Neo-liberale wegen in de parlementaire politiek
Na de gemeenteraadsverkiezingen vorig jaar is de SP, oppositiepartij bij uitstek en verbonden met sociale bewegingen en de vakbonden, in veel gemeenten toegetreden tot de bestuurscolleges. Een voorbeeld is Amsterdam. Het blijkt dat de SP in veel gevallen verstrikt raakt in een parlementaire politiek van geven en nemen en een streven naar compromissen.
Net als bij de politiek van de PvdA worden deze compromissen verdedigd tegenover sociale bewegingen en vakbondsgroepen die verdergaande eisen willen stellen. In Amsterdam heb ik vanuit het actiecomité DwangarbeidNee, onderdeel van landelijk verzet, ervaren hoe dit werkt. Eerst verzetten wij ons in een coalitie met de SP om het dwangarbeidscentrum van Herstelling aan de Laarderhoogtweg gesloten te krijgen en keerden we ons tegen het werken zonder loon dat in Amsterdam de vorm kreeg van participatieplaatsen. Wat is de situatie nu?
Neo-liberale politiek
SP-wethouder Arjan Vliegenthart is met een plan gekomen: 425 tijdelijke “perspectiefbanen” van een half jaar voor de vijftigduizend werklozen en invoering van “leerwerkstages” die in feite niets anders zijn dan een voortzetting van de oude participatieplaatsen. En wanneer wordt het dwangarbeidcentrum gesloten? “Geduld”, zegt de wethouder, “het gaat zeker nog deze collegeperiode gebeuren”. De SP is in feite de neo-liberale wegen opgegaan in de bestrijding van de werkloosheid. Wat zijn daarvan de belangrijkste kenmerken?
1. Rigoureuze bezuinigingen op specifieke beleidsterreinen, zoals de gezondheidszorg, het onderwijs, de sociale zekerheid en de sociale woningbouw. Invoering van marktwerking op deze beleidsterreinen door middel van privatisering van overheidsdiensten en de creatie op afstand van niet democratisch controleerbare bestuursinstellingen die de bevoegdheid krijgen zich door heffingen te financieren.
2. De invoering van een sociaal panopticum voor een beperkte groep in de samenleving die niet kan of wil voldoen aan het ideaal van de “homo economicus”, de rationeel handelende consument en arbeidskracht die altijd voor zichzelf de meest efficiënte en goedkope oplossing zoekt. Deze zelfcontrole raakt echter steeds meer mensen – ook die in het concurrentiesysteem niet buiten de boot vallen – onder andere als gevolg van wat terrorismebestrijding heet. Iedereen krijgt ermee te maken, iedereen moet altijd overal zichtbaar en controleerbaar zijn. Essentie van de verdediging van de neo-liberale politiek en daarbinnen van de werkloosheidsbestrijding is dat er geen faciliteiten worden verschaft om vooruit te komen. Op de reïntegratiegelden, cursussen Nederlands, leren lezen en schrijven enzovoorts, wordt juist flink bezuinigd. Om de mensen toch mee te krijgen in de carrousel van op de markt opererende individuen, wordt het sociaal panopticum opgetuigd met strengere controles en bureaucratische drempels bij de toegang tot de sociale zekerheid. Niet voldoen aan de normen van concurrentie en de zucht naar eigenbelang worden streng gestraft.
3. De bezuinigingen gaan gepaard met decentralisatie van de uitvoering en beperkte beslissingsbevoegdheden. De centrale overheid stuurt indirect op basis van een door haar vastgestelde budgetpolitiek. Dat geeft de financiële kaders aan, waarbinnen bijvoorbeeld de gemeenten moeten opereren.
De drie meest recente decentralisaties zijn de hervorming van de jeugdzorg, afbouw van de AWBZ, privatisering van de gezondheidszorg en invoering van de Participatiewet. Kern van de “transitie” op deze terreinen: meer lokaal maatwerk, waarbij in een onderhandelingsproces tussen cliënt en hulpverlener wordt vastgesteld wat de beste oplossing is. Om een voorstander van dit systeem te citeren: “Vroeger in de oude doorgeschoten welvaartsstaat had je nationaal geformuleerde rechten, waarop je een beroep kon doen, nu is er maatwerk in een onderhandelingsproces.” In “keukentafelgesprekken” en “gesprekken” met ambtelijke uitvoerders van de bezuinigingen moeten de rechteloos geworden hulpzoekenden als rationeel handelende, het eigenbelang nastrevende individuen maar zien dat ze de voorzieningen krijgen die ze nodig hebben.
Geen breed verzet
Hoe kan het dat een politiek van rigoureuze bezuinigingen, decentralisatie van het beleid, afbraak van rechten, enzovoorts, onder de regering Rutte zonder massaal breed verzet kan worden uitgevoerd? Terwijl, volgens mij, de meerderheid van de bevolking het er niet mee eens is? Eerder lukte het niet. De Wet Werken naar Vermogen, de voorganger van de Participatiewet, kon niet worden ingevoerd vanwege politieke strubbelingen. De kostendelersnorm werd weer ingetrokken. Het vorige kabinet (zonder PvdA) onderhandelde met de gemeenten over een bestuursakkoord om op verschillende beleidsterreinen decentralisaties door te voeren. Dat bestuursakkoord kwam er niet door verzet van met name PvdA-bestuurders in de lagere overheidsorganen. Heet hangijzer: er wordt te weinig geld beschikbaar gesteld voor de gemeenten om de decentralisaties uit te voeren.
En toen kwam er een nieuwe regering, nu met de PvdA. Uitgangspunt werd – zoals al langer bij sociaal-democraten die in de regering stappen – : als wij wat geld krijgen voor de bestrijding van de ergste armoede en om de bezuinigingen op te vangen die de ‘zwakste groepen’ enigszins ontzien, dan stemmen wij in met de structurele hervormingen die de liberalen voorstellen.
Straffe individualisering
De SP omarmt vandaag deze sociaal-democratische politiek in de colleges, waarbij ze voor armoedebestrijding extra geld uittrekt dat niet in verhouding staat tot de omvang van de bezuinigingen die de centrale overheid uitvoert. De SP-wethouders, Vliegenthart voorop, kiezen niet voor een beleid dat gericht is op bestrijding van de werkloosheid door op grotere schaal banen te creëren. Ook werken ze niet aan een ander regime met faciliteiten voor de mensen die nooit meer zullen werken. Nee, daar is geen geld voor.
Ze streven ernaar, geheel volgens de neo-liberale politiek, om werklozen “vaardigheden” bij te brengen in disciplineringstrajecten om mee te kunnen in de concurrentiestrijd om de schaarse banen. En wie niet aan de normen voldoet, wordt gestraft. Het gaat om “employability”, persoonlijke eigenschappen van de werkloze en zijn of haar gedrag en karaktereigenschappen, waarbij de oorzaak van de werkloosheid gezocht wordt in kenmerken van het individu en niet in het feit dat er domweg veel te weinig banen zijn.
Vandaar weer de paar “leerwerkstages”. De “perspectiefbanen” worden gepresenteerd als werkschepping, maar zijn het niet en passen geheel in de neo-liberale politiek. De discussie in de gemeenteraad met de liberalen ging er onder meer over dat die banen niet te lang mogen duren, mensen moeten er niet in blijven “hangen”, maar doorstromen. Alles moet stromen op de arbeidsmarkt. Van flexibele arbeidskrachten die zich steeds aanpassen aan de zich veranderende eisen van de markt en de werkgevers. Voor ieder rot baantje moet je meteen klaarstaan. En zo niet, dan volgen strenge sancties. De uitvoeringsorganisatie van de gemeente is hierop al ingericht. Ze gaat gewoon door met het “uitrollen” van deze neo-liberale politiek, als voortzetting van de vorige colleges, onder andere met wethouders van GroenLinks.
Vliegenthart is in de discussie nu ook gefocust op “de mensen die niet willen”. Wat moet je ermee, moeten daar toch maar disciplineringstrajecten voor komen? En moet het strenge systeem van sancties toch maar worden gehandhaafd? Want dat is de oorzaak van de werkloosheid, nietwaar? Hoezeer de SP-ers ook met de mond belijden dat er te weinig banen zijn, en hierover ferme vragen stellen in het parlement, in de colleges voeren ze hun beleid geheel uit in de traditie van de compromispolitiek van de sociaal-democraten. “We doen niets, of we doen dit”, aldus Vliegenthart.
In andere gemeenten volgen SP-wethouders dezelfde politiek. In Eindhoven, waar twee gemeenteraadsleden uit de partij zijn gestapt, in Leiden, Pekela en Helmond, waar Vliegenthart als informateur optrad voor hij wethouder in Amsterdam werd. Daar is nadrukkelijk in het collegeakkoord de mogelijkheid opengehouden voor een verplichte tegenprestatie voor bijstandsgerechtigden die nooit meer betaald werk zullen verrichten.
Verdelende gevolgen
Je krijgt nu op lokaal niveau meteen met weerstanden te maken die ieder beginnend verzet tegen de neo-liberale politiek, werkend aan een compromis, neutraliseert. Mensen raken nog meer verdeeld dan ze al waren en reageren zo ook op de ontwikkelingen. Sommigen zoeken de weg van het overleg. Trachten de zittende lokale macht te overtuigen van hun gelijk, spreken in gedurende drie minuten in een commissie van de gemeenteraad, lobbyen, enzovoorst. Ze zijn op zoek naar een compromis met de liberalen en hopen in de onderhandelingen nog zoveel mogelijk uit het vuur slepen. En dan trots de resultaten in een propagandacampagne presenteren, als de liberalen wat kruimels hebben toegeschoven – zie je wel, lobbyen en parlementaire politiek werkt! Overigens met weglating van wat allemaal aan structurele punten is ingeleverd. Dit is de politiek die de SP in Amsterdam volgt.
Anderen wenden zich teleurgesteld af van de politiek en uiten hun machteloze woede in spreekkamers, onderling urenlang tegen elkaar praten over hoe slecht de wereld is zonder dat er verder iets uitkomt. Op Facebook worden de misstanden breed uitgemeten en in de publiciteit worden de ergste schandalen via interviews met slachtoffers voor het voetlicht gebracht zonder dat het verder consequenties heeft.
Weer anderen storten zich op de individuele hulpverlening. Gaan mee met “keukentafelgesprekken” of “gesprekken” met de sociale dienst, schrijven bezwaarschriften, enzovoorts. Weliswaar wordt door middel van een wildgroei aan “meldpunten” op velerlei beleidsterreinen getracht om misstanden te verzamelen en meer algemene conclusies te trekken. Maar een rapport komt even in de publiciteit, er wordt wat over gediscussieerd in de gemeenteraad, de liberalen doen hun zegje en alles blijft bij het oude. Zo draait iedereen rond in cirkels binnen de bestaande machtsverhoudingen, zonder dat er iets structureels verandert.
Ondertussen blijkt de uitvoerende (gemeentelijke) macht ongevoelig voor alle kritiek en misstanden die naar voren worden gebracht. Hierbij maken ze gebruik van het feit dat de gemeenteraad verdeeld is in wat meer links en rechts die samen een coalitie vormen. Wanneer die met elkaar onderhandelen en er even niet uitkomen, zegt de bureaucratie: laat het maar aan ons over, geef de ambtenaren meer bevoegdheden, wij lossen het wel op, wij zullen wel een weg uitstippelen waarmee iedereen het eens kan zijn. Dit is het mechanisme dat in Amsterdam tot uiting komt. En dat door de vereniging van Directeuren van Sociale Diensten (Divosa) wordt uitgedragen. Op misstanden die ontstaan door de nieuwe Participatiewet, reageerde de vereniging: geef ambtenaren meer bevoegdheden om maatwerk te leveren, om in individuele gevallen van de regels af te wijken. Oftewel, de willekeur van de negentiende-eeuwse charitas is terug in een ander jasje: je krijgt een aalmoes, maar misschien ook niet, dat hangt ervan af of het tussen ons “klikt”, of jij aan mijn normen voldoet en een beetje kunt onderhandelen.
Actiecomité DwangarbeidNee
Ons actiecomité gaat door met de strijd, met onder meer de volgende uitgangspunten.
1. Herpolitiseren van de problemen waarmee veel mensen te maken hebben. Laten zien hoe het beheerssysteem werkt. Aan de orde stellen dat niet de behandeling en bejegening door een ambtenaar de oorzaak van de problemen is, of de slechte eigenschappen van deze of gene, de kenmerken van een persoon en een discussie over het ‘goede’ of ‘slechte’ gedrag van individuen. Nee, de verdeling van rijk en arm, het bureaucratisch beheerssysteem, de actuele politiek, de massawerkloosheid. Alleen een versterking van de rechtspositie van de betrokkenen kan de situatie verbeteren. Aan de kaak stellen wanneer dit niet gebeurt, zoals in Amsterdam bij de werkzoekenden met de SP aan het roer. Het gaat erom dat mensen die hulp nodig hebben, kunnen onderhandelen vanuit een goede rechtspositie en de faciliteiten krijgen om vaardigheden te ontwikkelen om dat proces goed te voeren.
2. Effectief verzet voor een verbetering van de rechts- en inkomenspositie. Een werkelijk perspectief kan alleen komen van de mensen die het betreft, van een organisatie van onderop. De vele meldpunten en ook de individuele hulpverlening kunnen hierbij helpen, wanneer dit in een structureel verband gebeurt. Meer organiseren met de mensen die het aangaat. Dus bijvoorbeeld liever een hoorzitting opzetten met betrokkenen dan alleen door “bemiddelaars” klachten laten verzamelen die vervolgens een rapport opstellen, waarbij de bredere kaders van de neo-liberale politiek niet aan de orde komen.
Een goede vorm zou wat mij betreft de organisatie van “buitenparlementaire enquêtes” zijn, waarbij getuigen (ervaringsdeskundigen) verklaringen afleggen over misstanden en de verantwoordelijken in een openbare zitting ter verantwoording worden geroepen op basis van een vooronderzoek waarbij gebruik wordt gemaakt van een meldpunt.
Piet van der Lende
(Dit artikel verscheen eerder bij Solidariteit.)
Reken eens uit wat je misloopt alleen al loon als dit normaal betaald zou worden.
Nu ken ik je situatie niet maar laat ik eens uitgaan van een alleenstaande thuiswonende van 24 jaar.
Het minimum loon is €9,63 per uur, bruto. x 32 x 4.5 = € 1386.72 bruto of netto € 1.131 per maand voor een 32 uur werkweek (uurloon is eigenlijk iets te laag omdat ik uitgegaan ben van een werkweek van 36 uur.
Je uitkering is € 710,- dus daar is al een verschil van € 421.-. Ik heb het vakantiegeld niet berekend, maar reken op een € 300.- wat je daar nog misloopt als je normaal betaald werd voor het minimum loon. Natuurlijk moet je zelf opdraaien voor de reis en andere kosten, dus dat gaat ook van nog eens van de uitkering af, dus het verschil word nog groter. Even snel per jaar gerekend is dat een bedrag van € 5352,- wat je misloopt. Daarnaast bouw je geen WW rechten op, ook geen vakantie dagen ect. ect.
Ben je nu nog zo blij om te gaan werken met behoud van een uitkering? Met dadelijk met de kostendelersnorm word je uitkering nog eens een € 200.- minder. Het gat is dan € 6552,- ex vakantiegeld. Je blijft ook nog eens onder het bijstandsregiem vallen waar je voor ieder foutje, hoe klein dan ook, flink bestraft word.
Vandaar mijn stelling, werken, prima, wel normaal betalen. (inclusief alle belastingen en premies) . Ik ga niet werken om hun zakken te vullen. Ik ga werken om mijn zakken te vullen. Ja op dat gebied ben ik nog een ergere kapitalist dan de gasten van de VVD. Mijn rekeningen betalen zich niet vanzelf.
Ohh als jij je geïsoleerd voelt, ga eens achter die computer of tv vandaan en ga naar buiten, loop bv. eens door het park, praat eens met mensen of vrienden. Je thuis verstoppen is niet de oplossing.
Precies, iig zijn er wel betere dingen te verzinnen dan die verachtelijke dwangarbeid trajecten die je meehelpt te legitimeren door je er gewillig naar te voegen. Waarom je voor hetzelfde geld niet gewoon ingezet voor de bestrijding ervan? Lijkt me een veel zinniger levensinvulling, plus omgang met mensen die meer de voorkeur verdienen, ben je ook uit je isolement, maar dan met interessantere mensen, die zich hard maken voor de betere zaak voor dit land.
Het valt me vaker op, dat WWB-gerechtigden over hun dwangtrajecten praten, alsof ze het er van harte mee eens zijn, inclusief framing als ‘op de bank zitten’. Zo sprak ik iemand in Kerkrade, die daar op zo’n traject is gezet, iemand die overigens heel behoorlijk kon werken en beslist geen ‘werknemersvaardigheden’ nodig had, die zei: “nee, want op de bank zitten is er tegenwoordig niet meer bij, haha! Nee, je moet nu 32 uur ergens vrijwilligerswerk gaan doen of je wordt aan het werk gezet.” “En maar goed ook!” zei hij nog net niet. Onderhuids vrat het overigens aan hem, dus helemaal wegliegen kun je de realiteit niet. Politici en ambtenaren verkopen hun ziel aan Satan, dus die krijgen van hem ook de instrumenten om dat effectief weg te liegen (betalen komt later wel), maar voor een gewoon eerlijk mens geldt dat niet. Daar doet liegen pijn.
niet raar opkijken als dat soort geluiden gewoon voornamelijk van beroeps (des-)info-oorlog strijders komt die helemaal niet in de bijstand zitten. dergelijke eigenaardige posts dienen dan ook met de nodige argwaan beschouwd te worden.
Ik dacht zelf ook al in die richting, maar aan de andere kant ben ik ook heel af en toe mensen met zulke meningen in het wild tegen gekomen, voor de deur van het dwangarbeidcentrum in Leiden.
Dat ook nog, Fix. Er is verleden jaar een vacature geweest, waar ze zochten naar een beroeps-overheidstrol. Maar door hem van repliek te dienen, ziet hij wel, dat het weinig zin heeft en dat hij zowel bij links als rechts geen poot aan de grond krijgt. Laat hij het proberen bij een middenpartijtje.
Het is probleem is dat een traject niet leidt tot een echte baan. Een traject zou zinvol zijn als als het leidt tot een gesubsidieerde baan. Het zou beter zijn als je vanaf dag 1 een gesubsidieerde baan zou krijgen met minimumloon.
Pascal, waarom een gesubsidieerde baan? Heb je zo weinig vertrouwen in je eigen kunnen, dat je je alleen met een fikse kortingssticker wil aanbieden?
@erik; tja, maar ook dat kunnen ingehuurde toneelspelers zijn, die van binnenuit propaganderen. maar ok, voorzover er werkelijk mensen zijn die het zo willen is het prima, maar dan wel op vrijwillige basis.
@pascal; wat vind jij, moet het vrijwillig zijn of gedwongen?
@FIX
Het zou vrijwillig moeten zijn. Met wc’s schoonmaken, schoenen poetsen en nietjes uit dossiers halen poetsen kom je helemaal niet aan een baan. Vroeger 9 jaar geleden had ik ook in een dwangtraject gezeten. Eerst boden ze me aan om fulltime te werken voor 200 euro. Daarna met flink onderhandelen werd het 26 uur voor 660 euro. Ik moest werken in een tweedehands winkel Juttersdok. Ik vond het zielig voor een meisje. Ze moest elke dag de wc’s schoonmaken. Je word gebrainwashed. Je moest zeggen van hoe geweldig die traject is. Gelukkig werkte ik daar maar een half jaar. Daarna had ik een baan gevonden.
Pascal: Uit eigen ervaring kan ik zeggen dat ook een gesubsidieerde baan met minimumloon vanaf dag 1 geen oplossing is. Twee keer heb ik een dergelijke baan gekregen en uiteindelijk leidde dit ook alleen maar tot ellende. Vanaf dag 1 wordt er namelijk tegen je gezegd dat je hoe dan ook na een jaar weer mag vertrekken (dus ook als je enorm goed werkt). Na een jaar word je namelijk weer vrolijk ingeruild voor een andere werkloze waarvoor het bedrijf subsidie kan krijgen. Het gevolg daarvan is dat je na een jaar werken een WW uitkering aan moet gaan vragen waar je 4 maanden op kunt gaan zitten wachten. En met die WW zat ik zelfs nog 10 euro onder bijstandsniveau. Ik had het geluk dat ik toevallig familie had die mij gedurende deze periode konden ondersteunen. Maar wat gebeurd er met mensen die een dergelijke familie niet hebben? Die worden de schuldhulpverlening in gedreven. Ik ken mensen die dit overkomen is. Of ze belanden op straat omdat ze tijdens deze 4 maanden hun huur en rekeningen niet meer konden betalen. Dit alles wordt dan goedgepraat met het argument dat je gemakkelijk een baan vindt als je al werkzaam bent. Nou niets is minder waar! Gedurende dat jaar dat ik die gesubsidieerde baan had heb ik mezelf uit de naad gesolliciteerd op van alles en nog wat. En ik kwam nergens tussen. Zelfs uitzendbureau’s lieten niets van zich horen.
Pascal: En dan wil ik graag nog even reageren op dat jij je geïsoleerd voelt en om die reden bij de Jumbo wilt gaan werken voor je uitkering. Ik zou je willen adviseren: lees de reactie van Paul nog eens goed door en laat eens tot je doordringen wat je financieel allemaal misloopt door dit te willen doen. Van al dat geld dat je misloopt kun je heel aardig sociaal actief worden hoor. Van dat geld kun je tig keer naar het café gaan en nieuwe mensen ontmoeten, van dat geld kun je een meisje dat je leuk vindt mee uit eten vragen, van dat geld kun je heerlijk op vakantie gaan, van dat geld kun je lid worden van een club die je interesse heeft. Moet ik nog even doorgaan?? Wat denk je waarom er zoveel mensen in de bijstand geïsoleerd geraken. Hoe zou dat komen denk je? Nou ik weet wel zeker dat geld daar een belangrijke rol inspeelt. Of liever gezegd het gebrek daaraan. Mensen in de bijstand raken al in de stress als ze uitgenodigd worden op een verjaardag. Want ja, dan moeten ze toch met een cadeau op te proppen komen. Of ze zeggen afspraken met vrienden af vanwege geldgebrek. Nou als je 5 keer een uitnodiging afslaat dan word je de 6 de keer niet meer mee uit gevraagd hoor. En op vakantie gaan dat kun je wel helemaal vergeten. Sociaal actief zijn kost nou eenmaal geld. Geld dat mensen in de bijstand niet meer hebben. Dus ik zou zeggen Pascal: Wil je sociaal actief zijn en ondertussen ook nog iets nuttigs doen voor de samenleving sluit je dan aan bij Doorbraak en vecht tegen de dwangarbeid.
Ik ben vandaag bij Pantar geweest. Ze konden niks voor mij doen. Ze zeiden dat er veranderingen komen met de Participatiewet. De trajecten zijn voor gehandicapten. Ik wacht wel op de leerstage van Arjan Vliegenthart.
“Gedurende dat jaar dat ik die gesubsidieerde baan had heb ik mezelf uit de naad gesolliciteerd op van alles en nog wat. En ik kwam nergens tussen. Zelfs uitzendbureau’s lieten niets van zich horen.”
Logisch niet, want een van de eerste vragen zal zijn: “Waarom wil u alweer weg bij deze werkgever?” En dan moet je met de billen bloot. Sociale diensten werken zo alleen maar mee CV’s van twaalf ambachten en dertien ongelukken nog wat langer te maken, zodat het negentien ambachten twintig ongelukken wordt. Werkgevers zitten niet te wachten op werknemers, die geen vaste voet aan de grond kunnen krijgen.
Even terug komen op de post 37 van Raven. Ook zonder veel geld kun je toch activiteiten doen om uit een sociaal isolement te komen. Bij een rondje door het park kun je al wat mensen tegen komen om mee te praten. Mijn favoriet zijn dames met honden. Even de hond laten snuffelen en aaien en voor dat je het weet ben je al in gesprek. Tenzij je op mannen valt, wat geen schande is, dan moet je dit bij mannen met honden doen. Ik wil alleen even laten zien hoe gemakkelijk je met mensen in contact kunt komen zonder dat het geld kost. Of bel of zoek eens oude vrienden op. Op dit vlak moet je gewoon positief zijn. Je verstoppen op je kamer heeft geen nut en je raakt er depressief van.
De rede dat ik die berekening liet zien is om inderdaad te laten zien, niet alleen aan Pascal, Maar ook aan anderen, wat je financieel en qua rechten misloopt met dit soort projecten/trajecten. Gezien de huidige prijsstijgingen van bijna alles is werken voor je uitkering geen optie meer. Je gaat werken om geld te verdienen zodat, hoe moet ik dit mooi zeggen, wenselijk en nodig geachte veranderingen in je eigen omgeving te kunnen aanbrengen en in stand te houden.
Met die vraag word ik, op ieder gesprek, ook mee geconfronteerd. Het is een strikvraag. Ik wijs ze er dan ook fijntjes op dat je met detacheer en uitzend werk, nooit lang zult blijven bij 1 werkgever, hoe graag ik dat zelf wel zou willen. Die tijd is voorbij en dat is toch iets wat werkgevers aan zich zelf te danken hebben om dat ze zo graag flexibel personeel willen hebben.
Meestal krijg ik dan gelijk en weet je dat je die vraag goed beantwoord hebt.
Ik heb wel het voordeel dat ik in de tijd dat ik thuis zit, wel aan studie doe om bij te blijven en daar wijs ik ze ook op. Zo maak ik de gaten in mijn CV weer dicht.
@pascal; waarom ga je nou tóch op liegendhart willen wachten, die het echt niet op basis van vrijwilligheid wil laten gebeuren? waarom ga je niet in op wat raven zegt? ik kan me niet ontrekken aan het idee dat je hier alleen maar een beetje sluipreclame zit te maken. zo uitermate correct als dat je de naam van die volksverlakker spelt, en van vakkenvuller steevast vulploegmedewerker maakt. eigenaardig jargon toch? over gebrainwashed gesproken… het lijkt iig om meer te gaan dan alleen maar uit je isolement komen
Fix, zijn schrijfstijl lijkt inderdaad erg op de gewapend-beton-stijl van overheidsbriefjes. Slechts één zin heeft een bijzin.
“Je word gebrainwashed.”
De spelfouten zijn niet overtuigend; ze lijken bewust gemaakt, want een beetje browser onderstreept deze.
Sorry van mijn spel- en typefouten. Ik kan helaas mijn berichten niet veranderen. Ik ben ook niet echt positief over de leerstage van Arjan Vliegenthart. Ik wil graag weer aan het werk. Arjan Vliegenthart moet wel een betere oplossing vinden dan de leerstage. Gewoon het minimumloon krijgen van dag 1. Ook al is die gesubsidieerde baan tijdelijk.
Nee, we hadden het er juist over, dat ze ontbraken en dat de typefouten, die er waren ongeloofwaardig zijn. Sommigen denken daardoor, dat je een overheidstrol bent. Neem je bijdrage 35 eens bijvoorbeeld. Die luidt je uit met de dooddoener: “Daarna heb ik een baan gevonden.” Een beetje uitkeringsgerechtigde, die dit gelukt is, zal daar als vanzelfsprekend achter zetten: “Maar zeer zeker niet door het banenplan of reïntegratietraject, maar doordat ik zelf gezocht heb.” Banenplanambtenaren willen dit ‘daarna’ nog wel eens in ‘daardoor’ veranderen om mooie cijfers te presenteren.
Verder zeg je van de ene kant op de ‘leerstage’ van Vliegenthart te wachten; geeft iemand kritiek, dan verwacht je ineens iets beters dan de ‘leerstage’.
@VILSELEDD
Tuurlijk had ik niet door die traject een baan gevonden. DWI had niks voor mij gedaan. Ik moest het zelf doen.
Paul: Ik moet wel lachen om wat je zegt want ik ben zo’n dame met hond waha. Zielig in mijn huisje blijven zitten doe ik dus zeker niet. Ik loop elke dag wel 2 uur in het park rond met mijn stoere waakhond. Maar neemt niet weg dat je met weinig geld toch heel beperkt bent in wat je wel en niet sociaal kunt ondernemen. Een heleboel activiteiten vallen gewoon weg daardoor.
o overheidstrollen zijn hier hoor, daar kan je zeker van zijn, ze zouden stom zijn als ze er niet waren. en ze hebben een goeie reden om bang te zijn voor wat hier kan broeien, want wij zijn met meer, veel meer, meer dan ze aankunnen als het erop aan komt. en zo zullen ze niet alleen spioneren, maar ook actief hetzelfde communicatieinstrument wat ons kan binden gebruiken om te trachten wat ze als bedreiging zien te ontbinden. maak je geen illusies.
(wil natuurlijk niet zeggen dat iedere anderhalve reaguurder trol hier ook gelijk een overheids trol is he)
ze zijn trouwens ook wel te gebruiken voor bijvoorbeeld informatieve één-tweetjes; hun geven de voorzet met een domme opmerking, en vervolgens kan die dan ingekopt worden met een mooie verklaring van hoe het wel zit.
Fix: Klopt wat je zegt. Mijn voormalige buurman wist het ook al. Hij zei: In elke organisatie en bij elke demonstratie zitten infiltranten van de AIVD.
Je buurman was behoorlijk paranoïde, Raven. Als er “in elke organisatie en bij elke demonstratie” infiltranten zouden zitten, dan zou zo’n beetje iedere Nederlander AIVD-er moeten zijn. Hij had wellicht geen idee hoeveel organisaties er bestaan. Met zulke onzin maak je mensen bang, zaai je wantrouwen en ontneem je mensen de lust om ergens aan een organisatie of demonstratie deel te gaan nemen.
Ik zou hooguit zeggen dat je er bij bepaalde activiteiten rekening mee moet houden dat er infiltranten zouden kunnen zijn. Maar om te zeggen dat ze er altijd zijn… dan maak je jezelf ook wel erg belangrijk.
Van Raven:
Nou dan kan ik toch met je praten als we elkaar tegen komen in het park.
Dat klopt, maar er zijn genoeg activiteiten waar je toch met mensen in contact kunt komen zonder dat het veel geld kost. Ik kan ook niet iedere week naar de kroeg want daar heb ik het geld niet voor. Ik zoek dan een andere manier voor contact met mensen.
Nu is het niet tegen mij gericht, maar ik vraag me wel af als jij teleurgesteld bent in het DWI en zij jou nog nooit aan een baan hebben geholpen, waarom je dan nu toch weer terug gaat naar het DWI en je weer laat misbruiken voor hun winst? Contact met mensen? schei uit, je gaat werken om te verdienen. contact met andere mensen is een bijkomstigheid.