Praatjesmaker: Zorgslaven
Er werden eerst veel uitzendkrachten ingezet, maar ook dat gebeurt steeds minder, omdat uitzendkrachten twee keer zo duur zijn. Dus hebben de werkgevers iets nieuws bedacht: een eigen uitzendbureau, een eigen flexpool, waarin zoveel mogelijk mensen worden gezet met een nulurencontract, de flexpoolers.
“Ik heb een contract voor acht uur in de week. Maar wat is nou acht uur. Ze verhogen het niet. Dus moet ik ook bijflexen. Er zijn veel mensen die in de pools zitten, daarom moet je er altijd op tijd bij zijn, anders ben je te laat, en heb je geen werk. De gaten worden zo gevuld.”
De flexpoolers, in Amsterdam voornamelijk Surinaamse en Antilliaanse vrouwen woonachtig in Zuidoost, zitten wekelijks weer met de spanning of ze wel kunnen komen aan hun totaal aantal uren, zodat ze voldoende geld binnenkrijgen en de vaste lasten betaald kunnen worden.
“Kijk”, zegt Gerda, turend naar een computerscherm, “ik zie nu dat er morgenochtend vier uur werk is, en morgenavond ook vier uur. Ik ga me voor beide inschrijven. Het is niet handig voor mij om in de tussentijd naar huis te komen, dan ben ik thuis en moet ik gelijk alweer weg. Dus ik probeer dan mijn tijd te doden. Ik ga wandelen als het lekker weer is, of ik ga in de kantine wachten. De gratis kranten lezen.”
Omdat flexpoolers vaak blij zijn als ze aan hun uren kunnen komen, willen ze die kans niet missen. Dat zorgt voor situaties dat ze zeventien dagen achter elkaar werken, non stop, of dat ze twee diensten achter elkaar werken, zeventien uur lang, of dat ze een week zonder inkomen zitten. De werkgevers zetten bewust veel mensen in de flexpool, zodat onderling concurrentie ontstaat. De werknemers gaan onderling uitvechten wie de uren zal krijgen, en je bent al blij als je werk hebt.
“Als je in deze tijden in de WW zit, heb je een probleem. Van alle kanten wordt alles gekort. Straks zit je in de bijstand en moet je hetzelfde werk komen doen als vrijwilliger.”
Deze vorm van flexibilisering is niet nodig in de zorg. Want de vraag naar werknemers is daar vrijwel constant. Dus er is geen enkele aanleiding om veel flexwerkers te hebben.
“Dit is pure slavernij. Wij moeten ook naar het Oosterpark gaan, naar dat slavernijmonument. En aan iedereen laten weten dat slavernij doorgaat.”
Emek Egeli
ALS JE, JE RECHTEN NIET VERDEDIGT VERLIES JE ZE!
Waarom gaan die flexwerkers zich niet verenigen in een coöperatie? En verhuur je, je direct aan de zorgvragers zonder tussenkomst van een pool en/of uitzendbureau. Ieder lid van de coöperatie krijgt een aandeel, dat net zoveel financiële waarde kent als dat van je collegae en/of directeur. En daarmee heeft ieder inspraak op gelijk niveau. In Baskenland werkt dit al jaren naar tevredenheid. Daar hebben ze van ziekenhuizen, verpleeghuizen, scholen, kinderopvang, de wasmachinefabriek, etc., allemaal coöperaties gemaakt.
Of start een soort Buurtzorg met zijn allen, het gaat er om dat men zich verenigd en een gezamenlijke vuist maakt.
Werk zoveel als mogelijk zelfstandig en declareer de werkuren, kosten met zijn allen.
Koppel er verplicht een nieuwe vakbond aan, tegen een laag jaar lidmaatschap en start in iedere stad een politieke partij voor zieken, afgekeurde mensen, werklozen en flexwerkers, moet jij eens kijken wat er dan in Nederland gaat gebeuren!
ALS JE, JE RECHTEN NIET VERDEDIGT VERLIES JE ZE!
Interessante tips allemaal. Wat zijn je eigen ervaringen hiermee? Want van een afstandje kan het allemaal prima klinken, maar in de praktijk zijn er vaak veel problemen. Al was het alleen maar om andere mensen zover te krijgen dat ze er ook heil in zien.
Je hebt een organisatietalent nodig die de mensen bij elkaar kan brengen zonder zelf boven die mensen te gaan staan. Ik las recent een mooi artikel over Jos de Blok. Zijn Buurtzorg laat zien dat alternatieven mogelijk zijn. Een geweldig citaat uit het artikel uit Intermediair: “Hoewel ik met mijn hebben en houden garant heb gestaan, is Buurtzorg bewust als een stichting opgericht. Een lid van de raad van toezicht stelde mij ooit voor om het toch maar om te zetten naar een b.v. Dan kon ik in de toekomst 20 tot 25 miljoen euro cashen. Hij is nu geen toezichthouder meer omdat hij kennelijk niet bij ons past.”
Eigenlijk draait het allemaal om het bij elkaar brengen en inspireren van mensen. Niet onder dwang waarbij mensen ongewild met elkaar in een hok gedumpt worden en de veronderstelde inspiratie er door ‘coaches’ ingestampt moet worden. Maar een bij elkaar brengen van mensen die hun vaardigheden willen aanwenden om gezamenlijk iets tot stand te brengen. Vaak echter is daar een inspirerende initiatiefnemer voor nodig en daar zijn er niet zo heel veel van.
Dat organiseren is het probleem niet, verder is het een kwestie van gewoon doen en er aan werken.
Het grote probleem is dat er altijd mensen zijn die geld ruiken, zich ineens anders gaan opstellen en met de ellebogen gaan werken.
Daarom moet er in 1e instantie met straffe en strakke hand gewerkt worden, daarna moet er een andere leider komen, omdat Nl ers al heel snel het gevoel hebben dat ze geen invloed meer hebben.
En invloed willen ze, of ze nu wel of geen visie/blik op de lange termijn hebben.
De regels moeten daarom simpel, duidelijk en strikt zijn om geklets in de ruimte te voorkomen.
Kijk dan is het in de zorg nog eenvoudig omdat je daar als wijkzuster geen toegang krijgt tot grote sommen geld. Met een goedlopende coöperatie is dat vaak wel anders. En geld maakt mensen kapot, waar ter wereld maakt niet uit.
Ik ben het met de schrijvers eens dat men samen een vuist dient te maken. Zonder vuist, geen kracht!
@Karel: Flexwerkers en werklozen met straffe en strakke hand aanpakken en hun invloed beteugelen met strikte regels met de argumenten dat ze visieloos zijn en dat ze anders gaan graaien maakt juist deel uit van de maatschappelijke problematiek zoals die onder andere hier op doorbraak.eu geetaleerd wordt.
@Arvy
Beetje eenzijdige benadering Arvy. Volgens mij bedoelt Karel als ik het goed lees, dat je bij het opzetten van de toko dit op die wijze dient te doen, om (als het goed loopt) daarna het stokje over te geven aan een andere leider en andere vorm van leiderschap. En duidelijk geschreven door Karel een ieder krijgt een aandeel met dezelfde waarde en inspraak, democratisch toch?
En het hoeft niet eens graaien te zijn, denk aan een beter positie, wat mensen daar allemaal niet voor doen, te gek voor woorden.
En ik moet zeggen dit zijn ook mijn ervaringen, in de politiek en met stichtingen. Werkt gewoon niet anders. Ook de directeur van Buurtzorg heeft de nodige zaken moeten regelen, lees straffe hand, om de basis voor elkaar te krijgen.
het verschil tussen de huidige ellende en wat er eigenlijk nodig is http://timedesk.tumblr.com/post/48921327001/the-difference-between-a-boss-and-a-leader
ook als we zelf aan de slag willen
Briljant! Een plaatje zegt soms meer dan duizend woorden. 🙂