Van fabrieken en productiefouten
Afgelopen zaterdag verscheen in De Volkskrant de wekelijkse column van Frank Kalshoven, dit keer getiteld “Bijstand met plichten is juist prima idee”. Kalshoven besprak daarin de artikelenserie van vorige week dinsdag over de toestanden bij Herstelling Werk en Uitvoering (HWU) in Amsterdam. Doorbraak-activist Dries Bergmans dient hem van repliek middels een ingezonden brief aan de krant.
In zijn opiniestukje in de Volkskrant van 28 december 2013 maakt Frank Kalshoven slechte reclame voor zijn “De Argumentenfabriek”. Wat hij als argument presenteert, is in feite niets anders dan een drogredenering. Hij “[stelt] vast dat de hardhandige liefde van DWI geholpen heeft” omdat “Patrick geen toekomst zag in blaadjes tellen” en dat Patrick Vermeulen “dus […] begin december begonnen [is] aan een gemeentelijke opleiding tot beveiliger.” De redenering van Kalshoven is een drogredenering omdat hij het geval van Vermeulen verwringt tot stropopredenering door hem verkeerd te citeren en aan zijn verdraaiing van de feiten de rest van zijn redenering op te hangen. Patrick is niet dankzij de dwangarbeid begonnen aan een gemeentelijke opleiding tot beveiliger, maar hij heeft zich ondanks de dwangarbeid aangemeld voor die opleiding. Als de DWI vanaf het begin met Vermeulen had gesproken over zijn wensen en mogelijkheden en hem daarin gefaciliteerd had, was het hele dwangarbeidtraject niet aan bod gekomen.
“Het grote punt” van Kalshoven, “met het verstrekken van ‘gratis inkomen’ neemt de geneigdheid om naar werk te zoeken af”, valt zonder zijn stropopredenering dan ook in het water. Hij heeft geen enkel legitiem argument voor zijn “grote punt” en verzint daarom een drogredenering. Daarna begint hij met een verhaal over “een baan voor vier dagen in de week met een bruto maandsalaris van 1.100 euro” of “1.100 euro bruto in de maand en nul uur werken”. Dit is een valse dichotomie, want los van het gegoochel met cijfers, kiest Kalshoven ervoor een ernstig bezwaar tegen werken voor een uitkering te negeren: een uitkering is geen loon. Het essentiële verschil is dat er bij een loon sprake is van een arbeidscontract met onder meer een cao en sociale verzekeringen. De werkloze tewerkgestelde blijft ondanks zijn arbeid een rechteloze werkloze die beschimpt en gekleineerd wordt.
Over het aangehaalde voorbeeld van de “boze ’42-jarige blondine”; als zij als volwaardige arbeider tien minuten te laat komt, wordt haar niet de les gelezen alsof zij een kind is en wordt zij *zeker* niet 30 procent gekort op haar salaris.
Deze hele discussie is een valse dichotomie; een bijstandsuitkering met tegenprestatie of gratis geld vangen en thuis op je luie reet zitten. Alle verzonnen anekdotische bewijzen ten spijt, zit niemand met een bijstandsuitkering de hele dag thuis te niksen. Het zegt meer over de mensen met de misvatting dat bijstandsgerechtigden luie profiteurs zijn dan over de bijstandsgerechtigden zelf. Kortom, deze krant kan beter geld vragen voor het stukje van Kalshoven; meer dan misleidende reclame is het niet.
Dries Bergmans
Er staat een landelijk integratiebedrijf te koop. Misschien iets om de 1 miljoen werkzoekenden bij te betrekken. Een coöperatie oprichten en als een ieder 5 euro inlegt dan is het kat in het bakkie. Doelgroep aanpassen van werkzoekenden naar de ca 1 miljoen managers en bestuurders in NL en deze verplichte trainingen in zelfredzaamheid geven.
Stel je hebt een ziekenhuis, dat veel patiënten heeft, maar steevast 80% niet kan genezen. De patiënten blijven jaar in jaar uit in het ziekenhuis. Alles, wat de artsen en het verplegend personeel bedenkt, werkt niet tot nauwelijks. Is het dan juist om van de patiënten een “tegenprestatie” te vragen, omdat ze maar in het ziekenhuis blijven liggen of ware het beter, dat je het ziekenhuis sluit en het voltallige personeel naar huis schopt?
Bijstand is een onwenselijke situatie voor alle betrokkenen en de overheid heeft er alles aan te doen dit zo zo snel mogelijk op te lossen.
Om uit de bijstand te komen heb je werk of een andere inkomsten bron nodig. Laat het nu de overheid zijn, die met haar bezuinings maatregelen en lasten verhogingen en regeldruk, regulier werk te duur maakt en onzeker maakt, waardoor veel bedrijven hun personeel lozen en ook nauwelijks nieuwe mensen aannemen. Een ander en dat is nu een groter probleem aan het worden is dat de kosten die bedrijven maken aan, denk bv. aan huisvestings kosten, energie, belastingen ect, zo hoog zijn dat het voor de meeste bedrijven onrendabel is om nog hier te blijven, zeker als het de maak industrie betreft. Een voorbeeld daarvan is Adel, die door de hoge Nederlandse energie rekeningen failliet gaat.
Ik ben het voor de volle 100 procent met jou eens Vilseledd. Je slaat de spijker op de kop. Dat DWI personeel en andere reïntegratie tuig gaat maar met dikke salarissen naar huis en drukt subsidie achterover. Ze kunnen niks. Krijgen niks voor elkaar. Helpen niemand, alleen maar zichzelf. Op die manier proberen ze te voorkomen dat ze zelf niet in de bijstand belanden.
platzak zei;
ik zat ook al een poosje aan zoiets te denken, zelf zo’n reintegratiebedrijfje starten en dan al die dwangarbeiders in dienst nemen en die vervolgens de opdracht te geven om hun leventje te leven. ik ben toch niet verplicht om winst te maken? zo’n bedrijf kan ik gewoon in m’n eentje vanachter m’n computertje runnen. ik had er zelfs nog niet eens aan gedacht om idd ook subsidietjes op te gaan strijken, dat is helemaal een gouden idee, ik ga nog rijk worden.
Waar niemand eigenlijk naar kijkt is dat er zoveel mensen voor de staat werken die betaald moeten worden. Ze brengen niets maar helemaal niets bij aan de economie, het kost geld. NON – PROFIT bedrijven zijn het en met een goed CAO. Daar lijkt mij eerst al de fout liggen. Jij als werknemer bij een profit organisatie moet presteren, op de hoogte zijn van veranderingen in de markt en zelfs 5 ploegen draaien waarbij je eigenlijk geen normaal privé leven meer hebt. Bij 3x fout is het eruit- opgesodeflikkert en wegwezen.. dat zie je helaas niet bij die gemeentemedewerkers……. die zijn juist lui, fraudeurs zonder enig toegevoegde waarde aan de economische samenleving.
Ik denk dat Esther (of hoe je ook heet) bij de gemeente werkt als sociaal medewerker met een asociale denkwijze over haar clienten. (Oh, mijn exvrouw is het ook in Parijs) Ze denken vaak dat ze realistisch zijn maar wat is realistsich zonder gevoel? Het zijn vaak dat soort mensen die de gedwongen wetten per regel uitvoeren waarin hun eigen denkvermogen niet in staat is om te werken. En dit zelfs in hun eigen privé leven doorzetten…
Even een klein misverstand ophelderen: er wordt (te) vaak gezegd dat VEEL bijstandstrekkers frauderen.
De werkelijkheid is: 2-3%.
En dan nog (en daar is al eerder op gewezen): zelfs het verkeerd invullen van je naam, of onbenullige dingen niet op tijd doorgeven, is al fraude.
Ik heb 2x in een dwangarbeidstraject gezeten. Het is vernederend, ik werd behandeld als rechteloze dwangarbeider, en het heeft NIETS opgeleverd. Hoewel ik beide keren mijn best heb gedaan, werd ik afgewezen voor een baan ‘omdat ik niet enthousiast genoeg overkwam’. En nee, het had natuurlijk niets te maken met het feit dat ik in de 50 ben en HBO niveau heb. Haha.
De laatste keer was het overigens ook nog een reguliere baan, bij de post. Onbetaald dus.
Re-integratie? Laat me niet lachen. Het enige wat ik ervan heb overgehouden is frustratie en het gevoel dat het erg oneerlijk is wat hier gebeurt. Het is misbruik van mensen.