Tegen het liefhebben van je baan

We hebben een politiek van tijd nodig. Een politiek begrip dat ons leven van ons is om mee te doen wat we willen.

De mythe van het “liefdewerk” – het idee dat bepaald werk niet echt “werk” is en daarom uit passie moet worden gedaan in plaats van voor het loon – kraakt.

Er zijn zeker af en toe pleziertjes te beleven aan je baan; we moeten elke kans die we krijgen op geluk en verbondenheid aangrijpen. Ik geloof echter dat ons verlangen naar geluk op het werk er een is die voor ons is geconstrueerd, en de wereld die dat verlangen heeft geconstrueerd, valt om ons heen in duigen.

Het werken zelf werkt niet meer. De lonen zijn voor de meeste werkenden gestagneerd sinds de tijd van Reagan en Thatcher. Een universiteitsdiploma garandeert niet langer een baan in de middenklasse. De pandemie heeft de tekortkomingen van het Amerikaanse gezondheidszorgsysteem blootgelegd en ook de wreedheid van “essentieel” werk voor degenen die geen andere keuze hadden dan naar hun werk te blijven gaan ondanks het toegenomen gevaar.

Een maatschappij waarin we het grootste deel van de uren die we wakker zijn moeten werken, zal ons nooit geluk brengen, zelfs niet als we de gelukkigen zijn die een baan hebben waarin we wel wat vreugde vinden. Zoals de feministische activiste en wetenschapster Silvia Federici schreef: “Niets verstikt ons leven zo effectief als de omzetting in werk van de activiteiten en relaties die onze verlangens bevredigen.”

De kapitalistische maatschappij heeft werk in liefde veranderd, en omgekeerd liefde in werk. Maar we beginnen onze gedachten over onze prioriteiten te veranderen, of het kapitaal dat nu leuk vindt of niet. Uit enquêtes blijkt dat in de loop der tijd meer mensen “korte werktijden, veel vrije tijd” als een kenmerk van een aantrekkelijke baan zijn gaan beschouwen, terwijl hun verlangen naar “belangrijk” werk afnam. Dat gold zowel voor hoogopgeleiden als voor laagopgeleiden.

Een neveneffect van al deze liefde voor het werk is dat praten over de liefde tussen mensen aan belang heeft ingeboet. In plaats daarvan worden onze persoonlijke relaties in de marge gedrukt, ingepast in drukke agenda’s of volledig opgeofferd aan de eisen van het werk. Liefde werd lange tijd beschouwd als het tegenovergestelde van werk. Liefde was voor thuis, voor het gezin, voor het stel; op het werk verdiende je wat je nodig had om die liefde in stand te houden. Liefde werd ook verondersteld belangrijker te zijn voor vrouwen dan voor mannen; het huis was het domein van de vrouw, het werk dat van de man. In werkelijkheid waren die grenzen altijd vaag; veel vrouwen hebben altijd gewerkt, zelfs vanaf het allereerste begin van het industriële kapitalisme, en veel bazen wilden hun controle uitbreiden tot thuis. Henry Ford stuurde bijvoorbeeld onderzoekers naar de huizen van zijn arbeiders om zich ervan te vergewissen dat ze fatsoenlijk en monogaam waren, en dus een hoger loon verdienden.

Naarmate de werkplek veranderde, veranderden ook onze ideeën over de liefde. De feministische revolutie die bekend staat als “de tweede golf” eiste met name toegang tot carrièremogelijkheden voor vrouwen, die dit niet alleen zagen als een weg naar financiële onafhankelijkheid, maar ook naar iets interessanters om met je dag te doen dan het huis schoonmaken en de kinderen eten geven. En de liefde heeft, zoals de socioloog Andrew Cherlin heeft gedocumenteerd, een transformatie ondergaan van getrouwde monogamie naar iets dat opener en flexibeler is en vaak, uiteraard, helemaal niet heteroseksueel. Toch weerspiegelt de manier waarop we over partnerschap praten – zelfs het woord “partner”, dat steeds populairder wordt als een sekseneutrale term, maar ook een die vreemd genoeg doet denken aan de werkplek, de directiekamer, het advocatenkantoor – nog steeds de oorsprong van het gezin als een instelling die een aanvulling vormt op de baan. Wanneer onze relaties stuklopen, geven we onszelf nog steeds de schuld in plaats van te kijken naar alle sociale, institutionele druk die het bijna onmogelijk maakt om ze voort te zetten. Liefde is nog steeds gewoon een andere vorm van vervreemde arbeid.

Niet alleen romantische relaties hebben geleden onder het neo-liberalisme. Ook vriendschap is een slachtoffer van de manier waarop ons werkende leven is georganiseerd. Uit een onderzoek uit 2014 bleek dat een op de tien mensen in het Verenigd Koninkrijk geen goede vriend had; in een opiniepeiling uit 2019 in de Verenigde Staten gaf een op de vijf ondervraagde millennials aan vriendloos te zijn. De langdurige lockdownperiode van de coronaviruspandemie verergerde alleen maar de gevoelens van isolement die zovelen al hadden. Mensen hebben geprobeerd het internet de schuld te geven van onze collectieve eenzaamheid, maar in feite komt het naast de verandering in ons werkende leven en de neergang van vakbonden en andere instellingen die mensen een gevoel van gezamenlijk doel en richting gaven dat verder ging dan alleen het werk. Toen ik de vakbondsactivisten van de Rexnord-fabriek in Indianapolis vroeg wat ze zouden missen als die in 2017 zou sluiten, noemden ze allemaal hun vrienden en de vakbond. Niet het werk zelf.

Werk zal nooit van ons houden. Maar andere mensen wel.

De gelijktijdige politieke en ecologische crises kunnen overweldigend lijken, maar ze hebben ook iets anders voor ons gedaan: Ze hebben de mogelijkheid geschapen om ons een andere wereld voor te stellen. Was het vroeger gemakkelijker om ons het einde van de wereld voor te stellen dan het einde van het kapitalisme, nu hebben we een glimp van beide opgevangen en moeten we iets nieuws gaan bedenken.

Zoals Alyssa Battistoni, een fellow aan Harvard’s Center for the Environment, schreef, kunnen we geen vooruitgang boeken “zonder de oude struikelblokken van het milieu aan te pakken: consumptie en banen” – en onze werkcultuur draagt zelf bij aan het probleem. Een drastische vermindering van de arbeidstijd is niet alleen wenselijk (aangezien werken steeds ellendiger wordt); het is ook noodzakelijk.

In plaats van onze verlangens te richten op de voorwerpen die we kunnen kopen met de opbrengst van onze eindeloze arbeid, wat als we onze verlangens weer op elkaar zouden richten? Tijd doorbrengen met andere mensen heeft de potentie om het hele economische systeem te ontwrichten. Het proces van organiseren, op het werk en daarbuiten, is per slot van rekening een proces van verbinding. Het eerste aarzelende “hallo” en het praatje in de pauzeruimte zijn manieren om de kunstmatig gecreëerde kloven tussen ons te overbruggen en een gebaar te maken naar de macht die we samen kunnen hebben. Een vakbond heeft alleen betekenis als de werkers erin geloven en zich gedragen als een vakbond, als ze bereid zijn risico’s te nemen om elkaars rug te dekken.

Om die ruimte terug te winnen waarin we de verbindingen kunnen vinden die er toe doen, hebben we iets meer nodig dan kleine verbeteringen op onze individuele werkplekken of zelfs massale revisies van arbeidswetten, hoewel we beide dingen hard nodig hebben. We hebben een politiek van tijd nodig. Een politiek inzicht dat ons leven van ons is om mee te doen wat we willen.

De maatschappij zal altijd eisen aan ons stellen, en een wereld waarin wij de relaties die wij met anderen hebben, naar waarde schatten, zou misschien nog meer eisen stellen. Maar het zou een wereld zijn waarin we die lasten eerlijk zouden dragen, het werk beter zouden verdelen, en veel meer vrije tijd zouden hebben om te besteden zoals we willen. Het zou een wereld zijn waarin de zorg voor elkaar geen verantwoordelijkheid is die wordt afgewenteld op een deel van de bevolking of op één sekse, en het zou een wereld zijn waarin we ruimschoots de tijd hebben om voor onszelf te zorgen.

Aangezien wij ons werk moeten doen om in ons levensonderhoud te voorzien, is het zinvol om betere voorwaarden te eisen. Maar naast die eisen moeten we ook altijd eisen stellen om onze tijd terug te winnen.

Een van de dingen die de vele sociale bewegingen van de afgelopen tien jaar gemeen hebben, is het terugwinnen van de openbare ruimte om met andere mensen samen te zijn: de bezette pleinen in Spanje en Griekenland; Occupy Wall Street; de protesten van 2020, die uitbundig de openbare ruimte terugwonnen nadat die maandenlang was afgesloten om te roepen “Black Lives Matter!”.

Die ruimten waren inderdaad ruimten van debat en actie, maar het waren ook ruimtes van zorg. De “voedsel”- en “comfort”-comités van Occupy zorgden er niet alleen voor dat in de basisbehoeften van de mensen werd voorzien, maar ook dat ze zich goed voelden in de ruimte. Er werd gezongen en gedanst, er was een bibliotheek waar je boeken kon lenen. “De media bespotten vaak de carnavalsgeest van dergelijke protesten, alsof het een zelf-verwennende afleiding is van het serieuze politieke punt”, schreef Barbara Ehrenreich in “Dancing in the streets: a history of collective joy”. “Maar doorgewinterde organisatoren weten dat het plezier en de beloning niet kunnen worden uitgesteld tot na ‘de revolutie'”.

De lerarenstakingen die zich na 2012 door de Verenigde Staten verspreidden, creëerden opnieuw ruimte voor verbinding. De stakingen in Los Angeles en Chicago werden opgeluisterd met dansroutines en nieuwe liedjes. De staking zelf is een manier om tijd op te eisen van het werk, een manier om het belang van de arbeiders te tonen door de normale gang van zaken te stoppen, maar ook een manier om aanspraak te maken op je eigen tijd en creaties. In het midden van de staking is de utopie even zichtbaar. En de massale staking, zoals Rosa Luxemburg schreef, heeft het potentieel om de wereld op zijn kop te zetten.

Deze momenten en ruimten zijn misschien niet voldoende om het systeem volledig omver te werpen.

Je voorstellen dat liefde voldoende is om tot verandering te komen, is idealisme, dat is waar. Liefde bevrijden van werk is dan ook de sleutel tot de strijd om de wereld opnieuw vorm te geven. En mensen eisen al ruimte op om te experimenteren met wat het betekent om van elkaar te houden zonder de eisen van kapitalistische arbeidspatronen. Liefde, betoogde Silvia Federici, is een kracht die ons verder brengt dan onszelf: “Het is de grote anti-individualiteit, het is de grote communisator.”

Het kapitalisme moet onze affecties, onze seksualiteit, onze lichamen beheersen om ons van elkaar gescheiden te houden. De grootste truc die het heeft weten uit te halen, is ons ervan te overtuigen dat werk onze grootste liefde is.

Sarah Jaffe

(Dit artikel is een vertaling van “Against loving your job” dat op 28 januari 2021 verscheen op de website In These Times.)