#WEcan: dwangarbeid-promotiecampagne Brits ministerie bedolven onder kritiek
Once again the DWP have been reduced to a laughing stock on social media after their online campaign to promote unpaid work became dominated with comments from those opposed to workfare. The #WEcan campaign aimed to enourage employers to provide unpaid work experience placements for young people. The DWP had also hoped that young people would post up ‘workies’ – apparently the work version of a selfie – on social media alongside their experiences of unpaid work placements. It turns out though that the young were too lazy and feckless even to bother doing that. Minister for Employment Priti Patel must be furious. It wasn’t like this when she worked for the tobacco industry encouraging kids to take up smoking. Instead what happened is that the hashtag was dominated by people furious at a government that seems obsessed with forcing young people to work for no wages. Alongside this many people used the hashtag to pledge to boycott some of the companies named as being involved in workfare, such as @marksandspencer, and @Halfords_uk.
Johnny Void in #WEcan and We Did Fuck Up The DWP’s Online Campaign To Promote Workfare (The void)
In 2006 promoten ze die dwangtrajecten in Amsterdam. Bij de banenbeurs in de Heineken Music Hall was er een stand waarbij je aan een dwangtraject kon meedoen. Als je je bijstand uitkering ontving dan stond er salaris als omschrijving op je rekening. Ze denken dat mensen het leuk vinden om onder het minimumloon te werken.
“Als je je bijstand uitkering ontving dan stond er salaris als omschrijving op je rekening. ”
Dan heb je ook een salaris gehad, want als ze je bijstand ‘salaris’ hadden genoemd, dan had je wel een heel sterk punt gehad in een rechtszaak. In die tijd probeerden ze de aantallen uitkeringsgerechtigden naar beneden te drukken door mensen met vage payrollsconstructies aan het werk te zetten. Niet ideaal, maar wel beter dan de prestatieplicht, omdat ze als gewone salarisbetalende werkgever het snuffelrecht verloren en je niet konden dwingen te solliciteren. Ook kon je een beroep doen op een (kortdurende) WW.
Daar heb je gelijk in Vilseledd. De vraag is echter waren die projecten gedwongen of vrijwillig? Ga je vrijwilliger onder het minimumloon werken dan is het maar de vraag of je erg sterk staat in een rechtszaak lijkt mij. Pascal zegt immers: In 2006 promoten ze die dwangtrajecten in Amsterdam. De vraag rijst nu bij mij op: Wat verstaat Pascal onder promoten? Dwingen, sterk stimuleren, dreigen met strafkortingen (ook al kunnen ze ze niet waarmaken in de praktijk). Overigens kan ik me moeilijk voorstellen dat de gemeente aan promotie doet bij bijstandsgerechtigden. Ik ben meer dreigen van ze gewend. Maar goed, Pascal gebruikt het woord promoten.
Jaren geleden (toen de particpatiewet er nog niet was), moest ik van mijn toenmalige consulente mezelf al onder dwang in laten schrijven bij een vrijwilligerscentrale. Officieel mocht dat toen nog niet, maar het gebeurde wel. Anders kon dat gevolgen hebben voor mijn uitkering. Maar goed. Pascal zegt promoten. Dan denk ik aan sterk stimuleren. Maar zoals gezegd: ik ben anders gewend van de sociale dienst. Maar ga je zo’n traject echt vrijwillig in omdat je in de mooie praatjes bent getrapt dan denk ik niet dat je veel kans had gemaakt bij een rechter.
Hallo Raven,
“Daar heb je gelijk in Vilseledd. De vraag is echter waren die projecten gedwongen of vrijwillig? ”
Nee, die waren ook gedwongen, al had je wel redelijke kans om je eronder uit te kletsen. Ik ken een geval, waar een advocaat opgetreden is, die niet boven water kreeg, wie nu de werkgever was. Ze is niet hoeven starten. Het betrof een allochtone dame met een behoorlijke opleiding, maar die, zoals in Nederland gebruikelijk niet erkend wordt, wanneer die zich achter het voormalige IJzeren Gordijn of beneden de Middellandse Zee bevindt. Ze moest ook gaan scannen geloof ik.
“De vraag rijst nu bij mij op: Wat verstaat Pascal onder promoten? ”
Ik ken wel de erinluismethode uit die tijd. Een consulent zag je ’talent’ en zei: “Als hier een baan vrijkomt, dan tip ik je.” De uitkeringsgerechtigde dacht aan een reguliere baan en tijdens het ‘sollicitatiegesprek’ zat behalve de chef van de betreffende afdeling ook de consulente erbij. De mensen zaten dan in de spagaat van sollicitant en rechtspositie verdedigend burger. In de eerste rol ben je voorkomend en beleefd, in de tweede laat je je tanden zien. Als je vooral je tanden liet zien, dan kwam je er nog wel eens onderuit. Maar salaris via payroll of uitkering; het tweederangsburgerschap werd er hoe dan ook ingehamerd.
“Overigens kan ik me moeilijk voorstellen dat de gemeente aan promotie doet bij bijstandsgerechtigden.”
O, hun lijfblad hier staat vol met de mooiste verhalen van verwenzorg en het opknappen van oude speeltuinen. Als je puur op het propagandamateriaal af gaat, dan zou je in de verste verte niet eraan denken, dat er menselijk leed achter schuil gaat. Clichés als ‘beter dan op de bank zitten’, ‘onder de mensen’, en ‘iets betekenen voor de maatschappij’ zijn er niet van de lucht.
“Maar ga je zo’n traject echt vrijwillig in omdat je in de mooie praatjes bent getrapt dan denk ik niet dat je veel kans had gemaakt bij een rechter.”
Het misbruik van het woord ’talent’ is zo’n mooi praatje. Ze plakken het woord ’talent’ op zaken, die dit strikt genomen niet zijn, zoals ‘schoonmaaktalent’. Talent heeft als kenmerk, dat het schaars is en een zekere minimale waardering krijgt en niet tot de gewone standaarddingen behoort. De uitkeringsgerechtigde voelt zich gevleid doordat men in lijkt te zien (maar zeker niet heus gelooft), dat hij of zij talent heeft en vervolgens klapt de val dicht.