Vaccinatie-nationalisme: eigen bovenarm eerst

Hoe meer vaccins de rijkere landen naar zich toe klauwen, hoe minder er overblijft voor landen die niet zomaar ergens tientallen of honderden miljoenen vandaan kunnen toveren om vaccins te reserveren. Veel Afrikaanse landen kunnen daarom pas in 2023 beginnen met hun vaccinatieprogramma tegen corona. Of ze betalen de hoofdprijs, zoals Uganda, die miljoenen AstraZeneca-vaccins heeft kunnen aanschaffen maar wel 7 dollar per dosis moet betalen. Dat is meer dan drie keer zoveel als de EU voor dezelfde prik afrekent. Er zijn een paar woorden gegeven aan dit verschijnsel – en geen van allen zijn ze fraai. Activisten spraken over “vaccin-apartheid”. De Nigeriaanse moleculair bioloog Christian Happi noemt het in een interview met OneWorld “vaccinatie-nationalisme”. Je zou denken dat zulke woorden mensen massaal wakker schudden: terwijl onze leiders in het kader van ‘eigen bovenarm eerst’ lustig vaccins hamsteren, laten we een heel continent stikken, met alle ziekte en dood en rouw van dien. Maar als er al iets over dit probleem in onze kranten staat, gaat het niet over het leed van mensen in Afrika. Het gaat over onszelf. Over onze levens, onze kansen om een beetje jofel uit deze pandemie te komen. Zo stond er in De Volkskrant een opiniestuk waarin aandacht werd gevraagd voor het vaccintekort in Afrika, omdat de onbeschermde mensen aldaar “een potentiële voedingsbodem voor mutaties” zijn. En dat is akelig, want dan moeten wij in de rest van de wereld ons steeds zorgen maken of wij met onze vaccins nog wel beschermd zijn tegen zo’n nieuwe variant.

Asha ten Broeke in Eigen bovenarm eerst (Oneworld)