Reactionaire vertoning, reactionaire reacties

Dat de FBI beweert dat Rusland via hacks of e-maillekken of tweets de Amerikaanse verkiezingen heeft beïnvloed, bewijst alleen maar dat de FBI wil dat wij dat geloven. Of het zo is, kunnen we op die basis niet zeggen. Dat Trump Poetin op zijn woord gelooft, deugt niet. Dat Trump niet gelooft in wat de FBI hem vertelt, is alleen maar verstandig, al doet hij dit ongetwijfeld uit zeer kwalijke motieven: het komt hem even niet uit om de FBI te geloven. Maar niemand zou voetstoots moeten geloven wat de FBI, of de CIA, of de Russische equivalenten van deze gewapende terreurorganisaties beweren. Als we Trump kritiseren, laten we dat dan op goede gronden doen. Nu vind ik het heel wel denkbaar dat Rusland, met medeweten of wellicht zelfs in opdracht van Poetin, geprobeerd heeft de verkiezingen in de VS te beïnvloeden in de richting van Trumps victorie. Ik geloof de Russische president net zo min op zijn woord als dat ik de FBI geloof. Maar in dat geval deed Rusland met tweets en mailtjes iets dat de VS op grotere en brutere schaal tot kunstvorm heeft geperfectioneerd. Als de VS een bewind ziet dat weg moet, gaat de VS geen e-mails lekken. Nee, dan faciliteert de VS een staatsgreep, soms vermomd als revolutie: Iran 1953, Guatemala 1954, Chili 1973. Of de VS stuurt bommenwerpers en een invasiemacht en begint “regime change”: Afghanistan 2002, Irak 2003, maar ook Panama 1989. Of het land begint een blokkade en embargo, en houdt dat desnoods een halve eeuw vol, tot het er achter komt dat er sneaky manieren zijn om het beoogde resultaat te bereiken: Cuba, 1959-nu. Of het land manipuleert een authentieke volksopstand in de richting van een rechtse staatsgreep: Oekraïne 2013-2014. Of het begint een meer dan tien jaar durende terreurcampagne, waarna het de bevolking voor de keus stelt: stem je regering weg, of we gaan door met onze oorlog: Nicaragua 1979-1990. Overigens doen de VS ook verkiezingsbeïnvloeding. Italië 1948, om de Communistische Partij van een overwinning af te houden. En…. Rusland 1996, toen koste wat kost Boris Jeltsin in het zadel gehouden moest worden. Er is simpelweg geen enkel greintje geloofwaardigheid achter de woede waarmee Amerikaanse politici zich boos maken over mogelijke Russische beïnvloeding van het Amerikaanse politieke proces. Het punt is niet dat Rusland geen kritiek verdient, maar dan vooral vanwege ernstiger zaken dan wat getwitter en wat lekkage op internet. Het punt is dat de Amerikaanse politiek niet in de positie verkeert om die kritiek te leveren. Die kan beter eerst eens in de spiegel kijken.

Peter Storm in Reactionaire vertoning, reactionaire reacties (Ravotr)