Noisejob: “Welkom aan boord van het vliegtuig en een goede reis”
Vol trots stapt hij in zijn vliegtuig en rijdt hij hem naar het vliegveld. Hij stijgt op tot duizenden meters hoogte en hij ziet onder zich zijn land met de lieftallige kerncentrales en al het andere dure speelgoed van de bonzen en bazen. Tenslotte landt hij in een Iraanse stad waarvan de inwoners hem toejuichen als een bevrijder, omdat soldaten geweren in hun rug duwen en hen dwingen om blij te zijn met de geweldenaar die in een handomdraai vliegtuigen uit de grond kan stampen zonder hulp van de VS. Hij beklimt het spreekgestoelte en ten overstaan van een uitzinnige menigte roept hij uit: “Geen enkele boycot van onze bloeiende bloem Iran door de westerse goddelozen heeft invloed op ons. Wij kunnen zonder de hulp van het buitenland zelf vliegtuigen maken. De bloem Iran groeit door, ontluikt en toont zijn adembenemende kleurenpracht”.
Op weg terug naar zijn paleis vol dromen denkt hij, zittend achter het raam van zijn vliegtuig, aan wat hij de Iraniërs de volgende keer zal wijsmaken. Juist op dat ogenblik stort ergens anders in Iran het zoveelste verouderde vliegtoestel neer dat dringend aan vervanging toe was, maar wegens de boycot als een vleugellamme duif moest doorvliegen, op bevel van de grijzige magiër. “Welkom aan boord van het vliegtuig. Wij wensen u een goede reis”, hadden de reizigers te horen gekregen. Maar even later boorde de duif, die al met een mank pootje bleek te zijn vertrokken, zijn snavel in de grond. En weer zijn goedgelovige mensen, die de gladde praatjes van de goochelaar steeds opnieuw moesten aanhoren en zijn rappe goocheltrucs tot vervelens toe moesten aanschouwen, het slachtoffer geworden van de strijd tussen hem en de VS. Ze hebben de wereld veel te vroeg vaarwel moeten zeggen, omdat die rare tovenaar zo nodig stoer wil doen. Maar Ahmadinejad kijkt rustig om zich heen, denkt: “Wie doet me wat?” en doet alsof zijn neus bloedt. De Iraniërs hopen nu vol verwachting dat hij met zijn goocheldoos en hoge hoed voor het hele volk vliegtuigen tevoorschijn gaat toveren, maar hij belooft de mensen alleen maar om zich geen zorgen te maken. Wat hij met zijn grijpgrage handen uit de hoed heeft gehaald, betreft een veilig en superdeluxe privé-vliegtuig voor hem alleen, en voor niemand anders.
Beste mensen in het westen, ik en zoveel andere Iraniërs hebben nog steeds een wens. Zouden jullie de boycot willen afschaffen en ons ook zulke veilige vliegtuigen willen leveren als waarin onze derderangs goochelaar vliegt? We willen namelijk niet meer zo vaak te pletter storten. We willen geen gijzelaars meer zijn in het machtsspel tussen hem en jullie. We hebben in deze wereld nog wat te doen.
Lili Irani
Heel mooi artikel. Helemaal mee eens. Waar onze vertegenwoordigers (regeringen & parlementen) het vandaan halen dat een boycot werkt snap ik (nog steeds) niet. Hebben zij dan niets geleerd van 12 jaar boycot van Irak b.v.? De oppperklasse werd er beter van en de anderen armer. En het heeft zeker niet geleid tot een omverwerping van het regime. Ook voor wat betreft andere landen zoals Syrië, Soedan en Noord-Korea werkt het niet. En het ultieme voorbeeld is natuurlijk Cuba. 40 jaar boycot heeft niets maar dan ook niets veranderd.
Naast het armer worden van de meesten is het allerergste nog dat velen van hen onnodig om het leven komen omdat de zorg niet geboden kan worden die ze nodig hebben (de benodigde geneesmiddelen kunnen niet geimporteerd worden) dan wel sterven bij onnoodige ongelukken zoals nu weer in Iran omdat de vervoersmiddelen niet goed onderhouden kunnen worden. Maar de machthebbers aan beide zijden is dat blijkbaar een zorg. Triest. In en in triest.
Ik teken nog aan dat bij mijn weten een boycot nooit werkelijk het verbeteren van het welzijn van de bevolking tot doel heeft. Maar dat het gewoon gaat om de grondstoffen voor de eigen industrie.