Verkrachting vindt niet plaats in een vacuüm

Sommige mensen die zich expliciet tegen onderdrukking keren – krakers, een linkse boekhandel, een radicale klimaatgroep – hebben het idee dat zij niet vrouwonvriendelijk kunnen zijn. Mijn radicale vrienden hebben een hekel aan roze stofzuigers en bewonderen feministen. Maar we leven in een verkrachtingscultuur en die dringt door tot alle hoeken van de maatschappij, óók de linkse. Het idee dat een verkrachter een vreemde man is die uit de bosjes springt, het zogenaamde “stranger danger”, berust op een misverstand. Net zo’n groot misverstand is het dat alleen mannen die schrijven over vrouwen die “overmeesterd willen worden”, daartoe ook overgaan. Ook op plekken waar mensen claimen dat zij feministisch, anarchistisch, of expliciet tegen verschillende vormen van onderdrukking zijn, is verkrachtingscultuur dusdanig doorgedrongen dat daders van seksueel overschrijdend geweld niet per se de beweging of het kraakpand uit worden geschopt. Iemands politieke overtuiging, alternatieve uiterlijk of (veronderstelde) identiteit bepaalt nu eenmaal niet hoe diegene daadwerkelijk met machtsongelijkheid omgaat.

Harriet Bergman in Verkrachting vindt niet plaats in een vacuüm (Hardhoofd.com)