Propagandamachine op volle toeren na overlijden van oud-militair die meedeed aan koloniale oorlog
| Naschrift vrijdag 18 juli
Vandaag is Hoeben begraven. Het ministerie van Defensie besteedt daar op de eigen site aandacht aan. Opvallend is dat in het bericht erover de zinsnede “een door extremisten verdedigde stelling” toch weer terugkeert. Zie dit bericht. Men kan het dus ook na meer dan 65 jaar niet laten om de mythe te blijven herhalen: Nederlandse militairen zouden tijdens de koloniale oorlog tegen Indonesië “helden” zijn geweest en de voor hun onafhankelijkheid strijdende Indonesiërs zouden “extremisten” zijn geweest. |
Hoeben meldde zich begin 1945 als oorlogsvrijwilliger bij het Korps Mariniers. Hij zei te willen vechten voor de bevrijding van Nederland. Maar na de Tweede Wereldoorlog werd hij als marinier ingezet bij een nieuwe oorlog, die tegen de Indonesiërs. Daarbij kwam hij aan de verkeerde kant te staan. Want in plaats van te strijden tegen nazi-Duitsland hielp hij eraan mee om het Nederlandse koloniale terreurregime, dat in Indonesië al eeuwenlang dood en verderf had gezaaid, nog langer te laten voortduren. Na op 1 november 1945 op Oost-Java te zijn geplaatst als ploegcommandant van een automatische geweergroep, veroverde hij in augustus 1946 met die groep “een door extremisten verdedigde stelling”, zo valt te lezen in het persbericht dat het ministerie op 11 juli per mail naar de media stuurde. Door het woord “extremisten” te gebruiken stigmatiseert het ministerie zelfs meer dan 65 jaar na dato nog steeds de toenmalige bevrijdingsstrijd van de Indonesiërs. Op de website van het ministerie werd de zinsnede later overigens teruggebracht tot “een door tegenstanders verdedigde stelling”. Maar toen was het kwaad van het voor de zoveelste keer publiekelijk brandmerken van de Indonesische tegenstander alweer geschied. Ook de Wikipedia-pagina over Hoeben hanteert een neutrale term: “een door Indonesiërs verdedigde stelling”. Het persbericht werd nogal klakkeloos en zonder een spoor van kritiek of weerwoord overgenomen door de mainstream-media.
Paradepaardje
Hoeben was een van de paradepaardjes onder de oud-Indiëmilitairen, van wie velen door de jaren heen zijn blijven weigeren om de Nederlandse oorlogsmisdaden toe te geven. Hij werd de laatste jaren vaak gevraagd om veteranendagen en andere herdenkingen met zijn aanwezigheid op te luisteren. Hij mocht komen opdraven om op straat in militaire stoeten te paraderen en bij te dragen aan de steeds herhaalde leugen dat “onze jongens” naar Indië gingen om daar “orde en vrede” te herstellen. Bij het nationaal Indiëmonument in Roermond, dat in 1988 werd onthuld, herdenken de oud-Indiëgangers elk jaar wel de zesduizend militairen die tijdens de koloniale oorlog aan Nederlandse kant vielen, maar niet de honderdvijftigduizend slachtoffers aan Indonesische kant.
Door het hele land heen staan er zeker zo’n 175 Indiëmonumenten, maar er is geen enkel monument voor de slachtoffers van het eeuwenlange Nederlandse kolonialisme. Koloniale bloedjassen als Jan Pieterszoon Coen worden nog steeds geëerd, bijvoorbeeld met een monument in Hoorn, waartegen overigens de laatste jaren flink actie is gevoerd. In 2013 werd aan de voet van het beeld van de massamoordenaar Coen tijdelijk een lichtmonument ingericht ter nagedachtenis aan de slachtoffers van het Nederlandse kolonialisme. Zo’n 14 jaar geleden werd ook het Leidse Indiëmonument aangepakt. En tegen het Amsterdamse monument voor Joannes van Heutsz, de generaal die de opstanden van Atjeh meedogenloos liet neerslaan, is altijd veel protest gerezen. Het monument is vaak het doelwit geweest van bekladdingen, vernielingen en zelfs bomaanslagen.
Indonesië-weigeraars
In schrille tegenspraak met de overstelpende hoeveelheid koloniale eerbewijzen staat het minieme aantal anti-koloniale monumenten. Pas in 2002 kwam in het Amsterdamse Oosterpark het eerste monument tegen de slavernij van de grond. Anti-koloniale monumenten tegen het eeuwenlange Nederlandse schrikbewind in Indonesië ontbreken volkomen. Ook bestaan er geen monumenten voor de moedige dienstplichtigen, zoals Jan Maassen, die indertijd om principiële redenen hebben geweigerd om mee te vechten in de koloniale oorlog. Deze zogeheten Indonesië-weigeraars werden juist vervolgd, bestraft en maatschappelijk uitgesloten. Nog steeds blijft eerherstel voor hen uit, ondanks een daartoe gevoerde rechtszaak. Ook is er geen monument voor de dappere Poncke Princen, die deserteerde uit het Nederlandse leger en overliep naar het Indonesische kamp.
De overheid kiest al jarenlang eenzijdig partij voor de oud-Indiëgangers door sinds 1999 een vertegenwoordiger van de regering een toespraak te laten houden tijdens de jaarlijkse herdenking bij het nationaal Indiëmonument. Voor de slachtoffers van het Nederlandse kolonialisme houden de bewindslieden geen eervolle praatjes. Sterker nog, de belangenorganisatie Comité Nederlandse Ereschulden heeft met veel pijn en moeite jarenlange rechtszaken moeten voeren om de overheid te dwingen om schadevergoedingen te betalen aan de nabestaanden van Indonesiërs die werden vermoord door Nederlandse militairen. Deze oorlogsmisdaden zijn jarenlang onder het vloerkleed geveegd. Maar uiteindelijk heeft de rechter de overheid aansprakelijk gesteld en verplicht om twintigduizend euro per persoon te betalen aan weduwen van in 1947 standrechtelijk geëxecuteerde Indonesische mannen, onder meer in het dorp Rawagede. De overheid blijft echter proberen om zijn verantwoordelijkheid voor dit soort massamoorden te ontlopen. Een aantal inmiddels hoogbejaarde weduwen wacht namelijk nog steeds op geld, excuses en respect uit Nederland.
Harry Westerink
Oja, het was een optreden van de politie, laten we dat niet vergeten. Als het een nazi was geweest, dan had Nederland hem gewoon een oorlogsmisdadiger genoemd.
Vandaag 18 juli is Hoeben begraven. Het ministerie van Defensie besteedt daar op de eigen site aandacht aan. Opvallend is dat in het bericht erover de zinsnede “een door extremisten verdedigde stelling” toch weer terugkeert. Zie: http://www.defensie.nl/actueel/nieuws/2014/07/18/ridder-militaire-willems-orde-hoeben-begraven-video Men kan het dus ook na meer dan 65 jaar niet laten om de mythe te blijven herhalen: Nederlandse militairen zouden tijdens de koloniale oorlog tegen Indonesie “helden” zijn geweest en de voor hun onafhankelijkheid strijdende Indonesiers zouden “extremisten” zijn geweest.
Als de Duitse televisie een paar jaar geleden had gezegd: “Vandaag is bekend geworden, dat Horst Tappert als goed vaderlander gediend had bij de Waffen-SS en altijd klaar stond voor zijn collega’s,” dan was de wereld te klein geweest. Nederland verdedigt het eigen naoorlogse naziverleden nog steeds onder het eufemisme ‘politionele acties’. De geteisterde inwoners van Indonesië worden zo gedegradeerd tot een stelletje hooligans.
Kan best zijn dat hij held is geweest. waarom niet? Of kan je alleen held zijn als je aan de goede kant stond? Maar wie bepaald wat de goede kant is?
Overigens zie ik dat in geen enkele definitie staan, dat je aan de goede kant zou moeten staan.
Voor mij is een held iemand, die vecht voor zijn land, en dat land boven zijn eigen belang verheft, met misschien zelfs gevaar voor zijn eigen leven.
Met die definitie zouden ook nazi’s dus helden kunnen zijn. maar dat gaat er bij velen natuurlijk niet in, want dat waren de slechten, de rotzakken, de bezetter.
Marius, in feite ondergraaf je je eigen betoog al door het voorbeeld van nazi’s aan te halen. Als iedereen een held zou zijn die vecht voor “zijn eigen land”, dan zouden nazi’s en Hitler zelf ook helden zijn, zoals je aangeeft. Met andere woorden: jouw definitie van held zijn slaat nergens op. Daar komt bij dat helden worden gemaakt in de beeldvorming van de machthebbers die daartoe de middelen en de mogelijkheden hebben. Machthebbers produceren in de publieke opinie helden om zo het nationalisme en de “eigen” superioriteit te promoten. Dat is de reden waarom zeeschurken als Michiel de Ruyter en anderen al eeuwenlang worden verheerlijkt.
Wie bepaalt wat de goede kant is, vraag je je af. Dat wordt bepaald in de voortgaande strijd tussen machthebbers en machtelozen, tussen bazen en arbeiders, tussen mannen en vrouwen, witten en zwarten, enzovoorts. Daarbij geldt dat de rijken en machtigen vaak een heel andere visie op “de goede kant” hebben dan de armen en onmachtigen.