Op Nederlandse klimaattop wordt klimaatmisdaad beloond

Veelzeggend was de slotsessie en de sprekers die daar platform kregen. Rebecca Marmot van Unilever werd aangekondigd als “een ongelooflijke leider van een ongelooflijk bedrijf”. Het ongeloof is inderdaad groot dat een bedrijf dat rijk is geworden door gedwongen arbeid in Congo in de nasleep van genocide voor rubber, platform krijgt zonder kritische vragen. We hebben het over profijt van koloniale praktijken die zo’n 10 miljoen mensen het leven kostte. Werkkampen werden opgezet waar dorpelingen moesten werken ver weg van hun eigen velden en voedselvoorzieningen zonder loon. De chicotte, een vlijmscherpe zweep gemaakt van neushoornhuid, werd ingezet om productiequota af te dwingen. Volgens een medisch rapport van René Mouchet uit 1928 trof hij op het land van de Lever-broers gedwongen arbeid aan van kinderen van slechts acht jaar oud. Met geweld werd mens en natuur onderworpen en verwierven de broers een monopolie in de scheepsvaart waarmee ze economische oorlog konden voeren en prijzen konden bepalen in een markt die door de Britse regering werd verzekerd. Maar daar kan mevrouw Marmot toch niks aan doen? Dat klopt. Wat ze wel zou kunnen doen, is de misdaden van vroeger en vandaag niet proberen te verhullen met schone schijn-praatjes. Tegenwoordig is de hete haard van misdaden van Unilever verplaatst naar Zuidoost-Azië waar nu bijvoorbeeld Suku Anak Dalam, de inheemse bevolking, vecht om de bedreiging van de palmolie-industrie te overleven. Ontbossing is de tweede grootste oorzaak van broeikasemissie, dus zegt het nogal wat dat Unilevers naam ook bovendrijft bij de ontbossingspraktijken in het West Papua-regenwoud. Een nieuw rapport van Global Witness toont hoe Unilever anno 2021 verweven zit in het web aan schendingen tegen mens en natuur. De CAS functioneert als een rebrandingmachine waar vuile praktijken gepaard gaan met een schoon imago.

Chihiro Geuzebroek in Op Nederlandse klimaattop wordt klimaatmisdaad beloond (Lilith)