Wat doen we als Baudet en Roos straks voor een Nexit-referendum gaan?
Vandaag zullen de Britten zich uitspreken over de vraag of ze al dan niet binnen de EU willen blijven. Eerlijk gezegd denk ik nog steeds niet dat het van een Brexit zal komen: Britten zijn altijd wat huiverig geweest waar het op verandering aankomt, en in geval van twijfel houdt men daar dan toch liever vast aan de status quo. Dat was met het recente Schotland-referendum niet anders.
Maar móchten de Britten vandaag dan toch stemmen voor die Brexit, dan heeft ook links Nederland zich morgen een vraag te stellen: wat gaan we doen, mocht het hier ook van een referendum komen? Want wed maar dat het succes van Johnson en Farage er dan ook de Thierry Baudets en Jan Roosjes onder ons toe zal aanzetten om het hier nog eens te proberen.
Lexit
Één ding is me inmiddels wel duidelijk: die zogenaamde “Lexit”-campagne (voor een “Brexit over links”, zeg maar) is nooit echt van de grond gekomen. Het handjevol politici en opiniemakers dat zich de afgelopen maanden hard heeft gemaakt voor een links gemotiveerde “Leave”-campagne, moet nu toch vaststellen dat men zich uiteindelijk voor het rechtse karretje heeft laten spannen. Ieder links, genuanceerd geluid is volledig verloren gegaan in die bak racistische, reactionaire herrie. Als het inderdaad van een Brexit komt, morgen, dan zal dat een rechtse overwinning zijn. En misschien een heel klein beetje die van George Galloway – maar ik heb nooit begrepen waarom een zichzelf respecterend, links persoon überhaupt met die idioot geassocieerd zou willen worden.
Maar wat dan? Hoewel ik het goed begrijp, heb ik ook wel met enige verbazing gekeken naar het enthousiasme waarmee sommige van mijn Britse, linkse vrienden de afgelopen maanden het “stay”-kamp hebben ondersteund. Ik kan me wel voorstellen dat je je uiteindelijk tot die keuze gedwongen voelt, maar om nu als (buitenparlementair) links actief campagne te gaan voeren voor het behoud van de EU in haar huidige vorm…? Zouden wij echt bereid zijn om te schikken met de neo-liberale status quo, in de hoop dat het dan later nog eens iets kan worden? Is dat dunne laagje vernis van surrogaat-internationalisme, relatieve bewegingsvrijheid en dito burgerrechten écht voldoende om onze gegronde twijfels en tegenwerpingen tijdelijk te stallen?
Niets doen?
Of we doen gewoon niets, natuurlijk – hetgeen ook mijn standpunt was ten aanzien van het recente Oekraïne-referendum. Uiteindelijk heeft het er namelijk alle schijn van dat rechts er sowieso met de winst vandoor zal gaan. Ieder Brexit- of Nexit-referendum biedt ons uiteindelijk slechts de keuze tussen een euro-nationalistisch neo-liberalisme enerzijds of een diep reactionair Nederlands-nationalisme anderzijds. Niet stemmen is dan aantrekkelijk, maar het is en blijft natuurlijk een beetje een zwaktebod. Het moet uiteindelijk de inzet zijn om te winnen, en niet om alleen maar ‘schone handen’ te houden.
Feit is: willen we als (buitenparlementair) links überhaupt een stem hebben in dat debat, dan zullen we ons overmorgen inderdaad al die vragen moeten gaan stellen – mits het Brexit-kamp wint, natuurlijk. Want Baudet, Roos, en Wilders gaan echt niet wachten tot wij d’r eindelijk uit zijn, met z’n allen. En die laatste “nee”-campagne van de SP… wel, laten we zeggen dat je dan wat mij betreft beter niets kan doen. Voor die “Harry van de SP” ga ík in ieder geval geen foldertjes uitdelen.
Mathijs van de Sande
Ik zie geen verband tussen het stukje tekst van mij, dat je citeert, en hoe jij erop reageert. Dat het interessant is wat er in Frankrijk gebeurd staat buiten kijf, maar we moeten ook weer niet overdrijven. In een revolutionaire situatie is men ook daar niet aangeland.
Waar het om gaat is dat neoliberalisme in wezen een variant van totalitaire politisch-economisch systeem is die met veel PR over consumentisme aangekleed is om het indruk te wekken dat mensen keuzes zouden hebben daar waar in wezen die steeds s minder worden omdat er een glijdende schaal is naar steeds meer burgervrijheden beperkingen.
Ook steeds meer beperkingen opleggen voor het staking en betogingsrecht.
Het gaat om dat je donker burger mag zijn en in een nieuwe auto mag rijden zonder dat je steeds door de politie onzinnig aangehouden wordt.
Het gaat om dat je donker burger mag zijn en bijvoorbeeld gek in een park mag doen zonder dat je door zes kogels van de staatsambtenaar zinloos vermoordt wordt.
Het gaat om dat je donker burger mag zijn en enige frivoliteit mag vertonen na een glaasje zonder dat je vervolgens zwaar mishandeld wordt door vijf staatsambtenaren die pogen met succes je nek te breken.
Het gaat om dat je donker burger mag zijn en in welke kleur burger maar je ook wil en dat je rustig mag betogen ook zonder te bewegen tegen de traditionele racistsich-coloniale orde en figuren en dit zou geen recht aan de totalitaire ambtenaren geven om je gewelddadig te gaan mishandelen zonder enige aanleiding ervoor, behalve de totalitaire neoliberale machthebberij.
Mijn laatste opmerking naar je toe heeft niets met Revoluties te maken wel met de Verlichting, opkoming van de Democratie en Mensen Rechten die tevens het belangrijkste argument zijn tegen de totalitaire neoliberale establishment.
Neem nu mijn opmerking onder het noemer linkse democratisch elan.