Patricia Dinkela: “Nu kom ik erachter dat mijn kind €400 en een weekje werkstraf waard is”

Op woensdag 7 juni demonstreerden zo’n 125 mensen bij de Belgische ambassade in Den Haag voor “Justice for Sanda Dia”. Dia is op 20-jarige leeftijd vermoord tijdens een ontgroening door 18 leden van de studentenclub Reuzegom aan de Katholieke Universiteit Leuven in 2018. Ze zijn afgelopen week veroordeeld tot werkstraffen van ongeveer 1 maand en elk een boete van 400 euro.

Er was veel pers aanwezig, ook uit België. De speeches waren krachtig en vaak ook emotioneel. Aan het einde legden tientallen mensen bloemen vlakbij de ingang van de ambassade, die kort na ons vertrek meteen werden verwijderd door ambassadepersoneel. De Belgische staat vertoont geen enkele vorm van respect voor de nagedachtenis van een wegens racisme omgekomen burger.

Het protest was georganiseerd door Zwart Manifest, KOZP, de Haagse Stadspartij, BIJ1, België Kan Het en Doorbraak. We zullen een aantal van de speeches hier publiceren. De zesde speech was van Patricia Dinkela, voorzitter van de Haagse Stadspartij.

Eric Krebbers

Ik zou willen zeggen: goedemiddag allemaal. Het had een prachtige dag kunnen zijn. Maar ja, de donkere wolken van onrecht hangen weer – zoals altijd – boven ons. Er werd mij gevraagd om iets te zeggen over de dood van Sanda. En ik ga hier heel eerlijk zijn, ik heb niets op papier. Ik keek vanochtend naar mijn zoon. Mijn zoon is zeventien. En ja, wat moet je zeggen? Wat kan ik zeggen?

Mijn zoon, ik keek naar hem, en ik zag een jongen die straks een hele mooie zwarte man gaat worden, waar ik ontzettend veel van hou. Die ik met liefde op de wereld heb gezet, die heel veel mee heeft gemaakt, we hebben de toeslagenaffaire achter de rug, met de hele ellende.

En je hoopt voor je kinderen het beste. Je hoopt dat zij sociale stijgers worden. Je hoopt dat zij hun plek vinden in de maatschappij, waar dat ook moge zijn, waar ze gelukkig zijn.

Maar wat moet ik nu tegen hem zeggen? Moet ik zeggen: ga studeren? Moet ik zeggen: ga integreren? Pas je aan, sluit je aan bij deze mensen? Weet je wel, ga mee in het klassensysteem. Moet ik dat tegen hem zeggen? Dat kan ik niet zeggen. Dus… zeg het maar.

Onze kinderen, institutioneel racisme, het begint al in de geboortezorg, daar begint institutioneel racisme. In de sterfcijfers, in de behandeling van moeders, in de behandeling van ouders, in het beeld wat van ons wordt geschetst. Wij houden niet minder van onze kinderen. Wij vechten elke dag voor onze kinderen. We werken hard voor onze kinderen.

Na de geboortezorg: je kind is er, hij heeft het overleefd, dan gaat je kind het kindvolgsysteem in. Want ik was alleenstaande moeder, mijn kind krijgt een streep achter. Ik heb niet heel veel geld. Sorry, wat is uw sociaal-economische status? Mijn kind krijgt een streep achter. Heeft u een migratieachtergrond? Uw kind is een risico. Uw kind krijgt een streep achter.

En die opeenstapeling, intersectioneel, van klasse, van afkomst, van kleur, van vooroordelen, daar hebben al onze kinderen elke dag mee te maken. En daarna wordt ze gevraagd: waarom participeer jij niet? Waarom doe jij niet mee aan deze maatschappij? Waarom, waarom doen jullie niet je best?

Nou, dan zijn ze door het kindvolgsysteem, dan krijgen ze natuurlijk een lager opleidingsadvies. Ga je als ouder weer strijden, want de strijd gaat door, de strijd gaat door. Dan krijg je je kind eindelijk – als je geluk hebt en de goede mensen treft die welwillend zijn – krijg je je kind misschien op zijn eigen niveau. Waar die hoort, waar die gelukkig is. Het maakt niet uit of dat nou mbo is of universiteit. I don’t care.

Eindelijk krijg je je kind waar zijn plek is. En dan, Sanda had het gered. Die ouders dacht: wow! Ik heb me alleen maar zitten voorstellen: wat voelen die ouders? En dan denk je: wow, wat een trots, mijn zoon heeft het gered. Iets dat ik ook op een dag dacht te willen denken. Maar waar moet ik nu op hopen? Waar moeten wij op hopen voor onze kinderen?

Ze zijn niet veilig. Ze zijn niet veilig op straat door institutioneel racisme in het politieapparaat. Ze zijn niet veilig in de gezondheidszorg omdat nog steeds het waanidee heerst dat zwarte mensen en mensen van kleur minder pijn voelen. Wij worden allemaal behandeld alsof we minder pijn voelen. Want wij kunnen wel tegen een stootje.

Sterke zwarte vrouw. Nee, ik ben geen sterke zwarte vrouw. Ik wil geen sterke zwarte kinderen opvoeden. Ik wil kinderen opvoeden die door een maatschappij gelijkwaardig worden behandeld. Wat ik ben, is getraumatiseerd door dit systeem.

En nu kom ik erachter dat mijn kind – want Sanda is ook ons kind, dat is gewoon ons kind, dat zijn al onze kinderen – vierhonderd euro waard is en een weekje werkstraf. Dus mijn vraag aan jullie is, aan de rechtbank van België, wat had ik op moeten schrijven vandaag, wat had ik moeten zeggen? Wat had ik als moeder moeten zeggen om de ouders van Sanda te steunen? D’r is niks! D’r is niks wat wij kunnen zeggen…

Het enige dat wij kunnen doen is handelen. Het enige dat er gedaan kan worden is deze onrechtvaardigheid recht zetten. Het enige dat we kunnen doen is zorgen dat dit niet nog een keer gebeurt. En de enige manier om dat te bereiken, is om te zorgen dat wij en onze kinderen, en of dat nou is sociale klasse – want laten we alsjeblieft het intersectionele verhaal nooit vergeten -, kleur, maakt niet uit, laten we zorgen dat we naar de rechtvaardigheid komen, de gelijkwaardigheid komen, die al staat in de wet.

Wij vragen niet iets nieuws. Wij vragen dat men zich houdt aan de regels die ze zelf hebben opgesteld. Want ieder mens is gelijkwaardig. Laten we daar ook naar gaan handelen.

Patricia Dinkela

Meer berichtgeving over het “Justice for Sanda Dia”-protest in Den Haag
– Naomi Tuininga: “We worden wijsgemaakt dat deze koloniale instituten de enige weg zijn naar succes”
– Aaron Bangudi: “We weigeren te zwijgen terwijl ongelijkheid bloeit in de schaduw van privilege”
– Evelyn Agyemang: “Die hiërarchie is heel vaak verbonden aan het koloniaal verleden”
– Mitchell Esajas: “We laten ons niet gaslighten door de Belgische elite en die studentenvereniging”
– Aki Negate: “Deze elitaire studentenverenigingen zijn doordrenkt in racisme, kolonialisme en een gewelddadige hiërarchie”
– Patricia Dinkela: “Nu kom ik erachter dat mijn kind €400 en een weekje werkstraf waard is”
– Jerry Afriyie: “Ik wil dat telefoontje niet ontvangen, van je zoon komt nooit meer thuis”
– “Justice for Sanda Dia”: steunverklaringen, oproepen en verdwenen bloemen