Over de regentes Louise Gunning

Interview met Louise Gunning. Folia: “Denkt u dat u iemand excuses verschuldigd bent?” Gunning: “Misschien aan de gemeenschap, dat we onvoldoende naar elkaar geluisterd hebben.” En dat vat het wel zo’n beetje samen. Niet ZIJ is verantwoordelijk, maar iedereen samen, want in het ergste geval hebben het bestuur en “de gemeenschap” niet voldoende naar ELKAAR geluisterd. Dat er tot voorheen niets aan die “gemeenschap” werd gevraagd (en nu, alsnog, slechts met zichtbare tegenzin en een enorme slag om de arm) doet er niet toe. Dat het stadium van naar elkaar luisteren voor “de gemeenschap” wel een beetje gepasseerd is, evenmin. En dat het nu vooral eens háár beurt zou mogen zijn om eens goed te luisteren… wel, daar luistert ze ironisch genoeg liever niet naar. Gunning is een regentes die wel de lusten van de absolute verantwoordelijkheid wil, maar niet de lasten. Ze wil de onvoorwaardelijke instemming van een “gemeenschap”, zonder zelf enige verantwoording verschuldigd te zijn. Ze wil dat er naar haar geluisterd wordt, zonder zelf écht te luisteren. Ze eist carte blanche van studenten en medewerkers, maar komt zelf – als het er dan eens op aankomt – slechts met vrijblijvende prietpraat en holle, inhoudsloze beloften. Gunnings optreden bewijst eens te meer dat de generatie van 69 misschien de poppetjes heeft veranderd, maar nooit echt het spel.

Mathijs van de Sande over Louise Gunning: “Ik laat me niet van de wijs brengen” (Folia)