Witte tranen

Het laten van “witte tranen” trekt de aandacht weg van het aankaarten van institutioneel racisme. Iedereen is racistisch, ook de zogenaamd “altijd goedbedoelende witte vrouw”. De vraag is vervolgens hoe dit racisme zich manifesteert en niet of. Witte vrouwen profiteren, bewust of onbewust, van hoe onze maatschappij uitgaat van de witte mens en zijn hier, of ze het willen of niet, medeplichtig aan. Eerder schetste ik al hoe ik als vrouw geraakt wordt door seksisme en hoe dit bij mij tot een onmenselijk perfectionisme heeft geleid. Door blind te zijn gebleven voor mijn eigen privilege zag ik niet in hoe mijn feminisme alsnog gekleurd was door mijn witte huid. Laat mij, en andere witte vrouwen, dus inzien dat we niet enkel slachtoffer maar ook dader zijn van onderdrukking. Door een ander boek dat ik hierover heb gelezen, werd het me nog duidelijker hoe ik als witte vrouw onontkomelijk racistisch doe. Regina Jackson en Saira Raode, twee vrouwen van kleur, beschrijven in “White Women” hoe het streven naar perfectie bij witte vrouwen leidt tot de onderdrukking en uitsluiting van vrouwen van kleur. De drang tot perfectie is namelijk niet eigen aan alle vrouwen, maar alleen aan witte vrouwen. Een witte huid is namelijk een ontoereikende maar noodzakelijke voorwaarde voor perfectie in onze maatschappij. Het perfectionisme van witte vrouwen is daarbij niets meer dan een patriarchale valstrik, omdat witte vrouwen nooit mooi, rijk of slim genoeg zullen zijn. Daarbij hebben witte vrouwen door dit streven ook onderling de neiging om zich met elkaar te vergelijken en in competitie te treden, omdat perfectie alleen kan floreren in het bijzijn van imperfectie. Misogynie raakt zo geïnternaliseerd en brengt ons niet alleen tot het afwijzen van onze eigen gebreken, maar ook tot het naar beneden halen van elke andere witte vrouw die zogenaamd meer geslaagd zou zijn dan wijzelf.

Fleur den Boer in Witte tranen (Hardhoofd.com)