Van dwangarbeid naar strafkorting
“Er is hier gewoon geen werk”, zegt Hannah, een dertigjarige vrouw uit Goes. Ze heeft sinds drie jaar een bijstandsuitkering. “Ik krijg regelmatig mails van de gemeente met vacatures uit de omgeving. Op het eerste gezicht lijkt het alsof er nu net zoveel werk is als een tijd geleden. Maar eerst stonden er alleen vacatures uit Goes en omstreken in de mails, en nu zijn het de vacatures van de hele provincie Zeeland. Als je geen auto hebt, dan is er vanwege de afstand bijna geen baan geschikt voor je. Maar de klantmanagers doen alsof er niets aan de hand is.”
“Mijn klantmanager ontwijkt mijn vragen over kansen op betaald werk. Ze blijft erop hameren dat het mijn eigen verantwoordelijkheid is dat ik uit de bijstand kom. Ze blijft herhalen dat ik maar beter naar werk moet zoeken. Ze benadrukt steeds opnieuw dat de gemeente alleen maar ondersteunt, en dat ik zelf niet achterover mag gaan leunen. Dat is natuurlijk gemakkelijk gezegd van haar. Ik denk dat het op het moment helemaal geen zin heeft, dat solliciteren. Ik word toch niet aangenomen. Ik sta er heel negatief in. Misschien zou ik wat positiever moeten zijn, maar dat lukt me niet. En van dat gepraat over eigen verantwoordelijkheid word ik ook echt niet optimistischer. Hoe kan het mijn verantwoordelijkheid zijn, als er gewoon niet genoeg banen zijn?”
| Meerdere werklozen hebben hun verhaal al verteld op de Doorbraak-website. Lees bijvoorbeeld dit overzicht. Of dit recente artikel. |
Service voor werkgevers
Na haar MBO-studie kreeg Hannah eerst een schoolverlatersuitkering, oftewel: de eerste zes maanden kreeg ze minder geld. “Dat is zogenaamd om mij te motiveren om snel een baan te vinden. Ik snap wel dat ze willen dat je werk zoekt, maar de gemeente moet ook realistisch zijn. Is er wel voldoende werk? In mijn geval dus niet. Ik wil ook eigenlijk niet als zelfstandige aan de slag. Dan moet je je drie slagen in de rondte werken en is er nog steeds maar een kleine kans dat je uit de bijstand komt.” Hannah ging daarom weer als magazijnmedewerker werken, wat ze eerder ook naast haar studie had gedaan. Maar als invalkracht kreeg ze niet genoeg uren om van rond te kunnen komen. Bovendien merkte ze al snel dat het werk fysiek eigenlijk te zwaar is. “Ik heb een probleem met mijn enkels, het resultaat van eerdere blessures. Een hele dag staan en lopen zorgt ervoor dat ik ’s avonds veel pijn heb en soms ben ik daarna nog dagen stram en stijf. Eigenlijk is dit werk niet geschikt voor me.”
Naast het inkomen uit het magazijnwerk kreeg Hannah een aanvullende bijstandsuitkering. Ze was dus nog steeds afhankelijk van de gemeente. “Toen ik een schoolverlatersuitkering kreeg, lieten ze me nog redelijk met rust. Daar zijn ze immers minder geld aan kwijt en ik had al wel parttime werk. Maar zodra de schoolverlatersuitkering overging in een gewone bijstandsuitkering, merkte ik dat ook gelijk aan de gesprekken. ‘Kun je niet meer uren krijgen of ook op een andere plek werken?’, vroegen ze aan me. Ik zei dat ik het zou gaan overleggen met mijn werkgever, maar er was geen enkele kans op meer of ander werk. Als ik kon invallen, dan deed ik het.” De gemeente stuurde Hannah toen “op sollicitatiecontrole”, maar daar werd al snel geconstateerd dat Hannahs brieven goed waren. “Ik heb allerlei cursussen gehad, zoals budgettraining en de ‘succestraining’. De vrouw van de ‘succestraining’ werkte niet voor de gemeente. Ze was ingehuurd en dat was goed te merken. Ze was erg aardig. Ze zei bijvoorbeeld: ‘Ik zie zelf ook wel dat er weinig werk is, en dat het moeilijk is voor jullie’. Ze keek eerst naar het niveau van de groep, en dan konden we bepaalde sollicitatie-oefeningen overslaan.”
Na de cursus moest Hannah naar een reïntegratiebedrijf, het Werkgevers Servicepunt (WSP). Dat het bedrijf geen service aan werklozen geeft, werd direct al duidelijk in het eerste gesprek. De reïntegratieconsulent stelde zich meteen heel dwingend op. “Het was duidelijk dat ze mijn dossier grondig had doorgenomen, want ze bleek goed op de hoogte. Ze bekeek me eens van boven tot onder en had haar oordeel al klaar. Ze kwam op mij heel aanvallend en zelfs bijna aggressief over. Ze bleef me bijvoorbeeld de hele tijd heel strak aankijken. Ze straalde in alles uit: ‘Ik ben de baas en jij moet je naar mij schikken’. Toen ik vertelde over mijn gezondheidsklachten, zei ze: ‘Ik denk dat het wel meevalt met jouw problemen’. Op een gegeven moment vroeg ze me hoe ik vond dat het gesprek ging. ‘Nou, ik vind u behoorlijk vijandig naar mij toe’, stamelde ik. Daarna keek ze me minder strak aan, maar ze was niet minder dwingend. Ik moest maar een opleiding gaan doen volgens haar. Ik kon nog studiefinanciering krijgen voor een HBO-opleiding. ‘Maar ik weet helemaal niet wat ik moet gaan studeren’, zei ik. ‘Ik geef je een keuze’, zei ze. ‘Of je gaat een opleiding doen en daardoor kom je uit de bijstand, of ik zal ervoor zorgen dat je je magazijnwerk moet opzeggen en dan regel ik persoonlijk dat je fulltime aan de slag kan achter de lopende band. Dan ben je ook uit de bijstand.’ Na dat gesprek was ik best overstuur, ik voelde me aan de kant gezet. Achter de lopende band was voor mij een schrikbeeld. En dat fulltime doen zou ik nooit kunnen volhouden met mijn enkels. Ik wist niet wat ik anders moest doen, dus ben ik maar gaan studeren.”
Dwangbuizen
Hannah ging een HBO-opleiding doen, in de hoop dat ze daarna gemakkelijker werk zou kunnen vinden. Ze nam ontslag van het magazijnwerk, zodat ze haar volle aandacht op de studie kon richten. “Ik heb echt geprobeerd er iets van te maken. Maar het viel me heel zwaar. De studiestof was heel moeilijk, en er werd veel huiswerk opgegeven. Ik zat erg slecht in mijn vel met alle spanningen van het afgelopen jaar, en ik kon me niet voldoende concentreren. Toen de tentamens eraan kwamen, voelde ik me steeds onzekerder worden. De wetenschap dat ik deze studie alleen was gaan doen omdat het moest van de gemeente, hielp ook niet. Ik dreigde in een zwart gat te vallen, en ik ben weer gestopt. Maar toen moest ik weer opnieuw bijstand aanvragen. Dat deed ik met lood in mijn schoenen, want ik voelde de bui al hangen.”
“Natuurlijk vroeg de gemeente-ambtenaar bij de intake waarom ik was gestopt met mijn studie. Ik zei: ‘Jullie hebben me gedwongen om te gaan studeren’. Ik vertelde het hele verhaal. ‘Dat zullen we wel eens navragen bij het WSP’, zei de ambtenaar. De week erna had ik een nieuw gesprek. Maar het WSP bevestigde mijn verhaal niet. Ik zou er zelf aan hebben meegewerkt om een opleiding te gaan volgen. En waarom had ik destijds niet aan mijn klantmanager aangegeven dat ik werd gedwongen? De reïntegratieconsulent zei zich niets te herinneren van een ultimatum dat ze zou hebben opgelegd. En daarmee was de kous af. Ik had dat verhaal natuurlijk niet moeten vertellen, want ze geloven dat toch niet. En het is toch mijn schuld, het valt mij te ‘verwijten’ dat ik weer werkloos ben, omdat ik zelf mijn studiefinanciering heb gestopt, zo stelde men. En dus kreeg ik een maand 100 procent korting op mijn uitkering.”
Hannah moest nu naar het lokale centrum voor dwangarbeid, het Nijverheidscentrum. In Goes werken veel bijstandsgerechtigden zonder loon en zonder arbeidscontract. In het Nijverheidscentrum bestaan de afdelingen hout, metaal, fietsenreparatie, recycling en was. De sfeer tussen de werklozen onderling was wel gezellig, vond Hannah. Ze koos ervoor om bij de was te gaan werken. “Op deze afdeling moet je het wasgoed sorteren van Lips, een hele grote wasserette, die de was doet van verzorgingstehuizen en psychiatrische inrichtingen. Ik stond 20 uur per week onderbroeken en dwangbuizen opgevouwen in de juiste vakken te deponeren, daarna in zakken te stoppen, die af te wegen en dat weer op te schrijven. Als Lips geen werk voor ons had, dan kwam er een hele bulk kleding die was bestemd voor het Leger des Heils. De goede kleding moest in dozen naar het Leger des Heils, de slechte kleding ging naar een recyclefabriek. Dat was wel leuk, omdat je dan zelf ook kleding voor een klein bedrag kon kopen. We moesten daar gratis werken, en dan ook nog betalen voor die kleding, maar het ging wel om echt hele kleine bedragen.”
Werkervaringsplek
Volgens de gemeente is het werken bij het Nijverheidscentrum bedoeld om “een diagnose te stellen van uw mogelijkheden op de arbeidsmarkt. U leert uw sterke en zwakke punten kennen en leert omgaan met tegenslagen.” Hannah is het daar niet mee eens: “Ik had er drie keer niks aan. Ik kreeg geen loon, had geen arbeidsrechten. En bovendien was iedereen bang voor kortingen. Meestal deed de leiding wel relaxed. ‘We gaan er wat van maken’, zeiden ze dan. De bijstandsgerechtigden konden gewoon met elkaar praten. Soms kwamen de leidinggevenden erbij staan en praatten ze mee. Als je helemaal niets deed, zeiden ze alleen: ‘Wel wat doen, hè?’. Een keer had iemand een grote mond, toen werd er door de leiding gewaarschuwd: ‘We doen er geen melding van, maar we zetten het wel in het systeem’. Je weet niet wat ze allemaal op hun computers invullen aan het einde van de dag, dus je kunt beter maar je best doen. En bovendien: als je bezig bent, dan gaat de tijd een stuk sneller.”
Na een paar maanden moest Hannah verplicht op sollicitatiegesprek bij het TNT sorteercentrum. De gemeente had afgedwongen dat daar arbeidsplaatsen zouden worden gereserveerd voor bijstandsgerechtigden. “Ik vond het gelijk al een dubieuze constructie. De eerste drie maanden zou je moeten werken ‘met behoud van uitkering’, pas daarna werd besloten of je voor een half jaar zou worden aangenomen. Ik stelde allemaal vragen die ze lastig vonden: over vakantiedagen, arbeidsvoorwaarden, weekendwerk. Het was in ploegendiensten, met allemaal rare werktijden. Ik zei dat ik vond dat het echt belachelijk weinig opleverde voor ons. Dat vonden ze niet. Later hoorde ik dat er veel mensen na die drie maanden werden afgewezen.”
“Het WSP kwam voor mij met een andere ‘aanbieding’. Ik kon gaan werken bij een klein bedrijfje op een ‘werkervaringsplek’. Oftewel: ik kreeg weer niet betaald. ‘Je leert ervan en je maakt jezelf nuttig’, zo probeerde mijn consulent het aan mij te verkopen. ‘Na een half jaar, of maximaal een jaar, ben je op zo’n onmisbare positie dat dat bedrijf je niet kwijt wil en je daarom aanneemt’, zo hield ze me voor. Ik dacht bij mezelf: ‘Doe het nou maar, want anders moet je straks naar TNT’. En ik wilde ook erg graag weg uit het hetzelfde saaie gebeuren, dag in dag uit, bij het Nijverheidscentrum.”
Wegsnoepen
“Het werk bij het bedrijfje was niet onaardig, behalve dan dat ik niet betaald kreeg. Ik kon doen waarvoor ik geleerd had, de opdrachten waren gevarieerd en ik kreeg verantwoordelijkheid. Ik kreeg echter niet de begeleiding die me was beloofd. Tegelijkertijd betekende dat wel dat ik werk kon doen zonder dat er de hele tijd iemand over mijn schouders meekeek.” Maar Hannah had ook een paar aanvaringen met haar baas. “Een keer vond mijn baas dat ik iets niet had gedaan zoals hij het had bedoeld. Hij stuurde me een mail, maar die had ik even gemist. Toen ontplofte de bom. Ik moest op gesprek komen. Ik kreeg allemaal verwijten. Het werkte niet op deze manier, het was opeens al weken aan de gang, ik deed niet wat hij wilde. Hij wilde me meer gaan controleren. Ik durfde hem niet voor de voeten te werpen dat hij wel al maandenlang aan het profiteren was van mijn gratis arbeid. Ik smeekte hem om mijn relatieve vrijheid niet af te pakken. Gelukkig gaf hij me nog een kans, maar als het niet zou verbeteren… Ik werkte extra hard, extra uren. Ook ’s avonds werkte ik nog door, allemaal om ervoor te zorgen dat hij tevreden zou zijn. Over het algemeen kon ik wel goed met hem opschieten, maar dat was wel een vervelend incident.”
Met een collega-werkloze had Hannah een aanvaring van heel andere aard. Ze kende hem van de cursussen van de gemeente. Hij probeerde nu een eigen bedrijf op te zetten, en bood als diensten aan precies datgene wat Hannah gratis moest doen. “Toen ik hem vertelde over mijn ‘werk’, werd hij heel boos op mij. Ik zou zijn ‘klanten wegsnoepen.’ Hij zei kwaad: ‘Het is arbeidsverdringing, dit zijn opdrachten die mijn bedrijf ook zou kunnen doen’. Maar hij zag uiteindelijk ook wel in dat ik er niets aan kon doen. Het is de gemeente die met de ene hand hem de uitkering uitduwde richting een eigen bedrijf, terwijl de andere hand hetzelfde werk juist voor niets laat doen door mensen als ik.”
Maar de gemeente vindt zelfs al dat gratis werk nog niet voldoende voor Hannah. Haar consulent heeft een heel traject voor haar uitgestippeld. “Ze vonden dat ik wel weer magazijnwerk kon gaan doen ernaast. Als ik na een half jaar betaald werk zou kunnen krijgen bij het bedrijfje, dan zou ik met het magazijnwerk erbij uit de uitkering komen, zo jubelde mijn consulent. Maar er waren helemaal geen toezeggingen dat ik betaald werk zou overhouden bij het bedrijfje. En dat magazijnwerk, dat betekende weer veel staan en lopen, en dus weer pijn en stramheid voor mij. Maar zoals altijd werd dat weer weggewuifd. Op een dag kreeg ik opeens een telefoontje van mijn voormalige baas van het magazijn. Ik was aangenomen. Er was niet eens een sollicitatiegesprek geweest. ‘Sorry Hannah’, zei hij, want hij wist ook wel dat ik niet meer terugwilde vanwege mijn fysieke klachten, ‘maar je doet je werk heel goed. En op de lijst die de gemeente aanleverde, stond jouw naam bovenaan.’”
“Bij de gemeente klaagde ik erover dat ik het magazijnwerk fysiek niet voor langere tijd aankon. ‘Dan moet je je maar ziekmelden’, zei mijn klantmanager onverschillig. Maar toen ik dit voorzichtig bij mijn baas opperde, omdat mijn gezondheidsklachten steeds erger werden, reageerde hij niet echt begripvol: ‘Moet je doen, dan stuur ik de verzuimdienst op je af, en die melden je weer beter, en als je je weer ziek meldt, dan stuur ik ze weer op je af. Ik laat je niet met rust’, zo dreigde hij. ‘Het wordt een getouwtrek tussen mijn bedrijf en de gemeente en daar wordt niemand beter van.’ Maar nu wilde hij wel van me af natuurlijk. Hij probeerde om me een ander contract te laten tekenen, wat veel eerder zou aflopen. ‘We zeggen niets tegen de gemeente’, zei hij, ‘we doen net alsof je altijd al zo’n contract had.’”
Grootgraaiers
De gemeente niet informeren en je contract eerder laten aflopen, dat mag niet van de sociale dienst. Dat wist de baas van Hannah natuurlijk ook. Maar als het uit zou komen, dan zou Hannah daar natuurlijk de schuld van krijgen. “Ik zat voor mijn gevoel helemaal klem tussen mijn baas en mijn klantmanager. Ik wist niet meer wat ik moest doen. Ik had maar weinig tijd om te beslissen, want de gemeente zou de volgende dag willen weten of ik me ziek had gemeld. Uiteindelijk besloot ik te tekenen voor een contract dat weliswaar een kortere looptijd had dan het oorspronkelijke contract. Maar ik besloot ook om open kaart te spelen bij de gemeente. Ik wist dat er consequenties zouden zijn, maar ik moest die maar proberen te aanvaarden. Ik wilde uit deze impasse komen.”
De klantmanager van Hannah was inderdaad heel erg kwaad. Omdat Hannah via een arts kon bewijzen dat ze wel degelijk problemen met haar gezondheid heeft, valt de sanctie ‘nog mee’. “Vanwege de ‘verzachtende omstandigheden’ krijg ik maar een korting van 50 procent, voor een maand. Dat wordt wel krap, maar ik red het wel. Ik probeer er maar een grapje van te maken: ik leef gewoon een beetje van korting naar korting.” Wat er nu gaat gebeuren, weet ze nog niet. “Ik heb gesproken met een particuliere jobcoach, dat was een goed gesprek. Maar het huiswerk dat ik voor haar moet doen, botst met de regels van de gemeente. De jobcoach raadt me aan om toch te onderzoeken of ik zelfstandige kan worden, en om bedrijven op te bellen voor acquisitie. Maar toen ik dit vertelde tegen mijn consulent, zei ze meteen: ‘Dat mag niet, dat kan alleen als je in een traject zit voor zelfstandigen’. Dan krijg ik een ander soort bijstandsuitkering, en wordt alles als lening verstrekt. Daar ben ik als de dood voor. Want als het mislukt, moet ik dan alles terugbetalen?”
“De regels voor bijstandsgerechtigden worden steeds strenger. Maar wanneer pakken ze de grootgraaiers aan? Wij hebben de crisis niet veroorzaakt. Men wil nu mensen die geen Nederlands spreken, gaan korten op hun uitkering. Waarom? Hebben zij geen recht om een beetje fatsoenlijk te kunnen leven? Het lijkt soms wel een oorlog van de werkenden tegen de werklozen. Op internet schrijven anonieme mensen met een baan dat er werk genoeg is. Het dringt blijkbaar niet tot iedereen door dat het crisis is. Als je vijf minuten je hersens gebruikt, dan snap je toch wel hoe het zit. Toen er een vacature bij de bibliotheek in Goes was, kwamen daar zoveel reacties op dat het zelfs in de krant stond. Er krijgen steeds minder mensen een vast contract, de lonen stijgen niet, en cao-onderhandelingen lopen stuk. Er is ontzettend veel aan de hand. Maar nog steeds zijn er mensen die doen alsof het niet op kan. Een kennis van mij ging een avondje uit eten met zijn vriendin: 300 euro! Dat is twee maanden eetgeld voor mij! Ik ben blij dat die idiote strafbaarstelling van illegaal verblijf van tafel is, maar wel in ruil voor een VVD-maatregel: 300 euro erbij voor de hogere middeninkomens. Dat is een keer leuk shoppen voor die mensen. Ja, ik heb daar wel frustaties over. Maar ook die mensen kunnen werkloos worden, en wat doen ze dan?
Hannah is een schuilnaam. In het artikel zijn om privacy-redenen enkele details veranderd.
Mariët van Bommel
is dit echt letterlijk zo gegaan? ik weet niet wat ik lees gewoon. het moet niet gekker worden, en het word steeds gekker. niet te filmen
De terugkerende rode draad “machtsmisbruik” en zinloze dwangarbeid. Triest dat dit in Nederland mogelijk is in 2013 en 2014.
Het aardbijenteller verhaal, deel 2, maar nu in een ander jasje, uitgevoerd door een andere “werkgever” en gemeente. Het principe is het zelfde.
Deze werk en re-integratie trajecten leiden niet tot betaalde banen en dat weet de klantenmanager heel goed. Vandaar dat deze vraag ontweken word en de schuld en oplossing bij jou neer gelegd word. Hun stelling: Jij bent het schuld dat je, je baan verloren hebt en jij moet maar zorgen voor een andere baan. In de tussentijd moet je voor je uitkering, rechteloos en onder dwang van straffen, voor hun gaan werken.
Het blijkt uit dit verhaal dat het helemaal geen zin heeft om mee te werken, gekort en uitgebuit word je toch. En kijk eens wat er aan geld gaat zitten in al die klantmanagers, walgelijk.
Hoi Fix,
Het is zeker een heel bizar verhaal, dat ben ik met je eens. Helaas is dit geen uitzondering. Ook in de andere verhalen van werklozen op onze website kun je dit soort dingen lezen. De repressie van de ambtenaren, het “eigen verantwoordelijkheid, eigen schuld” verhaal over werkloos zijn, en het doelloos rondpompen van werklozen in trajecten die niet leiden tot betaald werk, maar eerder lijken bedoeld te zijn om werklozen te disciplineren, en verdringing van betaald werk door dwangarbeid.
In dit verhaal kun je ook goed lezen dat ze maar wat lijken te doen, als de ene werkloze een eigen bedrijf opstart (met ongetwijfeld stimulans van de gemeente) en de andere de opdrachten in moet pikken door verplicht gratis te werken.
Groet,
Mariët
Tja wat kan ik nog zeggen. Dit is het zoveelste verhaal van misbruik. Tot nu toe heb ik de dwangarbeid nog weten te vermijden (God behoede mij zucht). Echter nu word ik gedwongen tot dwangtherapie van mijn eigen ziekenfondsgeld. Ik heb ervoor gekozen de gang naar de rechter maar weer eens te gaan maken voor de zoveelste keer. Wat mij dan ook weer een eigen bijdrage en griffierechten kost. Je word zo enorm in een hoek gedreven. En waarvoor? Waarom?
Ik vind dat alle dwangarbeiders opgeroepen moeten worden om hun werk stil te leggen. Massaal kappen ermee en het minimumloon gaan eisen. Want het is exact zoals Rob het verwoordt: Het heeft helemaal geen zin om mee te werken, gekort en uitgebuit word je toch.
Je kunt beter met bijvoorbeeld 500 mensen op de stoep staan van een advocaat dan elk individueel. Dus ik zou echt willen oproepen tot massaal een eind maken aan de dwangarbeid. Massaal, dus als groep, je rechten op gaan eisen. Arbeidsrechten waarvoor de vorige generaties keihard gevochten hebben. Laten we dat vooral niet vergeten!!!
@mariët: wat ik bij het lezen van het verhaal nog het meest bizar vond was de inhoud die die ambtenaren in hun rol legden, zo’n ziekelijke toewijding voor zo’n poppekast. als een juf tegen een kind in een strenge engelse tuchtschool van ergens uit de eerste helft van de vorige eeuw ofzo. zo praat je toch niet tegenover een ander mens, een volwassene, wat was ze, 30? kom op zeg wat krijgen we nou, belachelijk. en uberhaupt, zo ga je niet eens met kinderen om. zouden die figuren ook zo tegen hun kinderen zijn?
en dan heb ik het niet eens over alle onrecht, wat is dat met die diagnoses met de natte vinger? dit is absoluut niet correct, zoveel willekeurige macht mag iemand nooit over iemand hebben. ze is door dit zinloze klungel management is nu slechter af als ervoor. dat is gewoon HUN schuld. niemand schiet er wat mee op met dit zinloze gesol, behalve die managers die er weer een betaald baantje aan hebben. dat je je geld toch zo moet verdienen zeg.
Het is niet voor niks dat ik altijd gezegd heb, pak je samen en maak een vuist. Een groep is macht.
Dit dus.
het enigste waar wij dwangenaren goed in gaan worden is beroepscrimmineel!1 (zwaar of minder zwaar) wat heb je nu anders nog te verliezen in vergelijking met een gevangenisstraf ed.. wat die sociaal rechercheurs kunnen, dat kunnen wij ook, bv mensen (uwv ambtenaren in dit geval) volgen naar hun woonadres ed…en dan kunnen wij ook vervelend gaan doen.. variabel van een hondendrol in de briebvebus tot liquidatie)
Paul geheel mee eens. Als individu kun je niet tegen dit mechanisme op.
handtekeningenactie? helpt nauwelijks, krijgt een voetnoot in het nieuws.
Demonstratie? wordt voor kennisgeving aangenomen, eveneens een voetnoot.
De mogelijkheden die ik nog zie:
– actief volgen van gemeentepolitiek, lokale journalistiek is denk ik doeltreffender dan landelijke politiek.
– dezelfde juridische structuur opzetten zoals op bij vluchtelingenwerk.
– Er moet onafhankelijke steunpunten zijn.
– en er zal helderheid moeten zijn hoe de geldstromen lopen. De constructies die nu worden bedacht is niet in het belang van de werkzoekende het dient andere belangen.
Ik som maar wat op. Schiet maar lek waar nodig is en/of vul maar aan.
–
Om even een reactie te geven op het Kansloze Kadaver (geweldige nick trouwens, zo waar!). Maar goed, dat terzijde. Veel minima zitten al in de criminaliteit. Wat denk je waarom er hier in het Brabantse land al zoveel drugs in het (drink) water is gevonden. Dat is recentelijk nog op de televisie geweest. Men heeft grote moeite restanten van drugs uit het water te verwijderen. Overal waar de armoede toeneemt zal ook de criminaliteit toe gaan nemen. Dat is algemeen bekend.
laten we bijstandsgerechtigden niet met criminaliteit associeren, hun zijn crimineel bezig, die proberen onder minimumloon voorwaarden uit te komen, dat is gewoon fraude. daar moet toch tegen te procederen zijn, kom op.
@Het kansloze kadaver een kat in het nauw maakt rare sprongen niet iedereen is even koel waneer het er op aan komt in een lastige situatie als je bv gedreigd wordt met kortingen/stopzetting
klinkt misschien fake maar ik ken iemand die zijn reintegratieconsulent met een balletjespistooltje heeft bedreigd:D toen deze van huis naar de tennisvereniging fietste
ze hebben hem nooit gepakt omdat die geen bewijs had dat het 1 van zijn dwangarbeiders was
en dus werdt die zaak geseponeerd ze hebben diegene tot nu toe nog steeds met rust gelaten en zit inmiddels geloof ik een jaartje of 2 al in de bijstand heel af en toe heeft die eens een hoe gaat het gesprekje van 10min met zijn werkcoach
hij heeft er achteraf wel/geen spijt van maar vondt dat het noodzakelijk was en het in zijn ogen heeft geholpen
Jullie zijn allemaal gelukkig verstandig genoeg om in te zien dat dit niet de juiste manier van doen is normaal gesproken,maar het werkt absoluut
Van Raven:
“Maar goed, dat terzijde. Veel minima zitten al in de criminaliteit. Wat denk je waarom er hier in het Brabantse land al zoveel drugs in het (drink) water is gevonden”
De werkelijke cijfers spreken dat tegen. Onthoud dat de bijstandsgerechtigde, de zwaarst gecontroleerde bevolkingsgroep in Nederland is.
Ik ga niet zeggen dat het niet voorkomt, maar het gaat vaak om tientjes werk. Het zijn maar enkele bijstandsgerechtigden zich op redelijk grote schaal bezig houden met criminaliteit zoals fraude of drugs en die lopen allemaal tegen de lamp.
Zoals een crimineel ooit tegen me zei, je moet zorgen dat je onzichtbaar bent. Met een uitkering loop je gewoon in de picture. Dat ze die 700 euro maar houden. Nu kan ik dan doen en laten wat ik wil zonder dat de sociale dienst (overheid) me in de gaten houd.
Dit soort handelen is regelmaat bij de gemeente Goes. Dreigementen en intimidatie zijn schering en inslag, Dat ze hun clienten is de Wajong uitkering gaan dwingen, bewust aansturend om een persoon letterlijk labiel te maken, dreigementen dat men maar beter naar een andere gemeente kan gaan verhuizen, dreigen helemaal nooit meer een uitkering te geven, uitkeringen definitief opschorten zonder geen enkele reden of bewijs, of desnoods verzinnen ze gewoon “feiten” waarvan al zwart op wit staat dat het niet zo is, mensen aanmelden bij andere overheidsdiensten als belastingfraudeur, of bij de dienst voor verdachte transacties, het heeft eigenlijk geen einde tot hoever ze gaan. Helaas wel voor diegenen die zich uit protest of pure wanhoop zichzelf het leven al ontnamen. De verantwoordelijken tot in de gemeenteraad willen van niets weten en niemand durft er eigenlijk nog wat aan de terreur van het gemeentehuis te doen uit vrees voor zijn/haar eigen positie.
Het lijkt op het script van een slechte film, maar in Goes is het keiharde werkelijkheid. Alsof ze daar weten dat als ze zich maar bruut en absurd genoeg gedragen niemand het eigenlijk nog zal geloven wetende dat ze elkaar toch de hand boven de hoofd houden en er helemaal geen wettige manier meer is om hen tot verantwoording te roepen door gedupeerden, slachtoffers of nabestaanden van slachtoffers. Blijft over een enclave waar de stadsbeulen zonder enige vorm van juridisch gerecht over de levens van haar burgers beschikt. Waar de “wet” ter plekke wordt verzonnen door ambtenaren op het laagste niveau of mensen die zelf vrijwilliger zonder enige geschikte kwalificaties zijn die opgestookt worden andere vrijwilligers de uitkering uit te naaien, om zo hun eigen inkomsten maar te behouden. Dit ook nog overtroffen door de “medewerkers” die helemaal niet onder druk gezet hoeven worden, maar er duidelijk persoonlijk groot plezier in nemen zelf de wet te schrijven en die tegen onschuldige burgers te misbruiken en te laten creperen zoals het hun uitkomt. Al met al spreek ik over een heel sinister clubje aangestuurd door de plaatselijke politiek die alleen nog in de media verschijnt als grote redder van de plaatselijke economie,maar hoe die bezuinigingen tot stand komen ? ze gaan letterlijk over lijken, maar liever dat, dan dat men erachter komt hoe die gemeente aan die vele miljoenen schuld kwam om mee te beginnen.
Ten slotte heel veel sterkte en wilskracht toegewenst aan hanna en alle andere slaven van Goes.
Probeer te onthouden dat er een groeiende groep mensen is die zich bewust worden van het onrecht en jullie niet liever doodzwijgen maar met jullie meeleven en wachten op de kans om af te rekenen met dit slavenkartel. Geef niet op, laat je niet gek maken of uit de tent laten lokken door hun provocatieve leugens, agressie en laster. Laat vooral alle communicatie op schrift verlopen, laat de receptie tekenen voor elk stuk dat je inlevert en bewaar van alles kopieën.
En knoop dubbel in je oren dat je je eigenwaarde nooit moet laten afhangen van diegenen die zichzelf als bullebak/pestkop/misbruiker gedragen of het ruggengraatloze groepje meelopers dat er bij hangt, er naar keek, maar niets deed.
Amandla !
Minima zijn niet alleen maar bijstandsgerechtigden. Minima zijn ook WAO-ers en mensen die het minimumloon verdienen. En van die laatste twee groepen ken ik wel mensen die in de criminaliteit zijn gegaan om rond te kunnen komen. Bij bijstandsgerechtigden zal dat inderdaad niet vaak voorkomen omdat dat de meest gecontroleerde groep is.
Maar goed. Ik wil zeer zeker niemand criminaliseren. En vooral de bijstandsgerechtigden niet want die worden inderdaad al meer dan genoeg onterecht gecriminaliseerd. Maar mijn reactie gaf ik op “het kansloze kadaver”. En ik vind wel dat er geprobeerd wordt om de minima, en de bijstandsgerechtigden in het bijzonder, de criminaliteit in te krijgen. Want wat ga jij doen als jouw uitkering 3 maanden ingetrokken wordt? Wat ga jij dan doen om te overleven? Je zal toch iets moeten doen! En doe je niks en sla je uit radeloosheid je consulent in elkaar tja dan loop je ook een strafblad op. Ik vrees ook dat veel vrouwen de prostitutie in zullen gaan dan. Ik niet. Ik zal dat never nooit doen. Maar vele wel vrees ik…
Oke het is een losse flodder. Maar ik ben ook op zoek naar mogelijkheden.
Maar is een burgerinitiatief mogelijk?
Het conclusie dat vele mensen in basisrechten worden bedreigd en of onmogelijk gemaakt en dat het met het toverwoordje participatie deze ongelijkheid de mond gesnoerd wordt. Er moeten spleten en/of ruimtes zijn om het schip van het wal te keren. Stemrecht alleen voldoet niet meer, is mijn analyse.
Een burger initiatief zou je kunnen doen, maar er zijn wat eisen:
Uw voorstel moet verder aan de volgende regels voldoen:
1. Uw voorstel is nieuw: de laatste twee jaar is het onderwerp niet in de Tweede Kamer aan de orde geweest.
2. Uw voorstel gaat over een onderwerp waarover de Tweede Kamer beslist, dus over een kwestie die de rijksoverheid en níet een andere overheid aangaat en géén privé-kwestie is.
3. Uw voorstel mag niet in strijd zijn met in ons land diep gewortelde normen en waarden.
4. Uw voorstel gaat niet over de Grondwet, de belastingen of de begrotingswetten.
Aangezien de sociale zekerheid al diverse malen in korte tijd aan de orde is geweest, zie punt 1, word het daarop al afgewezen. Daarnaast zit dit onderwerp ook in de begrotingswetten, zie punt 4.
Men zou ook nog eens op punt 3 kunnen wijzen omdat de overheid de uitvoering gedecentraliseerd heeft naar de gemeentes.
Deze mogelijkheid is dus dichtgetimmerd.
Paul, ik heb aan diverse burgerinitiatieven meegedaan, maar het heeft allemaal niks uitgehaald. Ze zetten het op de agenda en hameren het in feite af. Formeel klopt alles, maar naar de geest van dit instrument is nog nooit gehandeld. Er blijft maar een ding over en dat is strijd voeren. Een of andere malloot binnen overheid of politiek hoeft namelijk al te vinden, dat iets ‘diep geworteld’ is en je hebt je werk voor niks gedaan. En dat laatste kunnen alleen ambtenaren zich permitteren.
Een burger initiatief is de burger het gevoel geven dat hij of zij inspraak heeft in de politieke besluitvorming. Het probleem is dat het besluit allang gemaakt is en zoals jij het al opmerkt, afgehamerd word en naast zich neerlegt.
De overheid is gewoon bezig om iedere vorm van bezwaar of verweer, via een officieel kanaal, nutteloos, moeilijker, duurder of onbereikbaar te maken. Als je dit weet, wat blijft er dan over?
Wat er straks overblijft, als men alle mogelijkheden tot bezwaar of verweer, via een officieel kanaal, onmogelijk heeft gemaakt, is A, burgers onttrekken zich aan het systeem of B, vallen het systeem op alle mogelijke manieren, aan. Als burgers zich samenpakken en echt een vuist maken, is de overheid geen partij meer. Het is niet voor niks dat de overheden al tientallen jaren bezig is om iedereen als een individueel te behandelen om op die manier groepsvorming (samen pakken van mensen om op die manier een machtsblok te vormen) te voorkomen en men nu ook druk bezig om groepen of groeperingen te kunnen verbieden of ontwrichten. Ons hele wet en sociaal stelsel is puur gericht en zodanig ingericht dat iedereen zich ziet als een individueel.
Een Individueel is zwak, maar samen zijn we sterk.
Zo lang uitkeringsgerechtigden zich niet bij elkaar aansluiten en op die manier een machtsblok vormen, zal er niet veel veranderen.
1 jan 2015: miljoenen slaven, en een regel die dit land nog verder de afgrond in stampt. Geen recht op onderdak, geen recht op voedsel, je hebt maar te doen wat een WWB-medewerker je vertelt, negatieve reactie of commentaar kan en wordt een korting op je uitkering. DICTATUUR in het ABN-boekje de dikke vandalen, dwang arbeid, slavernij en oorlog als gevolg, maar als Den Haag denkt dat ik en vele anderen hun normen en waarden gaan verdedigen, denk dan nog maar eens. Den Haag, je staat er alleen voor. Ik verdedig mijn familie, vrienden en eventueel het eigen behoud, maar als ze voor de poorten van Den Haag staan is het ieder voor zich.
Positive Awareness, gemeente ‘s-Hertogenbosch, Woonzorg en Sociale Zaken!! Maak een vuist tegen deze dwangterreur en laat de werkende burger zien en uw familie en vrienden wat er werkelijk gebeurt! Niet alle ambtenaren staan namelijk achter deze werkwijze!!
Convenant en oproep tot zelfverdediging en het beeindigen van de terreur van de willekeur in en van de Uitvoering door gemeentes van de Maatregelen Tegenprestatie Participatiewet:
IK roep iedereen op die lijdt onder de onheuse behandeling, de leugens, de psychologie van eerst vertrouwen en dan de waarheid omdraaien tegen clienten, en op grond van deze wanverhouding het gesanctioneerd worden, zich aldus te verzetten op een rechtsgeldige manier. Helaas hebben we geen betaald werk en weigeren we gestigmatiseerd te worden als een lui en niet welwillende burger! We hebben geen TBS maar TBGemeentes, maar men kan niet straffeloos beschikken over individuen die afhankelijk zijn, zij het tijdelijk of langduriger, van een voorziening van de staat. We willen niet aangezet worden tot een strafdaad, maar worden wel als criminineel behandeld, ik maak daar nu een vuist tegen! Laat u uw burgerkracht ook zien??
Zet onder iedere sollicitatie het directe mailadres van uw coach of contractbeheerder, liefst met telefoonnummer erbij. Zet daaronder wat u mankeert en welke inspanningen U hiervoor reeds verrichtte. Zet erbij wat er met uw gezondheid en geestelijke toestand gebeurde na die dwang waar u zich nu nog in bevindt! En biedt uw excuses aan voor het overbelasten van pr en hr afdelingen
en er van u geen sprake van opzet is maar van dwang. Dat u graag gemotiveerd wil werken en het liever ook anders had gezien, maar dat u wel participeert en actief bent. Want privacy hebben we niet meer en het enige tegengif is ;de billen bloot!
Doe dit tot de dwang stopt.
Voorbeeld:
Eerst gewoon uw motivatiebrief en uw CVmet daaronder een PS:
PS: Natuurlijk wil ik graag aan het werk. Dat al het werk passend is nodigt niet uit tot goede matches daar er sprake is van dwang. U kunt hierover terecht uw beklag doen bij de gemeente of mijn casemanager. Ik zal dan wel gekort worden op mijn inkomen, of men plaagt me weer in een kinderlijk laag nivo traject, waarbinnen we ter troost elkaars handjes mogen vasthouden voor we naar de lopende band worden gestuurd, waar niet geproduceerd maar doorgedraait wordt.
Verder bied ik u mijn excuses aan voor de overbelasting waarmee u hierdoor te maken krijgt!
Tel; casemanager
@mail: @’s-Hertogenbosch.nl