Suphi Nejat Ağırnaslı: “Elk hart is een revolutionaire cel!”
Veel informatie rondom de moedige verdediging van Kobani haalt niet de reguliere media. Zo is zowel in Turkije als in West-Europa vrijwel niet bekend dat er niet-Koerdische revolutionairen uit Turkije meevechten in de rangen van de Koerdische Volksverdedigingseenheden (YPG) om de opmars van de barbaren van de Islamitische Staat een halt toe te roepen. Een van hen was de in Duitsland opgegroeide socioloog Suphi Nejat Ağırnaslı. Op 5 oktober 2014 verloor Nejat zijn leven in de strijd om Kobani.
Nejat was pas dertig jaar oud toen hij onlangs viel bij de verdediging van Kobani. Hij kwam uit een uitgesproken linkse familie. Zijn opa, Niyazi, was in de jaren zestig senator voor de marxistische Arbeiderspartij van Turkije (TIP) en advocaat van revolutionaire studentenleiders. Na de militaire staatsgreep van 12 september 1980 in Turkije vluchtten zijn ouders, net als duizenden andere linkse activisten, naar Duitsland. Nejat groeide op in Duisburg en remigreerde naar Turkije om sociologie te studeren in Istanboel. Hij was een activist van de illegale Marxistisch-Leninistische Communistische Partij (MLKP), een partij die revolutionairen in Turkije oproept om actief deel te nemen aan de militaire strijd tegen de Islamitische Staat. In die strijd viel eerder Serkan Tosun, eveneens aanhanger van de MLKP.
Doorbraak deelt de autoritaire ideologie van de MLKP niet. Wel hebben we diep respect voor de offers die haar leden, zoals Nejat en Serkan, hebben gebracht en brengen in de strijd tegen de Islamitische Staat en voor de verdediging van Kobani; revolutionairen die niet alleen praten, maar ook doen, in een oorlog waarin zij hard nodig zijn. Uit eerbetoon voor hen publiceren wij hieronder de laatste brief van Nejat. Deze is uit het Turks vertaald en eindigt met de prachtige leus “Elk hart is een revolutionaire cel!”.
Mehmet Kirmaci
| Ik heb geleefd en veel geleerd van iedereen die deel uitmaakte van mijn leven. Ik heb een keuze gemaakt op basis van deze lessen en ben getuige geworden van de waarheid of waarheden. In de dialectiek van het leven ben ik aan de kant van de andere pool gaan staan en hoop daarmee het goede te hebben gediend. Ik ben als een gewoon mens geboren, en neem als gewoon mens afscheid van jullie. Ik weet dat ik jullie vaak halverwege de weg heb laten zitten, dat ik soms lomp was en jullie verdriet heb gedaan. Vergeef me voor de laatste keer.
Ik heb als alledaagse jongeman een keuze gemaakt vanwege alledaagse contradicties; boven alles heb ik deze keuze voor mezelf gemaakt. Ik ben hier niet aan begonnen omwille van een verheven geloof. Samen met niet-verheven mensen wilde ik deze onbezielde wereld, deze verstoffelijkte wereld bezielen. Dat is alles. Ik heb geleerd dat ik mijn contradicties niet zelf kan oplossen, maar – omdat deze maatschappelijk van aard zijn – de mens wel kan proberen zich rond deze contradicties te organiseren om deze op een hoger sociaal niveau te brengen. Dit inzicht is het punt waarop ik het dichtst bij de waarheid heb gestaan. In Söke geboren als voortvluchtige, een Duisburger uit Turkije op het Clauberg-Gymnasium, ongeacht wat ik in Turkije ben, ik heb nergens spijt van. Elke catastrofe in het leven is eigenlijk een kans die kan bijdragen aan de wording van de mens, als deze er voor openstaat. Mijn enige streven was om nooit groot te worden, geen onderdeel te worden van de wereld van de volwassenen, altijd kind te blijven dus… Nu ga ik net als Peter Pan naar Neverland, om nooit volwassen te worden. Er is niets dat me gelukkiger kon maken. Ik hoop dat jullie erin slagen om de zaden uit te strooien voor een beweging die alledaagse helden kan voortbrengen om het leven van gewone, werkende mensen in het westen van Turkije te bezielen en dat jullie een voorhoede- en achterhoedeorganisatie kunnen creëren die toegewijd zal zijn aan de zoektocht naar de waarheid. Elk hart is een revolutionaire cel! De verbeelding aan de macht! |
Tja, het westen steunt Turkije en dat land heeft sinds 1984 meer dan 3.000 Koerdische dorpen vernietigd. De ethische Turkse nationalisten minachten de Koerden. In 1994 werd zelfs een Koerdisch lid van het parlement veroordeeld tot 10 jaar celstraf omdat ze Koerdisch sprak. Het nationalistische Turkije is bijzonder intolerant tegen iedereen die kritiek heeft op de Turkse natie!
Het westen wil geen onafhankelijk Koerdistan en noemt de PKK, PJAK en PYD daarom terroristisch. Zo snoert de Duitse staat bijvoorbeeld de mond van bijna 800.000 Duitse Koerden, terwijl de Islamistische Staat niet verboden is in Duitsland. Daarom moeten de Koerden ook geen steun zoeken bij de hypocritese westerse regeringen. Onze leiders steunen Ankara en willen alleen de burgerlijk pro-kapitalistische; PDK in Noord Irak steunen. Dit komt omdat de PDK pro-westers is en al sinds 2003 samenwerkt met het westen. PKK, PJAK en PYD moeten niet hopen op Turkse of westerse steun, vertrouwen op Europa of Amerika is contraproductief.