Racisme Inside
De stuitende hypocrisie in 99,9 procent van de reacties op het door Veronica (en voorheen RTL) gefaciliteerde racisme- en seksismepodium Veronica Inside garandeert dat Nederlanders zich het plezier dat ze hieraan beleven, niet laten afpakken.
De afgelopen jaren heb ik een aantal keren letterlijk uitgetikt wat er door Johan Derksen is gezegd, en beschreven via welke ontkenningen hij er mee weg bleef komen. Er is vaker ophef geweest over uitlatingen van Derksen, die weigert zelfreflectief te zijn. Omdat hij nu eenmaal dat hele end van Drenthe naar Hilversum rijdt om aan de tafel van VI zijn mening te zeggen. En zichzelf te zijn.
Wat hem door RTL en Veronica nimmer is verboden. Wat hem de Televizier Ring opleverde, fanatiek gesteund door de Nederlandse televisiekijker.
In dit rondje ophef over Derksen ontbreekt fundamenteel één naam: Sylvana Simons. De vrouw die volgens Johan Derksen “onuitroeibaar” is, zijn “chocolade vriendinnetje”, en “gedresseerd aapje”.
In de uitzending van maandag 22 juni mochten juriste Natacha Harlequin en oud-voetballer Dries Boussatta aanschuiven, de minderheid tegenover Wilfred Genee, Johan Derksen, René van der Gijp en Wim Kieft. Harlequin in de rol van Gerda Havertong 1987, Boussatta in die van Quinsy Gario, Jerry Afriyie, Mitchell Esajas en Akwasi.
Deze uitzending is een herhaling van het fascistoïde en racistische theater dat de voltallige Amsterdamse gemeenteraad optrok tegen Sylvana Simons, half februari vorig jaar. Simons wilde een vraag stellen over buitenproportioneel politiegeweld. Het werd haar niet eens toegestaan die vraag te stellen. Ze werd door een rood aangelopen gemeenteraad schuimbekkend bejegend, met als uitsmijter het bevel nederig te gaan zitten en te zwijgen.
An sich was dát weerzinwekkende vertoon exemplarisch voor alle mensen die in de afgelopen decennia werden weggehoond, afgeblaft of weggebluft, telkens wanneer verwerpelijke kenmerken, eigenschappen en gedragingen van Nederland en witte Nederlanders aan de kaak werden gesteld. De racistische karikatuur van Zwarte Piet is daarvoor de treffende metafoor geworden, en dat er verschuivingen en veranderingen zijn in de perceptie op die racistische karikatuur is in de laatste tien jaar te danken aan Gerda Havertong, Quinsy Gario, Jerry Afriyie, Mitchell Esajas en Sylvana Simons.
De aflevering van VI van maandag jongstleden is óók één grote herhaling van de tsunami van haat die Sylvana Simons zich moest laten welgevallen, toen zij de moed opbracht Martin Simek een vraag (!) te stellen bij kijkcijferkanon De Wereld Draait Door. Maar wéér blijkt dus dat het Sylvana Simons toegestane raison d’être niets anders dient te zijn dan racisme, haat en spot. Zij was de afgelopen jaren het meest en fanatiekst door Derksen cs gezochte en getroffen doelwit. Wat Derksen zei over Akwasi, is er onschuldig bij.
De grote, hilarische en hysterische mythe die Derksen in stand houdt, is dat hij altijd “volstrekt onafhankelijk” is geweest, en dat is gebleven. Totale lariekoek. Hij is óók bij Veronica Inside volkomen afhankelijk van het door die omroep gefaciliteerde podium en het hem betaalde loon. Derksen is in diens volstrekt ruggengraatloze ontkenningen van zijn racisme en seksisme representatief voor Nederland. Zoals bleek uit de kijkcijfers van Veronica Inside, want de aflevering van maandag 22 juni scoorde het drievoudige van het gemiddelde: 1.704.000 kijkers gaven Veronica Inside de allure van De Wereld Draait Door.
Als altijd zeggen mij lichaamstaal en ogen minstens net zoveel als de woorden die in media worden gezegd. Die lichaamstaal en die ogen wijzen voor mij op een tot nog toe onderschat aspect van dit type media, en de mensen die ze bevolken: sadisme. Het is niet alleen racisme en seksisme die in Nederlandse media dominant zijn, maar met name het verbluffende plezier dat eraan wordt beleefd. Des te racistischer, des te seksistischer, des te kwetsender, des te botter, des te gemener, des te schofteriger, des meer plezier witte Nederlanders eraan beleven.
Dat zijn dezelfde lieden die aldoor schreeuwen dat ze niks mogen zeggen, dat ze worden “gecensureerd”, dat ze de ruimte niet eens meer krijgen om grappen te maken. Of zoals Derksen het zegt: “Jullie [die zwarte mensen] zijn, moet ik zeggen, ook wel héél erg gevoelig”. Niemand zo snel op zijn pik getrapt, niemand zo snel de gordijnen in te jagen, niemand zo snel schuimbekkend tegenover je, met wapperend en priemend vingertje, als Johan Derksen, die alleen ver buiten de studio van Veronica Inside krijgt te maken met weerwoord.
René van der Gijp en Wilfred Genee zijn hypocrieter en laffer dan Derksen. De uitzending van maandag 22 juni bewijst het voortdurend. Je moet eens goed laten bezinken wat Van der Gijp nu in werkelijkheid zegt over “zijn vriend” Ruud Gullit. Kijk, dat Ruud hem vertelt dat zijn moeder door hem, Van der Gijp, werd geraakt, da’s best een dingetje, wil René de kijker doen geloven. Nee. Nope. Niks ervan. Want René laat een nachtje verstrijken, om Ruud de volgende ochtend effe uit te leggen hoe het écht zit. Of zie die agressie van Derksen, op 04.58″ [clip 1]. Zie, op 01’03” [clip 2], die arrogantie van Van der Gijp. Dááraan zie je af hoe ongewenst het voor hen is, als ze na 22 jaar worden weersproken. Zó ging het format niet! Zó staat het niet in het script!
Zoals Derksen enorm geïrriteerd raakt, wanneer zijn college over de komst van Marokkanen naar Nederland zomaar wordt onderbroken door ‘Marokkaan’ Dries Boussatta. Derksen: “Marokkanen zijn naar Nederland gekomen voor een beter leven, wat Marokko hen niet kon bieden”. Boussatta: “Misschien zijn ze hier naartoe gekomen om het land op te bouwen, want je verdraait het nu al. Ze zijn hier naartoe *gehaald* om het land op te bouwen.”
In deze VI werd een “samenvatting” getoond van uitlatingen in dat programma over racisme [vanaf 02’06” in clip 3]. Waarmee de redactie van VI dus benadrukt dat het een thuiswedstrijd wil spelen, want zeg nou zelf: geen betere activisten tegen racisme dan Johan Derksen, René van der Gijp en Wilfred Genee, hm? Hoe kunnen al die zwarte mensen zich zo verkijken op hun maatjes, hm?
Aan de manier waarop er wordt gereageerd op Natacha Harlequin lees ik af dat racisme en seksisme onverdund voortwoekeren in Nederland. In het interview dat Wierd Duk haar afnam voor De Telegraaf zegt zij wat ALLE witte Nederlanders ZO graag willen horen: dat de samenleving goed voor haar is geweest. Dat is tegelijk de hele grond voor Derksen om over ‘Marokkanen’ en ‘Turken’ te blaffen dat zij Nederland “dankbaar moeten zijn”, en daarom voor Oranje als nationale ploeg moeten kiezen. Dries Boussatta schiet het vaardig aan gort, en andermaal is aan Derksen te merken dat je alles mag flikken, maar waag het niet hem tegen te spreken.
Voor mij, naast de redelijkheid die zij zoals Gerda Havertong ooit zocht in Sesamstraat, is Harlequin helaas de achterhaalde belichaming van deemoedigheid. Zó zien wij witten het graag: dat die zwarte mensen vóór gaan in rede, netjes met twee woorden spreken, onderdanig, deemoedig, bescheiden en bovenal dankbaar voor het mogen bestaan op Nederlandse bodem, en het inademen van Nederlandse zuurstof, die wij hen toch zomaar schenken. Most of all echter is Harlequin voor mij hier de schaduw van dat beeld van februari 2019, toen Simons werd bevolen nederig te gaan zitten, en te zwijgen.
En omdat Simons dat weigert, en omdat ze intrinsiek gemotiveerd het woord neemt en haar beurt niet afwacht, kan ik niet wachten wederom op haar te stemmen. Geef haar de sleutels van dit land, en rap een beetje.
NB: Let er bij het zien van die aflevering van Veronica Inside eens op HOE VAAK, nee, HOE CONSEQUENT het vertrekpunt van ELKE ZIN, ELKE REDENATIE van Johan Derksen en René van der Gijp het “ik” is: werkelijk in ALLES stellen zij voortdurend zichzelf centraal. Zij zijn nooit overgevoelig, dat zijn altijd die anderen. Dries Boussatta is dat hele end niet naar de studio gereden voor ZIJN mening, ervaring, beleving en bedoeling, nee, dat geldt voor Johan Derksen. Ruud Gullit mag best iets zeggen over het verdriet van zijn moeder om wat Van der Gijp heeft gezegd, maar Van der Gijp laat een nachtje verstrijken om zijn beste vriend als go-between te misbruiken om Gullit’s moeder te vertellen dat Van der Gijp toch het wezenlijke punt heeft. En zo gaat dat maar door. Er is alleen maar “ik”.
Ruud Hendriks
(Dit artikel publiceerde hij eerder op zijn Facebook-pagina.)