Strijdbare vluchtelingen in Katwijk: “Hand in hand, geen kind aan de kant!”
Vanmiddag hebben in Katwijk zo’n honderdvijftig mensen, onder wie zeker honderd vluchtelingen uit de plaatselijke gezinslocatie en van elders, gedemonstreerd onder het motto “Vluchtelingkinderen hebben ook rechten!”. De demonstratie was georganiseerd door Geen kind aan de kant, de vluchtelingensteungroep die twee jaar geleden een vergelijkbare demonstratie in die gemeente hield. Opvallend was ook nu weer de deelname van tientallen vluchtelingkinderen, van wie er een flink aantal zo dapper was om een grote menigte toe te spreken en te vertellen wat voor moeilijk en onzeker leven ze leiden.
Vlakbij de beginplek voor de demonstratie hadden zich vooraf zo’n vijfentwintig volkomen opgefokte extreem-rechtsen verzameld op een terras met een manshoge glazen afscheiding. Ze scholden de eerste demonstranten die langsliepen, waaronder ook kinderen, uit voor “kanker landverraders”, “teringhoer” en meer van dat soort typerende termen. Toen een van ons tijdens het voorbijlopen van een afstandje een foto wilde maken, begonnen ze massaal als woeste bavianen in hun glazen kooi rond te springen, tafels en stoelen om te smijten, te schreeuwen en Hitlergroeten te brengen. Een van hen gooide een gevulde bloempot naar het hoofd van de fotograaf. Die ging rakelings langs zijn hoofd.
Er was op dat moment nog nauwelijks politie op de been. De wel aanwezige agenten ondernamen niets tegen de extreem-rechtse agressie. “We zijn met te weinig mensen om zelfs maar onze eigen veiligheid te garanderen”, zeiden ze doodleuk, “lopen jullie dus maar door”. In plaats van te zorgen voor de veiligheid van de demonstranten, onder wie veel vluchtelinggezinnen, dachten de agenten blijkbaar alleen maar aan hun eigen hachje. Wanneer agenten niet-witte of radicaal-linkse activisten aan kunnen pakken, dan zijn ze haantje de voorste, maar als het gaat om openlijk en gewelddadig racisme, dan is er plots geen menskracht genoeg.
Vanwege deze dreiging besloten groepjes arriverende vluchtelinggezinnen met kinderen om een eindje om te lopen, waarbij ze wel een levensgevaarlijk drukke autoweg moesten oversteken. Alles beter dan langs de dreigende extreem-rechtsen. Een van de vluchtelingen was in tranen om zoveel haat en agressie tegen haar en de andere vluchtelingen en hun kinderen. Later arriveerde er meer politie en werden de extreem-rechtsen verder weggehouden van de actie. Volgens berichtgeving waren de extreem-rechtsen van plan geweest om de demonstratie tegen te houden. Voor zover bekend zijn er geen arrestaties verricht. Siegheilen en mensen bekogelen mag kennelijk gewoon in Katwijk.
Na dit vervelende gedoe begonnen we met een korte manifestatie met twee toespraken. De demonstratie die daarop volgde nam een andere route, zodat we verder niet meer met extreem-rechts geconfronteerd zouden worden. De luidruchtige en inspirerende tocht voerde door rustige dorpse straten, waar sommige voorbijgangers en bewoners in hun tuintjes stonden te applaudisseren, ten teken dat ze de actie zagen zitten. Een automobilist die moest wachten tot de stoet voorbij was, toeterde vrolijk mee op het ritme van de leuzen. Een bemoedigende aanwijzing voor de steun die de bewoners van de plaatselijke gezinslocatie gelukkig nog weten op te roepen, ondanks de racistische hetze van de staat en op straat tegen vluchtelingen en tegen niet-witte mensen in het algemeen.
Halverwege de tocht namen we even pauze bij het gemeentehuis. Daar vertelde een aantal kinderen en moeders hoe ze het vonden in de gezinslocatie. Super dapper hoe die kinderen zomaar honderdvijftig mensen durfden toe te spreken. Stuk voor stuk waren ze zowat al hun hele leven hier, van zes tot wel negen of tien jaar. “Ik moet terug naar ‘mijn land’”, zei een jongetje van acht, “maar ik ben hier geboren, dit is mijn land”. Ook werd er een gedicht voorgelezen van Hayarpi, een van de kinderen van het Armeense gezin uit de gezinslocatie dat eerder deze week kerkasiel kreeg in Katwijk.
Naast gebruikelijke leuzen als “Geen vrouw, geen man, geen kind is illegaal!” en “Say it loud, say it clear, refugees are welcome here!” viel tijdens de demonstratie vooral “Hand in hand, geen kind aan de kant!” te horen. Gaandeweg de tocht namen kinderen daarbij het voortouw en bleven ze die leus onvermoeibaar door de megafoon roepen. Het was bijzonder om te zien hoe strijdbaar deze jongste generatie vluchtelingen zich opstelde.
We eindigden bij De Kapel van de Interkerkelijke Werkgroep Asielzoekerscentrum Katwijk (IWAK), in de straat vlakbij de gezinslocatie. Die was speciaal opengesteld. Daar hadden medewerkers thee, limonade en stroopwafels klaar gezet, en zongen Joke Kaviaar en Peter Storm nog een paar van hun strijdbare liedjes.
Harry Westerink
Eric Krebbers
Hieronder nog een Twitter-‘moment’ waarin je alle berichten kan bekijken die we tijdens de demonstratie tweetten. Met veel foto’s en video’s.