Uit de oude doos: Indrukken van een concert van Grup Yorum

Er heerste een ongelooflijk strijdbare sfeer. Emoties zoals als ik die lang niet meer geproefd heb. Bij de aanvang kwamen tientallen jongeren met rode vlaggen binnengemarcheerd, begeleid door donderende muziek. Op grote beeldschermen aan weerszijden van het podium werden videobeelden vertoond van de strijd in Turkije. Foto’s van gesneuvelde kameraden werden begroet met massaal applaus en leuzen. Er heerste een rotsvast vertrouwen in eigen kracht. Groots en meeslepend allemaal. Sprakeloos en vol ontroering zat ik er bij. Toch voelde ik ook wel enig ongemak. Speelde ik een bijrolletje in een nieuwe film van Leni Riefenstahl, de getalenteerde regisseuse die Hitlers bijeenkomsten zo griezelig indrukwekkend in beeld bracht? Waarom voelde ik me zo aangetrokken tot dit soort massale emoties? Ik ken toch de keerzijden van het marxisme-lenisme? Was het de gezamenlijkheid? Grootouders, ouders en kinderen samen op een bijeenkomst? Was het de pure kracht die de ideale schoonzonen en dochters van Grup Yorum uitstraalden? Ze waren een toonbeeld van menselijke waardigheid, een voorbeeld voor hun partijgenoten. Hun optreden was doordrenkt van strijdbaarheid en prachtige ingetogen tederheid.

Eric Krebbers in Emotioneel vampirisme? (Gebladerte-archief)