Verplicht winkelen-en-terugleggen: “Ik voelde me zó gekleineerd door mijn trainer” (Update: project per direct stopgezet!!)

Reclame voor "Fit voor Werk".
Reclame voor “Fit voor Werk”.

Vanochtend plaatsten we het verhaal van Gea van Loon over de winkelwagen-volladen-en-weer-moeten-uitladen ervaring van een kennis. Een uitkeringsgerechtigde uit dezelfde contreien die deelneemt aan het omstreden traject “Fit voor Werk” vindt deze praktijk van ‘integreren’ te ver gaan. Ze doet hier een boekje open.

Ze wil graag haar verhaal doen. Pisnijdig is ze. Ga je sporten omdat je dat wordt verteld door je werkcoach. En je denkt: niets mis met sporten, fijn zelfs, en dan word je en plein public vernederd!

Een werkcoach die overigens keer op keer dreigt met het opleggen van sancties als er niet braaf wordt meegewerkt. En die haar naar “Fit voor Werk” stuurde omdat ze een afstand tot de arbeidsmarkt zou hebben vanwege haar conditie. Ze zou niet lekker in haar vel zitten.

Ze is een moeder met kinderen, werkte jaren in de schoonmaak en catering, deels als dwangarbeider. Moest haar betaalde werk tijdelijk stoppen door een moeilijke zwangerschap. Kwam in de bijstand terecht, werkte zich daar weer uit. Totdat de banen op waren. Moeder zijn is ook werk, zegt ze, maar daar komen de reïntegratieschurken niet aan tegemoet. Binnen het huidige “Fit voor Werk”-traject is kinderopvang niet inbegrepen. Dat moet ze zelf maar uitzoeken. Iets eerder vertrekken om een kind op te halen, leverde haar een fikse korting op haar uitkering op! En zo moet een van de andere kinderen voor haar jongste kind zorgen als zij verplicht de sportschool bezoekt.

Project stopgezet na ons protest!

Terwijl we dit artikel plaatsten, werd bekend dat onze actie meteen al succesvol is. “Project ‘Fit voor Werk’ stopgezet”, meldt de website van ISD sinds een half uur. “Het dagelijks bestuur van ISD Noordoost/Werkplein Eemsdelta heeft met onmiddellijke ingang het reïntegratietraject ‘Fit voor werk’ stopgezet. ‘We staan achter de intentie dat uitkeringsgerechtigden actief meewerken aan hun reïntegratie. Gezondheid is daarbij een belangrijk aspect’, reageert Meindert Joostens van de gemeente Delfzijl. ‘De manier van uitvoeren roept echter vragen op. Het is zeker niet de bedoeling dat deelnemers aan het traject zich ongemakkelijk voelen. Het spijt ons dat dit op deze manier is gebeurd. Het is voor ons aanleiding dit traject nu stop te zetten zodat we de invulling ervan kunnen veranderen.'”

Waarmee eens te meer is bewezen dat protest en onze mond opentrekken zin heeft!

Drie dagdelen per week moet ze naar de sportschool. Drie uur sporten en “theorieles” volgen, op maandag- en dinsdagochtend en op de vrijdagmiddag. Calorieverbruik berekenen. Met de hele groep op de koude grond. Waarom die theorie over gezond bewegen en eten? Dat snapt de groep dwangarbeiders ook niet: alsof we zelf niet weten wat gezond is en wat niet, alsof we kleuters in een kleuterklas zijn! Ze viel in twee weken tijd een aantal kilo af en vond dat fijn. Is daar trots op. Voelt zich daar goed bij. De trainer smoorde haar enthousiasme geroutineerd: “Jij at dan ook niet goed…!”

Die trainer is kennelijk buitengewoon getalenteerd: hij geeft de groep dwangarbeiders nu ook “sollicitatietraining” en gaat banen voor ze “zoeken”. Dat de mensen die aan het traject deelnemen de broodnodige ervaring hebben met cv’s schrijven en vruchteloos solliciteren, is niet relevant.

Hoe zat dat nou met die Lidl? Op een dinsdagochtend werd de groep, out of the blue, meegedeeld dat ze iets anders gingen doen. Op naar de Lidl. Wat volgde, is bekend. De trainer zei: ‘Gooi het vol, zoals je iedere week doet! Maar dan wel met gezond eten!’ Alsof je daar als bijstandsgerechtigde geld voor hebt… Daarna werd de inhoud van de winkelwagentjes gekeurd op voedingswaarde en uiteindelijk moest alles terug worden gelegd. En dat in een overvolle Lidl…

Een medewerker van de supermarkt zag het gebeuren, maar zei niets. Zweeg. Het is nog steeds onduidelijk of Lidl mee heeft gewerkt aan deze onsmakelijke praktijk. De trainer zei dat Lidl er van wist, de zaak zegt zelf van niets te weten.

Ze schaamt zich kapot, voelt zich tot op het bot vernederd! De trainer stond er bij te grijnzen. ‘Ik voelde mij zó gekleineerd. Ik ga voortaan maar winkelen in de Aldi’, zegt ze.

In verzet komen tegen deze belachelijke praktijk vindt ze niet meer dan normaal en ook een noodzaak. Ze hoopt dat meer mensen van zich laten horen. Al is daar altijd weer die angst voor sancties. ‘Maar je kan hier toch geen korting door krijgen? Ik mag hier toch over praten? Het zeggen als ik het niet eens ben met dit soort praktijken?’

Interview door Puk Pent

Heb je vergelijkbare ervaringen? Stel dan actiecomité DwangArbeid Nee Groningen (DANG) op de hoogte. Mail: dwangarbeidneegroningen@gmail.com of bel 06.57.33.52.39. Via het websiteformulier kan ook.