeidheid alom hoeft dat geen verbazing te wekken, zoals een baby met een scheermes weldra verandert in een bloederige troep.
Frank Zappa – Harry, you’r a beast. Dit lijkt misschien een musuemstuk maar het is helaas dagelijkse realiteit.
Vrouwen, leer vechten, en lever kritiek op golddiggers en vrouwen die zich onderdanigheid laten aansmeren.
Mannen, veroordeel sexueel grensoverschrijdend gedrag als je het waarneemt bij andere mannen. Voer botte hufters op als egocentrische loosers, want dat zijn ze.
Amandla!
PS:
Gisteren werden we opnieuw getrakteerd op weer een gebeurtenis van machtsmibruik, en zij die daaraan op subtiele wijze meewerken: The President’s Club in het Dorchester Hotel tijdens een benefiet voor ‘goede doelen’, je weet wel, die onder de rokjes, die doelen. Wat zijn dat voor een vrouwen die zich door een werkgever laten gebieden om in strakke korte zwarte jurkjes met bijpassend zwart ondergoed en op naaldhakken te paraderen in een club uitsluitend toegankelijk voor mannen. Het is goed dat een journalist dit heeft weten vast te leggen en ik hoop oprecht dat de schuldigen gaan hangen, maar dat ontslaat een vrouw er niet van om haar hersens te gebruiken bij deze dresscode. Ik beweer niet dat de wijze waarop een vrouw gekleed gaat als verontschuldiging mag dienen voor sexuele intimidatie, maar als een werkgever deze dresscode aan de medewerkers oplegt hoor je je wel af te vragen wat precies de bedoeling achter deze ‘bedrijfskleding’ is en of dit de signalen zijn die je als werknemer wilt uitzenden, signalen die onherroepelijk uitgaan van onwillekeurig welke dracht dan ook.
fout in vorig bericht:
[onwillekeurig] moet zijn willekeurig
U bent nogal lang van stof, meneer de Naaktloper.
U heeft het steeds weer over de verantwoordelijkheid van individuen om niet te drammen, niet bang te zijn, hun (on)wil duidelijk te uiten etc. Maar ik wil het hebben over de ideeën die over seks bestaan in onze samenleving, ideeën waarmee we onze kinderen opvoeden en die ervoor zorgen dat mensen zich op een bepaalde manier (denken te moeten) gedragen. Mensen zijn op een bepaalde manier geconditioneerd en dáár ligt de oorzaak van het probleem en daar moeten we het over hebben.
Het heeft mij godbetert bijna veertig jaar gekost om mijn conditionering voldoende ongedaan te maken om op een punt te komen dat ik alleen nog maar seks heb die ik écht wil. Ik zou dat de volgende generaties graag willen besparen, in plaats van dat ik tegen ze zeg dat ze maar gewoon duidelijk moeten zijn. Dat is echt veel te simplistisch.
Nogmaals: ik moet helemaal niks. Ook niet mezelf leren verdedigen. Ik ben niet ‘bang’ om geweld te gebruiken, ik WIL het niet. Punt. Einde verhaal.
Ik heb de schurft aan biologisch determinisme en uw verhaal over instincten en ‘onderwerping’ zou zo uit een boek van Baudet kunnen komen.
Als een man zich publiekelijk profileert als bondgenoot van feministen mag hij ook publiekelijk aan de schandpaal als hij zich op een manier gedraagt die laat zijn dat zijn publieke persona slechts schone schijn is.
Voor wat betreft dat walgelijke gebeuren in het Dorchester Hotel: ik heb geen oordeel over de vrouwen die daar aan het werk gingen. Ik heb wel een oordeel over de varkens die daar rondliepen.
Boosvrouw,
Even los van je redelijk sarcastische en onnodig grievende aanhef bij je repliek op Hans Naaktloper, het volgende: je betoogt:
“Als een man zich publiekelijk profileert als bondgenoot van feministen mag hij ook publiekelijk aan de schandpaal als hij zich op een manier gedraagt die laat zijn dat zijn publieke persona slechts schone schijn is”.
Hoe rijm je dit met jouw ideeën over onze samenleving en de waarden waarmee we onze kinderen opvoeden? Ik vind je reactie zo eenzijdig: moet alles wat niet aan een kennelijke ‘standaard’ voldoet aan de schandpaal worden genageld? Hetzelfde geldt voor je laatste opmerking:
“Voor wat betreft dat walgelijke gebeuren in het Dorchester Hotel: ik heb geen oordeel over de vrouwen die daar aan het werk gingen. Ik heb wel een oordeel over de varkens die daar rondliepen.”
Dat is een wel erg makkelijk standpunt ten aanzien van (vermeend) slachtoffer en daderschap. Ik ben het helemaal met je eens dat de door jou genoemde conditionering ongedaan moet worden gemaakt, maar de manier waarop jij daarmee omgaat geeft me weinig hoop op een goede afloop.
@ Boosvrouw
U etaleert vooral uw eigen conditionering betreffende geweld. U voert feminisme op als deel-issue, terwijl u verlangt naar soevereiniteit. Soevereiniteit is een package deal. Nee, geweld is niet mooi, maar helaas is het de primaire transactievorm. Dat kan je zomaar worden opgedrongen door mensen die de secundaire vorm niet eerbiedigen of niet kennen. Als u geweldsgebruik uitbesteedt aan ‘specialisten’ zult u worden onderdrukt, zeer waarschijnlijk overigens door diezelfde ‘specialisten’ en hun kameraden. Ik zeg niet wat u moet doen, ik zeg u wat de consequenties zijn van uw keuze om bij voorbaat dood te liggen en om te rollen. De vrijheid waarnaar velen zo verlangen is geen cadeautje, die moet worden veroverd en verdedigd. U zou het idee kunnen krijgen dat wij tegengestelde belangen en ervaringen hebben, niets is minder waar, alleen heb ik geleerd dat emancipatie niet wordt verleend of gegeven, sterker, zodra deze wordt gegeven stelt ze blijkbaar nauwelijks iets voor, bedreigt ze de status quo blijkbaar niet. Emancipatie hoort bij ieders persoonlijke machtsproces en daar komt altijd een zekere mate van ruimte-inneming bij kijken. Dat de status quo moet kantelen is evident, en dat die mede wordt gesmeed door conditioneringen die in onderwijs- opvoedings- en mediavorm over ons wordt uitgekost, ben ik met u eens, maar dat ontslaat ons er niet van ons eigen machtsproces te doorgronden en te doorleven. Ik vind het jammer dat u de overduidelijke voordelen van onderwerping, die vragen om een zekere mate van corruptie ten aanzien van soevereiniteit, onbesproken laat. Laten we concluderen dat dat het taboe en daarmee de achilleshiel is van het huidige feministische discours.
“Don’t go around saying the world owes you a living, the world owes you nothing, it was here first” (Mark Twain) 😉
Kunt u nou echt niet begrijpen dat iedereen recht heeft op wederhoor, procesgang, uitspraak en privacy? Ook vermeende dader-schlemielen zoals Ansari? Dat hij een publieke persoon is die zich feministisch profileert maakt daarbij geen verschil. Wat begrijpt u niet aan: de wet is er voor iedereen?
Blijkbaar heeft u behoefte om dat wat ik zeg uit liefde voor soevereiniteit te bezoedelen via de associatie met een onvolgroeide idioot en cherrypicker zoals Thierry Baudet terwijl ik u zo graag zou zien als een Amazone zoals Jaenne d’Arc. Reken erop dat Thierry, mocht hij toegang krijgen tot de macht en zijn eendimensionale en griezelige agenda, met alle schade van dien, aan ons gaat opdringen, geen standbeeld gaat krijgen zoals Hitler dat ook niet kreeg, maar Jeanne d’Arc wel. Waarom denkt u dat dat is? J.P. Coen’s beeld wordt straks gelukkig omgehaald, dat van Jeanne d’Arc wordt door niemand betwist.
Vrouwen, leer vechten.
Amandla!
PS
Als ik morgen van mijn werkgever de opdracht krijg om bij mijn volgende klus te verschijnen voor een groep van uitsluitend vrouwen, in een hoerenpak zoals dat van een Chippendale, laat ik verstek gaan. Ik heb namelijk geen zin in die vorm van vrouwelijke betasting.
@ FOOB:
Grievend nog wel. 😀 Na de zoveelste mansplainer die het allemaal veel beter weet word je wel eens kribbig. Sorry not sorry. Het zijn dezelfde vermoeiende argumenten die ik vrijwel dagelijks te horen krijg en ze komen van iemand die denkt dat hij me iets nieuws vertelt, dat hij de wijsheid in pacht heeft en dat hij over oneindig veel meer levenservaring beschikt en precies weet hoe ik zou moeten omgaan met seksueel geweld. En als ik dat niet op zijn manier doe, tja, dan zijn de gevolgen voor mezelf.
Nee. In *dit specifieke geval* vind ik het gerechtvaardigd. Dat zegt niets over welk ander geval dan ook. De man is een publieke persoon (vooral dat is van groot belang in mijn overweging) én hij pimpt continu dat hij zo’n geweldige bondgenoot van feministen is. Hij verdient daar geld mee.
Juist niet. Ik onthoud mij van een oordeel over de omstandigheden en beweegredenen van mensen die niets onrechtvaardigs hebben gedaan. Al liepen ze daar in hun blote reet, ze waren aan het werk en mochten verwachten dat hun lichamelijke integriteit niet zou worden geschonden, want dat hoort niet bij arbeid. Wie wél flinks ervan langs zou mogen krijgen, is de vrouw die deze vrouwen heeft gerecruteerd met haar gelul over ‘een Marmite-baantje’.
Je negeert machtsverhoudingen en dat is min of meer normaal in Nederland. Mensen weigeren doorgaans rekening te houden met machtsverhoudingen in dit soort discussies. Als jij geld nodig hebt en iemand biedt je aan om een paar uur te werken voor een bedrag waar jij weer twee weken boodschappen kunt doen, dan ben je niet heel kritisch, kun je het je niet veroorloven heel kritisch te zijn. De verantwoordelijkheid om arbeiders te beschermen tegen seksueel misbruik ligt bij hun bazen. Die Marmite-vrouw wíst waaraan ze die meiden ging blootstellen, maar was daar niet eerlijk over. Dat is laakbaar.
@ de naaktloper
Ik neem het hier even over van mijn mede-activiste Boosvrouw. Het is best wel vermoeiend om telkens weer terug te horen komen, al lang voordat #MeToo viral ging, en nu nog steeds, dat uiteindelijk wij als vrouwen dus moeten veranderen. Wij moeten beter nee zeggen, wij moeten onszelf fysiek verdedigen.
Terwijl wij het willen hebben over de verantwoordelijkheid van mannen hierin. Jij beste naaktloper, leidt de discussie af van waar we het over moeten hebben, en waarvan wij (Boosvrouw en ik, en heel veel andere feministen overigens ook) vinden dat het probleem ligt.
Natuurlijk is het goed als een vrouw nee zegt, natuurlijk is het prima als vrouwen op zelfverdediging gaan. Maar het punt blijft dat het zover niet zou moeten komen. Daar gaat het over. Want mannen hebben namelijk zelf de verantwoordelijkheid altijd te checken of wat ze doen nog okee en fijn voor de vrouw in kwestie is. Dat gebeurt helaas niet of nauwelijks, dat is helaas gemeengoed in deze maatschappij, en dat moet dus aangekaart en geproblematiseerd worden. En dan moet de discussie niet weer gelijk afgeleid worden dat wij vrouwen het probleem zijn.
Sterker nog, je beschuldigt Boosvrouw er zelfs van dood te gaan liggen en om te rollen. Schande Naaktloper! Blaming the victim heet dat.
Je ziet niet dat terugvechten precies is wat wij aan het doen zijn. In dit geval niet door fysiek geweld te gebruiken, maar door dit soort gedrag te problematiseren, erover te schrijven, en het te publiceren. Maar de reden waarom je misschien niet ziet dat wij terugvechten is omdat Boosvrouw nu terugvecht tegen jou. En je jezelf niet als boosdoener ziet. Dat is vaker het probleem bij mansplainers.
In plaats van ons te vermoeien met wat wij individueel wel of niet moeten doen, en hoe je ons het liefste wilt zien, zou je je beter kunnen richten op dit soort gedrag aankaarten bij jezelf en mannen om je heen, dan ben je pas een bondgenoot.
@Boosvrouw/ Mariët van Bommel
Er is geen enkel misverstand tussen u en mij over de schuldvraag aangaande sexueel geweld, de schuld ligt ondubbelzinnig bij de dader, diegene die zich met geweld of intimidatie tot eigenaar van of beschikker over de ander stelt.
Als ik last van luizen heb heeft het geen enkele zin die luizen te vragen om op te krassen, dan zijn passende maatregelen nodig. Sommige mensen gaan dan bidden tot god voor een oplossing of vragen de luizen in vergadering bijeen te brengen om hen eens voorgoed duidelijk te maken hoeveel leed ze wel niet veroorzaken. Ik scheer simpelweg mijn haar af. Ik hoor u denken: ” Ja zeg, als vrouw kan ik me toch niet permitteren om me kaal te scheren vanwege luizen!”.
Ik heb mijn reacties geschreven omdat ik een bondgenoot ben van iedereen die soevereiniteit nastreeft, dus ook feministen, maar tevens omdat ik geen zin heb om zoete broodjes te bakken of om met de wolven mee te huilen. Als mensen zich afzetten tegen racisme of discriminatie en zichzelf daarbij via een emancipatiegroep definiëren als leden van de ‘afrikaanse gemeenschap’ krijg ik spontaan etterbulten op mijn ziel. Er bestaat immers niet zoiets als de afrikaanse gemeenschap, dit fenomeen van zelfdefiniëring bevestigt alleen maar de valse premissen.
U bent in de onware overtuiging dat vrouwen de enige groep zijn die lijden onder sexueel geweld. Feminisme en soeveriniteit zijn een zaak voor allen. U bent in de overtuiging dat ik als man minder last heb van al die botte, onzekere, ééndimensionale, egoïstische, machtsgeile, sexistische, heroïsche, verkrachtende, zelfoverschattende mannen. Ik zeg u oprecht, zij verpesten alles voor de vrouwen én de mannen die daaraan niet willen meedoen. Maar de grootste vijanden van feminisme zijn vele vrouwen zélf.
Uw probleem is niet dat u niet genoeg onderwerpen bestudeert, uw probleem zit in het feit dat uw bias u in de weg zit om situaties ten volle te analyseren en adresseren. Sexisme is overal en wordt door alle sexen geuit. Dat u zegt moe te worden begrijp ik best, want lezen is vermoeiend, en u kunt dat overduidelijk nog niet zo goed. U zegt dat ik niet inga op het machtsprincipe binnen het verband van sexueel geweld, dat is nou precies wat ik wél doe, ik spreek over soevereiniteit, dat gaat vrijwel alleen maar over macht en zelfbeschikking, en dat gaat vooral over dat wat je moet DOEN om die zelfbeschikking te verwerven. Vrijheid verlangt voorwaarden, die voorwaarden moet je zelf creeëren, die worden zelden gegeven.
U heeft een probleem met de realiteit van sexueel geweld, dat heb ik ook, maar ik laat in mijn analyse geen sexisme toe, u wel blijkbaar. Als je niet wil meten met twee maten ligt de oplossing niet in de constructie van een derde, vierde, en nog veel meer maatstaven, identificaties of classeringen, deze zijn allen vals, kunstmatig.
Ik weet, en dat weet u net zo goed, dat geweld, ook sexueel geweld, nooit wordt uitgebannen. Om de simpele reden dat mensen beperkte zelfzuchtige bacteriën zijn, met hooguit hier en daar een uitschieter met wat meer verstand en compassie, maar door de bank genomen een zelfdestructief specimen. Over vijftig jaar gaat het echt niet meer over sexuele intimidatie of racisme, tegen die tijd voeren we oorlogen om ons het schaars overgebleven water en landbouwgrond toe te eigenen. In de tussentijd blijft de eigenschap die bepaalt of je op tijd macht naar je toe weet te trekken, en in dat proces je bondgenoten weet te herkennnen, de enige duidelijke en legitieme overlevingsstrategie.
Dit is mijn laatste reactie hierover, u bevindt zich in de coulissen, ik zeg u, het toneel is elders, daar waar het spel gespeeld wordt en je het risico neemt op een tomatenregen. Ik blijf nochthans hopen op een staande ovatie, voor u en de uwen.
@ de naaktloper:
Als jij praat over macht en zelfbeschikking, lijk je alleen te bedoelen dat we ons allemaal individueel moeten “bewapenen”, en individueel moeten bevrijden. Ik praat over collectieve bevrijding. Over sociale strijd. Er is al heel veel veranderd door sociale strijd, waarbij onderdrukte groepen druk uitoefenden op de rest van de maatschappij om een bepaalde praktijk te veranderen. Iets waardoor we hier bijvoorbeeld vrouwenstemrecht hebben en een achturige werkdag, waardoor Blackface in de VS gestopt is, etc etc. Waardoor seksueel geweld tegenwoordig moreel afgekeurd wordt door het grootste deel van de samenleving. En in landen waar dat misschien niet het geval is, zijn vrouwen daar hard bezig dat aan de kaak te stellen, en daartegen te vechten. (en dat bedoel ik op allerlei manieren, waarbij zeker niet alleen fysiek)
Misschien dat je denkt dat seksueel geweld alleen een individuele keuze is van de daders. Maar daar gaat het nu juist om: ik denk dat niet, ik denk dat het naast de individuele keuzes van daders ook ligt aan rapeculture, toxic masculinity, en ja ongelijkheid tussen mannen en vrouwen in collectieve zin. Om seksueel geweld te bestrijden is dus nodig om deze structuren aan te pakken. En structuren kun je niet individueel fysiek bevechten.
En om nog te benadrukken: nergens zeg ik dat individuele mannen geen last kunnen hebben van andere mannen, nergens zeg ik dat mannen individueel niet onderdrukt kunnen worden door andere mannen. Een deel van de #MeToo discussie gaat daar specifiek over. Maar dit artikel gaat over de onderdrukking van vrouwen door mannen. En over dat heel veel vrouwen soortgelijke ervaringen hebben als “Grace”. Seksisme gaat over machtsongelijkheid tussen groepen, is dus bij uitstek iets van de onderdrukkende groep naar de onderdrukte groep. Dus kom niet aan met dat reverse-sexism argument. Dat is machtsontkennend. Zelfbeschikking is niet voldoende als het telkens individueel bevochten moet worden.