Uit de oude doos: het praktische nationalisme van de SP

Als eerste partij kwam de SP ook met het idee van een gedwongen spreidingsbeleid voor “achterstandswijken”. Er zouden teveel migranten in dit soort wijken wonen, en daarom moesten die worden gedwongen om te verhuizen naar andere buurten. De migranten zouden niet zozeer een probleem hebben, maar veel meer een probleem zijn, een redenering die ondertussen gemeengoed is geworden in grote delen van de Nederlandse samenleving. De SP stelde jaren geleden al hun veronderstelde cultuur en hun herkomst ter discussie, in plaats van het probleem op te vatten als een sociaal-economisch vraagstuk van armoede en gebrek aan kansen, dus los van de huidskleur en culturele herkomst van de armen in die wijken. Rechts-populisten als Geert Wilders en Rita Verdonk plukken de vruchten van het zaaien van dit soort onzalige opvattingen. Dat de SP het niet erg op migranten heeft, bleek niet zo lang geleden ook uit de stemmingmakerij tegen Poolse arbeidsmigranten. Zij komen naar West-Europa voor geluk en welvaart. De SP pleitte echter voor een stop op hun komst. Eigen arbeiders en werklozen eerst, vindt de partij blijkbaar. Oftewel: praktisch nationalisme. Eerder dan andere partijen, pleitte de SP ook al in 1994 voor ontmoediging van de komst van Antillianen naar Nederland. Antillianen zijn Nederlandse staatsburgers, maar toch wilde de partij hen toen al de toegang tot de rest van Nederland ontzeggen. Inmiddels spint de PVV van Geert Wilders garen bij de toegenomen hetze tegen Antillianen en voert de overheid een ronduit racistisch beleid tegen deze groep Nederlanders. Op het gebied van migratie heeft de SP overigens altijd al meegehuild met de wolven. De partij gaat akkoord met de fundamenten van “het vreemdelingenbeleid”, dus ook met de deportatiemachinerie van de Nederlandse overheid, met de Koppelingswet uit 1998, met illegalengevangenissen, met het uitroken, uithongeren, uitsluiten, opjagen, opsluiten en uitzetten van mensen zonder verblijfsrecht. Het is een vorm van praktisch nationalisme om mensen op de vlucht voor oorlog, armoede, seksueel geweld, repressie, en milieuvernietiging tegen te houden aan de grenzen van Europa en van Nederland, en hen terug te sturen naar landen vol verschrikkingen. Het is praktisch nationalisme om in een wereld waar tachtig procent van de mensen, veelal levend in de drie continenten Azië, Afrika en Latijns-Amerika, maar twintig procent van de welvaart en de rijkdommen van de aarde ter beschikking hebben, toch partij te kiezen voor het welvaartseiland Nederland, voor de Nederlanders dus, en daarom migratie zo moeilijk mogelijk te willen maken.

Harry Westerink in Het praktische nationalisme van de SP (Gebladerte)