Oud, stram en zonder verblijfsvergunning

Hoeveel ongedocumenteerden er in Nederland zijn voor wie de herfst in hun leven is aangebroken, is niet bekend. De meest recente schatting stamt uit 2013 en is van het Wetenschappelijk Onderzoek- en Documentatiecentrum (WODC). Toen werd becijferd dat het er om en nabij de 35.530 ongedocumenteerden zijn. Naar schatting 6.625 daarvan waren ouder dan veertig jaar, met een minimum van 3.230 en een maximum van 10.020. Ongedocumenteerd zijn in Nederland betekent dat je, behalve op noodzakelijke gezondheidszorg, nergens recht op hebt: niet op een woning, niet op een baan of uitkering, niet op een opleiding of andere manier om in je levensonderhoud te voorzien. Voor de groeiende groep ongedocumenteerden die ouder wordt, is het leven zonder rechten vaak een zware last. Het lijf wordt oud en soms chronisch ziek, fysieke klussen doen om wat geld te verdienen wordt steeds moeilijker, waardoor een slaapplek bemachtigen lastiger wordt, wat de gezondheid nog verder aantast. Zo brokkelt het leven steeds verder af. Een groep deskundigen onder de paraplu van Stichting De Regenboog Groep in Amsterdam onderzoekt de noden van deze groep en brainstormt over een oplossing. Een ‘ouderenpardon’ misschien, waarbij iedereen van, zeg, 55 jaar en ouder die al decennia in Nederland is in één klap een verblijfsvergunning krijgt? Of speciale opvangvoorzieningen, waar de daklozen onder de oudere ongedocumenteerden niet bij het krieken van de dag worden uitgebonjourd? Terugkeer naar het land van herkomst, is dat voor sommigen een optie? Dat laatste vindt niemand realistisch, zowel betrokkenen zelf als hulpverleners en onderzoekers niet. Zij zetten in op een rustige oude dag voor deze mensen, die weliswaar geen geldige papieren hebben maar onmiskenbaar een deel van Nederland zijn geworden.

Fréderike Geerdink in “Ik hoop nog steeds op een goed plekje in Nederland” (Groene.nl)