Waarom je niet in opstand kunt komen tegen uitsterven
Extinction Rebellion heeft publiciteit gegeven aan zorgen die van kritisch belang zijn in deze tijd – de ecologische crises zoals geïllustreerd door gevaarlijke klimaatverandering en verlies van biodiversiteit. Maar dat geeft ook aanleiding tot enige verbazing. Een bijkomstige puzzel is hoe een ogenschijnlijk spontane sociale protestbeweging de energieke steun krijgt van grote zakelijke belangen en zelfs opmerkelijke ondersteuning krijgt van invloedrijke delen van de commerciële media. Wat, als we er dieper over nadenken, betekent het om in opstand te komen tegen uitsterven? Opstanden hebben meestal betrekking op een groep mensen die opstaan om te protesteren of om een andere groep omver te werpen die onrechtmatige of onwettige macht over hen uitoefent. Hoe kun je ‘rebelleren’ tegen uitsterven? Je kunt er immers niet voor kiezen om de wetten van de natuur niet te gehoorzamen. De website die de copyright © Extinction Rebellion claimt, stelt bepaalde eisen aan de overheid. De morele stelligheid van hun schijnbaar eenvoudige boodschap kan echter misleidend zijn. De twee belangrijke eisen zijn: “stop het verlies aan biodiversiteit en verlaag de uitstoot van broeikasgassen tot netto nul in 2025”. Dat kan klinken als doelen die een ethisch rationeel persoon van harte zouden kunnen onderschrijven, en toch, zoals een recente kritische studie van Cory Morningstar heeft aangetoond, komt wat het streven naar die doelen inhoudt niet noodzakelijk overeen met wat mensen zich er misschien van voorstellen. Ten eerste betekent het verminderen van de uitstoot van broeikasgassen tot het netto-nul-niveau niet dat emissies worden geëlimineerd of zelfs maar worden verminderd. Het verwijst naar de mogelijkheid om deel te nemen aan andere activiteiten om ze te compenseren. De compensatie kan worden bereikt door verschillende manieren van technologische fixes en/of boekhoudkundige innovaties, maar wat deze middelen gemeen hebben, is dat ze winstgevend zijn om aan deel te nemen. Zoals enkele jaren geleden expliciet werd gemaakt in de invloedrijke Stern Review over klimaateconomie, biedt een beleidsaanpak die compensatie van emissies mogelijk maakt, grote kansen voor bedrijven en de financiële sector.
Tim Hayward in Waarom je niet in opstand kunt komen tegen uitsterven (Global.info)
Het is me niet geheel duidelijk of XR de succesvolste astroturf-campagne ooit is (en ook als het dat is, zou het zijn eigen leven kunnen gaan leiden), maar de analyse die op wrongkindofgreen is gepost, en die in deze post wordt samengevat, geeft stof tot nadenken: http://www.wrongkindofgreen.org/2019/04/24/rebellion-extinction-a-capitalist-scam-to-hijack-our-resistance/
Ik zou denken dat beschuldigingen als “de energieke steun krijgt van grote zakelijke belangen en zelfs opmerkelijke ondersteuning krijgt van invloedrijke delen van de commerciële media” wat meer onderbouwing en bronnen zouden moeten bevatten. Naar mijn weten steunt alleen de Guardian XR openlijker dan andere media. En “XR Business” is opgeheven, zoals ook in de link die door Foppe is geplaatst aangeeft in een update, wat wat mij betreft laat zien dat de beweging democratisch genoeg is om daadwerkelijke systeemverandering teweeg te brengen.
Dat het niet precies de anarcho-[vul je eigen smaak in]tische revolutie wordt zoals een hoop radicalen eisen en niets minder, is jammer, en er vallen inderdaad dingen op te merken op XR vanuit logistieke overwegingen en intersectionele standpunten, maar de tijd raakt op en het is wensdenken dat we genoeg mensen op tijd kunnen overtuigen van een heel specifieke vorm van links radicalisme. Als je denkt dat we daar wel genoeg tijd voor hebben stik je eigenlijk zelf van het westerse privilege, want mensen sterven nu al in het globale zuiden mede door de klimaatcrisis.
Wat mensen op de links-radicale flank niet genoeg beseffen is dat het van te voren innemen van standpunten over kapitalisme en de staat e.d. ook een heleboel mensen van te voren uitsluit van deelname, zeker in onze huidige maatschappij. Het lijkt mij democratischer en ook eerlijker om door middel van deliberatieve processen en burgerkamers mensen deze conclusies zelf te laten trekken. Het idee is niet om mensen de politieke kennis voor te kauwen, maar om ze goed te informeren over milieuvernietiging, de klimaatcrisis, en wat sociale bewegingen voor elkaar kunnen brengen. Ik heb genoeg vertrouwen in de intelligentie van mensen dat ze het soort conclusies dat de lezers van deze site hebben getrokken uit deze informatie ook zelf kunnen trekken. Of het snel genoeg gebeurt is maar de vraag – maar geen beslissing nemen is in het geval van de klimaatcrisis ook een beslissing nemen.
Voor meer info over deze strategie, zie wat Roger Hallam hierover heeft geschreven: https://www.rogerhallam.com/wp-content/uploads/2019/04/Common-Sense-For-The-21st-Century-Roger-Hallam.pdf