Witgewassen duurzame media
Waarom zou het dekoloniale anti-racisme blok van de klimaatmars kritiek leveren op ‘groene’ media tijdens het protest in Rotterdam? Groene media willen toch ook vergroenen? Op het spandoek zien we het logo van Trouw’s Duurzame Top 100 als schoolvoorbeeld van problematische groene media. Waarom?
Wat de Duurzame Top 100 doet, is telkens het kader vernauwen tot kleinburgerlijke duurzaamheid. Enkele jaren geleden zetten ze nog koloniale vervuilende bazen van bedrijven in het zonnetje als groene leiders. Zo stond Paul Polman, hoge pief van Unilever, jarenlang in de top 5. Een groen medium met dekoloniaal begrip van de ecologische crisis zou scherp zijn op de historische rol van de Lever broeders, die hun kapitaal vergaarden door gestolen land, gestolen arbeid en gestolen grondstoffen (palmolie in de eerste plaats in Belgisch Congo waar genocide de condities creëerde voor westerse roofbouwbedrijven). Een dekoloniaal groen medium zou er oog voor hebben dat dit bedrijf geen bestaansrecht heeft. Omdat dit bedrijf nooit kapitaal (dat voort is gekomen uit roofbouw op landschappen en gemeenschappen) heeft teruggegeven. Omdat het nooit excuses heeft aangeboden. En omdat het vandaag de dag nog steeds werkt met onderaannemers die Inheemse gemeenschappen van hun land verdrijven en hun mensenrechten schenden, alleen om hun businessmodel van groei te laten gelden in Zuidoost-Azië.
Wat doet een Paul Polman in een Duurzame Top 100? Ondertussen heeft dit competitiespel voor invloedrijke leden van de koninklijke familie en bazen in het bedrijfsleven plaatsgemaakt voor een competitie en showcase van burgerinitiatieven. Dat is een verdienste van de klimaatbeweging die druk op de ketel zet, niet van een oprecht berouw van medeplichtigheid aan koloniale verheerlijking en greenwashing van de Duurzame Top 100.
Op 19 juni vindt in Rotterdam de klimaatmars plaats, waaraan wij deelnemen met een dekoloniaal anti-racistisch blok. Dit artikel is onderdeel van een serie van begeleidende teksten bij de banners van dat blok, waarin we uitleggen waarom we dit blok organiseren, en waarom het zo noodzakelijk is. Hier vind je de andere artikelen op onze site (en ze zijn ook allemaal hier te vinden):
– Koloniale klimaatpolitiek (also in English)
– Racistische groene ngo’s (also in English)
– De Nederlandse oorlog tegen gelijkheid (also in English)
– Witgewassen duurzame media (also in English)
– Witte suprematie doodt mensen en planeet (ook in het Engels)
Het kunnen framen bij een groot publiek wie of wat duurzaam is, is een zeer politieke aangelegenheid. Het is opvallend dat in de Duurzame Top 100 geen mensen te bekennen zijn met een Inheemse of anti-koloniale agenda. De top 100 heeft jarenlang de illusie gewekt dat milieuvriendelijkheid en groen leiderschap een wit feestje is. In 2017 was de eerste persoon van kleur pas op plaats 69 te vinden en dat betrof een organisatie gelinkt aan ‘groen’ ondernemerschap; niet bepaald een bedreiging voor koloniaal kapitalisme.
Vandaag de dag zijn er een paar initiatieven uit Caribisch Nederland opgenomen in de lijst. Het is fijn dat er nu oog is voor wat er gebeurt in de Nederlandse koloniën, correctie, “openbare lichamen”, in de 21e eeuw. Maar als alleen de tuinbouwinitiatieven van Caribische groepen worden gevierd, maar niet een proteststem uit de Cariben tegen Nederlands eco-sociaal beleid op de eilanden of protest tegen het groeimodel van kapitalisme en tegen onteigeningspraktijken van grondstoffen en manieren van leven, dan blijft ‘witte duurzaamheid’ een bedreiging voor de meerderheid op deze aarde.
Zoals Chico Mendes zei: “Milieubeweging zonder klassenstrijd is tuinieren”. De media spreken lezers aan op een manier die vernauwend is. Bijvoorbeeld: door burgerschap uit te lichten als kader voor groene actie worden mensen die het meest worden buitengesloten door racisme – mensen zonder papieren – uitgesloten van de conversatie. Zolang de media geen tegenmacht opbouwen tegen de taal en de logica van koloniaal kapitalisme zijn zij onderdeel van de verdeel en heers-spelletjes die scheefgroei verder aanzwengelen; en de ecologische crisis is een symptoom van die politieke scheefgroei.
De Duurzame Top 100 heeft nooit excuses aangeboden voor het verheerlijken van foute bedrijven die aan greenwashing doen en die geen dekoloniale reparaties betalen. Zelfs National Geographic heeft in 2018 publiekelijk excuses aangeboden voor hun lange geschiedenis van verslaglegging met een koloniale lens. Al heeft het weinig veranderd, ze hebben dan tenminste de deur geopend naar aansprakelijkheid en reflectie.
De media die verslag doen van ‘duurzaamheid’ en de ‘klimaatcrisis’ in Nederland wissen steevast cruciale inzichten uit met betrekking tot eisen van bewegingen voor klimaatrechtvaardigheid. Ze vullen veelal pagina’s met een zoektocht naar liberale ‘hoop’ en ‘drie makkelijke dingen die jij – gereduceerd tot consument – kan doen’. Natuurtijdschriften of kranten die over milieu schrijven, vallen vaak in herhaling met vraagstellingen die valse tegenstellingen opwerpen die door de fossiele industrie zijn geïntroduceerd. En wanneer Rutte de klimaatcrisis kadert als een “technologische uitdaging”, is er geen grote krant die hem op zijn stuk zet voor het uitkramen van onzin en er een historisch perspectief tegenover zet dat duidt dat de ecologische crisis een koloniale crisis is – dat wil zeggen een politieke crisis die gestoeld is op extreem schadelijke wereldbeelden en terreurbeleid ten aanzien van al het leven dat opgeofferd wordt voor groei-fetisjisme voor accumulatie van kapitaal van natiestaten en multinationale bedrijven van massale vernietiging. Wanneer de een groeit, krimpt er ergens iets aan de andere kant. De wet van behoud van energie wordt ontkend zolang media nog steeds mee gaan in sprookjes over groene groei, groen gas, groene mijnen, etc. Constante groei vereist dat gekoloniseerde landschappen en gemeenschappen verder onteigend worden.
Waar zijn de milieu- of natuurtijdschriften die schrijven over eco-fascisme of Nederlandse klimaatschuld?
Wanneer deze cruciale problemen (van groen nationalisme) en oplossingen (en inlossen van de historische klimaatschuld) buiten beschouwing worden gelaten, dan weten we dat we met een wit suprematische lens naar milieuproblemen kijken. En de media zijn een lens om veel mensen naar de problemen en oplossingen te laten kijken. Het zijn dus verre van onschuldige vergissinkjes. De media worden ervoor betaald om bruikbaar perspectief te bieden.
Waar zijn de groene media die de kennisproductie van Inheemse bevolkingen centraal stellen? De kennis die ervoor gezorgd heeft dat tachtig procent van de resterende biodiversiteit bewaard is gebleven? En als er groene boekentips worden gegeven door ngo’s zoals Greenpeace en Milieudefensie, of door een VPRO radioprogramma, waarom is dan niet tachtig procent van de boeken van Inheemse schrijvers? Waar is de nederigheid om in de leer te gaan bij mensen met het betere track record?
Laat het duidelijk zijn dat de roep voor een minder witte mediaverslaggeving niet een roep is om mensen van kleur toe te voegen als kleurstof (op foto’s of als journalist) wanneer de analyse en het taalgebruik en het historisch besef niet fundamenteel verandert. De kritiek op een medialandschap dat de ecologische crisis witwast met witte onschuld, witte redders en witte centraliteit is er eentje die niet gaat over huidskleur, maar over de lens van witte suprematie. Helaas zijn er ook veel mensen van kleur die opgegroeid zijn in een cultuur van witte suprematie en die die lens hebben overgenomen en geïnternaliseerd. Wat we nodig hebben, zijn anti-onderdrukkingsmedia met een goede mix van mensen van kleur en witte bondgenoten, die niet gebukt gaan onder angst, om de macht op haar plaats te zetten en te herinneren waar het wringt, en waar intergenerationele onderdrukking niet wordt gereproduceerd. Deze onderdrukking ontwricht zowel sociale als ecologische samenhang.
De Duurzame Top 100 is enkel een symptoom van een breder en groter probleem van de media. In het boek “Climate Change (is Racist)” wordt het voorbeeld gegeven van hoe CNN in 2019 de top 100 artikelen van het jaar rangschikte. Er was geen plek op die top 100 voor verslaggeving over klimaatramp Idai, die een hele stad in Mozambique vernielde, maar er was wel plek op de top 100 voor de brand in de Notredame (zelfs de eerste plek van de lijst). En wie herinnert zich de Surinaamse Saramaka milieubeschermers, Wanze Eduards en Hugo Habini, die in 2009 de Goldman Environmental Prize wonnen en het conflict aan zijn gegaan met de staat tegen houtkap? De Goldman Environmental Prize wordt ook wel geduid als de Oscars onder aardebeschermers – maar in Nederland zijn ze niet bekend als inspiratiebron voor de groene beweging. Dit jaar ontving Urgenda-leider Marjan Minnesma de Goldman Environmental Prize. Ook zij is het conflict met de staat is aangegaan met een rechtszaak om emissies terug te dringen. Wie in de groene beweging kent haar niet? Er is structureel minder aandacht voor milieubeschermers van kleur.
Witte centraliteit: Het schoolvoorbeeld van media die witte klimaatactivisten meer aandacht geeft dan milieubeschermers van kleur is het uitsnijden van jeugdleider Vanessa Nakate uit Oeganda in een foto met Greta Thunberg. Terwijl Greta op vijftienjarige leeftijd met voornaam een wereldbekendheid was, is Vanessa vaak enkel bekend als het meisje dat niet op de foto stond. Ze is niet bekend omdat ze twee organisaties heeft opgezet waaronder Rise Up Climate Movement. Inheemse activisten of jeugdleiders die anti-koloniale strijd voeren, zijn met minder enthousiasme door de liberale pers onthaald (laat het duidelijk zijn dat dit geen kritiek is op Greta, maar op de manier waarop media doen alsof ze de eerste is of dat ze belangrijker is dan haar voorgangers of medeleiders).
De dertienjarige Inheemse waterbeschermer Autumn Peltier die de VN toesprak in 2018 kan niet het media-apparaat op dezelfde manier mobiliseren omdat ze Inheems is. Tot op de dag van vandaag is de enige wereldwijd bekende Inheemse vrouw Pocahontas. Maar wie weet dat Pocahontas is ontvoerd naar Engeland door witte kolonisten nadat die haar Inheemse man hadden vermoord? Wie weet dat Pocahontas in gevangenschap werd gedwongen om westerse kleding te dragen en herhaaldelijk werd verkracht en als pion werd ingezet om achter de geheimen te komen van het verbouwen van de tabaksplant. De kolonisten wilden zich altijd meer land en meer grondstoffen van het plantenrijk toeëigenen. Wist je dat Pocahontas op haar 21e om het leven is gekomen (waarschijnlijk vergiftigd) toen ze niet langer bruikbaar was als chantagemiddel? Waarom doet dat ertoe? Omdat het verhaal van Pocahontas diep ecologisch en politiek is en tot op de dag van vandaag wordt verteld als een liefdesverhaal waarin de Inheemse verliefd wordt op haar onderdrukker John. Wanneer Inheemsen in protest komen, wordt dit protest veelal door witte media genegeerd of toegeëigend op een manier die de historische voorgeschiedenis uitvlakt of verdraait. De strijd voor klimaatrechtvaardigheid is daar het laatste markante voorbeeld van. Maar wie de geschiedenis kent, ziet patronen. Tot op de dag van vandaag wordt de tabaksplant – voor Inheemse mensen een medicijn mentor – door bedrijven misbruikt voor de sigarettenindustrie. Zo zien we keer op keer een patroon dat natuurlijke medicijnen worden toegeëigend en als gif worden gecommodificeerd. En het uitwissen van onze kritische stemmen heeft als gevolg een vervlakking van politieke educatie voor de massa die solidariteit zou kunnen genereren. Zoals hiphop artiest Akala zingt: “As long as they are distorting the past It means they have the intention of doing it again”.
Witte onschuld: Keer op keer kaderen de media het klimaatprobleem als een nieuw, een 21e eeuws probleem of een probleem van de laatste decennia. Terwijl Inheemse volken van de wereld, die het grootste leiderschap tonen op het gebied van zorg voor het web van leven en behoud van biodiversiteit, klimaatrampen zien als het resultaat van 500 jaar van een politiek van koloniale groei ten koste van de ander, die op elk niveau scheefgroei en dood en verderf heeft gebracht. Elke mediamaker of journalist weet dat waar je een verhaal begint een politieke keuze is. Echter, media kiezen er keer op keer voor het witte narratief te volgen van een klimaatcrisis in de toekomst, of eentje die er pas net is en waar we pas een aantal decennia van op de hoogte zijn. Dat betekent dat media steevast alle kennis en geschiedenis van gekoloniseerde volken, die in andere termen en begrippen praten over deze bestaanscrisis, buiten beschouwing laten of toelaten als een NIEUW inzicht. Deze witte onschuld zorgt er ook voor dat veel Nederlandse journalisten of mediamakers geen goede basiskennis hebben op het gebied van de klimaatschuld die Nederland heeft voor herstel van alle beschadigde relaties met landschappen en gemeenschappen.
Tot slot zien we keer op keer taal gebezigd worden in zowel magazines van ngo’s als in de krant over politici als “leiders op een klimaattop”. Iemand een leider noemen is legitimiteit geven. Zelfs al ben je kritisch. Dit verhult de werkelijke relaties van leiderschap die aanwezig zijn bij gekoloniseerde volken. Noem een imperialistische politicus of een koloniale beleidsmaker die de VOC-mentaliteit hoog wil houden bij zijn naam: een racist.
Een te voorzien tegenargument zal luiden dat organisatie X of tijdschrift Y ook dit artikel over Inheemsen in de Amazone of Colombia heeft geschreven. Gelukkig zijn er individuen en organisaties die de uitzondering zijn. We verwachten geen tegenspraak van hen. Maar eerder van de groepen en organisaties die enkel verslag leggen met een aanspreekvorm naar de lezer die oproept tot “redden” en “beschermen” van kwetsbaren, in plaats van te praten over verantwoordelijkheid en politieke herstelprocessen van alle relaties waarin de kwetsbaar gemaakte gemeenschap zelf zeggenschap heeft. We hebben niks aan Witte Redders die enkel over Inheemsen schrijven als referentiepunt of plaatje zonder relatie gebaseerd op gedeelde principes van anti-onderdrukking. We hebben niks aan een Duurzame Top 100 die van 500+ jaar vernieling van de aarde een feestje probeert te maken van influencers die “helemaal van nu” zijn. Hoe halen ze het in hun hoofd om het aandrijven van uitsterfbeleid, dat volgens een nieuw onderzoek al 150.000 soorten organismen tot uitsterven heeft gebracht in de afgelopen 500 jaar, te reduceren tot een “hoofdpijndossier van NU”? Met het uitwissen van de lange geschiedenis zullen de media doen waarvoor ze betaald worden: sensatie zonder integere relaties.
Decolonial antiracist bloc
Noot
In de huidige Duurzame Top 100 staan meerdere groepen en initiatieven die we zien als bondgenoten in de strijd voor klimaatrechtvaardigheid die Inheemse gemeenschappen en gemeenschappen in de frontlinie wereldwijd leiden. Onze banner is geen protest tegen hen, maar op de manier waarop ze worden ingezet door media als respectabele burgerlijke winnaars. Het is tijd dat de Duurzame Top 100 te horen krijgt wat XR zei bij de uitreiking van de Duurzame Dinsdag Awards toen de woordvoerder van Extinction Rebellion de prijs niet in ontvangst wilde nemen: “Wat we nodig hebben, is niet klimaatprijzen maar klimaatactie”.
(Foto’s van het blok zijn op 20 juni toegevoegd.)
Inderdaad bepaalt het begin punt de manier waarop je het verhaal vertelt. Maar waarom 500 jaar geleden beginnen? Ook jullie begin punt (500 jaar geleden) is een arbitraire keuze als kolonialisme en imperialisme het onderwerp is. Kolonialisme (groei ten kosten van een ander) is geen vijfhonderdjaar oude ‘Europese’ uitvinding. De oude Egyptenaren, Assyriërs, Perzen, Grieken en Romeinen konden eer ook wat van. Net als trouwens de Chinezen, de Indiërs en later de Mongoolse horden onder Dzjengis en zijn opvolgers. En wat te denken van de Maya’s,de Azteken, de Inca’s en hun voorlopers de Olmeken. Grote rijken en die niet ‘spontaan en democratisch’ ontstonden.
Het had trouwens niet veel gescheeld of de Chinezen hadden eerst ‘ons’ ontdekt. Hun grote zeevaarder Zeng He was al een eind op weg maar toen hij te horen kreeg dat er in Europa slechts ‘wol, wijn en brood’ te halen waren, keerde hij om. Toen de nieuwe keizer vervolgens besloot dat het Chinese rijk ‘het centrum van de wereld’ was, waren grote zee-expedities verleden tijd en werd de vloot verwaarloosd. Hadden ze dat niet gedaan dan waren de eerste Portugezen nooit zover gekomen. Nee, het jezelf belangrijke dan de rest vinden, is niet iets typisch Westers Europees. Dat is geen enkel volk vreemd.
Je hebt wat mij betreft gelijk als je zegt dat er vooraf aan het westerse imperialisme en kolonialisme ook andere rijken waren, die evenmin democratisch waren. Je voorbeelden spreken boekdelen. Ik zou het zelf overigens niet aan “volken” wijten, want dat zijn ook maar sociale constructies. Het ligt aan systemen van overheersing.
Maar ik krijg het gevoel dat je wilt afdoen aan de ernst van de huidige problemen, zoals die in het stuk staan beschreven, door te roepen: “ja maar anderen deden het ook”. Maar dat snijdt geen hout: we hebben nu te maken met een wereldorde op basis van raciaal, patriarchaal en eco-vernietigend kapitalisme. (Natuurlijk vinden er langzame verschuivingen plaats richting een multipolair systeem, met niet meer alleen het westen in het centrum, maar in essentie verandert dat niet veel.) En het huidige politieke en economische systeem heeft door de technische ontwikkelingen de mogelijkheid om de menselijke beschaving (of wat daar voor door moet gaan) fundamenteel te vernietigen. En dat maakt het toch anders dan de voorgaande rijken. En het artikel probeert een aanzet te geven tot een analyse waar het huidige systeem begonnen is, wat de ideologische wortels zijn en hoe we die kunnen aanpakken, om te redden wat er te redden valt.
Best Eric,
Ik doe niets af en roep geen ja maar. Dat is uw interpretatie. Ik reageer op de woorden dat je beginpunt het verhaal bepaalt. Als je ‘kolonialismeverhaal’ 500 jaar geleden begint, dan is het een westers verhaal want vanaf dat moment werden Europese landen de machtigste mogendheden.
Als het artikel een aanzet probeert te geven tot een analyse waar het huidige systeem is begonnen en ook als het zoekt naar ‘ideologische wortels, dan slaat het de plank behoorlijk mis. Want waarmee begon dat systeem? Met Columbus, Bartolomeu Dias? Met de val van Granada in 1492 toen de laatste Moorse heerser uit Spanje werd gekieperd of toch met de slag bij Poitiers in 732 toe Karel Martel de Moren aldaar versloeg en daarmee het begin van het einde van de ‘Moorse’ imperialisme inleidde. Laat je het beginnen met Cogito, ergo sum van Descartes of toch de stoommachine van James Watt? Waar je ook begint, je ontkomt er niet aan om dan ook de periode ervoor te duiden. Die periode duiden als de ‘hemel op aarde der inheemse volkeren’ gaat behoorlijk voorbij aan de hoe het werkelijk was. Want hemels was het in geen geval,
“Ik doe niets af en roep geen ja maar”, schrijf je. Prima. maar wat wil je dan met je reactie?
Bij alle gebeurtenissen en data die je noemt (m.u.v. Poitiers wellicht) kun je ook zo’n analyse beginnen inderdaad, en dan op een vergelijkbare analyse uitkomen.
Ik snap werkelijk niet waar je heen wilt. Dit is een artikel over wit wassende media, waarin kort een politiek-historisch kader geschetst wordt, moet daar een hele wereldgeschiedenis bij omdat het anders niet aan bepaalde eisen voldoet? Wat er voor het kolonialisme gebeurde is simpel niet relevant in dit kader.
Aan het einde van je reactie lijkt de aap uit de mouw te komen, wanneer je suggereert dat de auteur het heeft over een ‘hemel op aarde der inheemse volkeren’. Dat is niet zo, maar wat is makkelijker dan een zelfgemaakte stropop aanvallen? Feit is wel dat inheemse bevolkingen minder vervuilen, minder kapotmaken dan wij hier, en veelal dichter op het land leven. Dat is het hele punt.
Ik weet niet hoe de auteur er precies in staat, maar het wat mij betreft zeker niet zo dat inheemse bevolkingen per definitie altijd ecologisch verantwoord leven of hebben geleefd. Dat zou essentialisme zijn, historisch onzin en racistisch (omdat het suggereert dat inheemse bevolkingen statisch en buiten de geschiedenis leven, en een soort ‘edele wilden’ zouden zijn). Zo lijkt er bijvoorbeeld een oorzakelijk verband te zijn tussen het uitsterven van veel grote zoogdieren in Noord-Amerika en de komst van de mens. Maar wanneer we het hebben over de moderne periode, dan kunnen we niet anders dan concluderen dat veel inheemse bevolkingen culturen en voedselproductie-methoden hebben die op termijn meer levensvatbaar zijn dan de ‘onze’.
Beste Eric,
Er wordt geen politiek historisch kader geschetst. Er wordt een hedendaags politiek kader geschetst en dat wordt opgelegd aan het verleden. Het probleem is dat die analyse die nu wordt gemaakt, wordt opgelegd aan mensen die 500 jaar geleden leefden. De stappen die zij toen hebben gezet, hebben onvermijdelijk geleid tot de huidige wereld. Die huidige wereld kun je Columbus en Dias niet in hun schoenen schuiven net zoals je Marx de zuiveringen van Stalin of de Mao’s culturele revolutie in de schoenen kunt schuiven.
Een voorbeeld van zo’n foute analyse die dit artikel raakt. In haar boel Witte Onschuld schrijft Gloria Wekker het volgende: “West-Europese landen hebben eeuwen deelgehad aan een algemeen Europees ethos – een ‘cultureel archief,’ zoals Edward Said het noemt in zijn boek. Lees hier Edward Saids boek. Culture and Imperialism (1993) – waarbinnen ze de plicht hadden om zich buiten hun eigen gebied te begeven en andere volkeren aan zich te onderwerpen.” Lezers van deze site zullen nu waarschijnlijk instemmend knikken. Dat West-Europeanen de wereldzeeën bevoeren, valt niet te ontkennen. Dat hierbij gebieden onder Spaanse, Portugese, Hollandse, Engelse, Franse controle werden gebracht evenmin. Avonturiers en handelslieden uit de genoemde landen, gingen op zoek naar de bron van ‘Oosterse’ producten. Dat deden zij waarschijnlijk om minder afhankelijk te zijn van Italiaanse steden die de handel tot die tijd domineerden als laatste schakel in de ‘zijderoute’. Zij wilden de ‘tussenpersoon’ uitschakelen en zelf meer winst maken. Redenerend vanuit het heden, zou je, zoals Wekker doet, kunnen beweren dat de Europeanen een op een plan gebaseerde plicht hadden om de volkeren te onderwerpen. Wil er werkelijk sprake zijn van plan en plicht, dan moet er ergens een bijna zeshonderdjarig ‘Risk-opdrachtkaartje’ opduiken dat ondertekend is door alle toenmalige Europese heersers met een verhaal dat alle Europeanen moest inspireren.
Een echte analyse begint bij het begin en niet bij het einde.
Zelden zo’n stropoppen-argumentatie gezien. Het komt op mij over alsof je een stokpaardje hebt waarvan je anderen graag deelgenoot maakt.
Wie alleen jouw reacties leest, en nog niet begonnen is aan het stuk hierboven, zal het nauwelijks kunnen geloven dat je het allemaal in 1 zin meent te kunnen lezen, en dat het stuk in werkelijkheid heel ergens anders over gaat. Je projecteert het allemaal hierop, op deze ene zin: “Terwijl Inheemse volken van de wereld, die het grootste leiderschap tonen op het gebied van zorg voor het web van leven en behoud van biodiversiteit, klimaatrampen zien als het resultaat van 500 jaar van een politiek van koloniale groei ten koste van de ander, die op elk niveau scheefgroei en dood en verderf heeft gebracht.”
En omdat je stokpaardje daar niet echt bij aansluit, ga je voor de zekerheid maar verder met een kritiek op het boek van Wekker, dat al helemaal niet in het stuk voorkomt.
Okay, we weten het nu: je hebt een hekel aan de schijn van teleologie.
Mocht je nogmaals willen reageren, kan je dan ingaan op de inhoud van het artikel? Op de witte bias van de media als het gaat om de ecologische rampen die momenteel plaatsvinden en die ons nog te wachten staan? En helemaal mooi zou zijn als je mee wilde denken en organiseren om de klimaatbeweging sterker te maken.
Want aan meer derailing van het eco-debat hebben we eigenlijk geen behoefte.