Zoë Smit: Uitbuiters, racisten en Wilders

Al ruim een week duurt de zeer terechte ophef over de “minder Marokkanen”-uitspraak van de racist Geert Wilders. Op sociale media zie ik allerlei reacties voorbij komen. Verontwaardigde reacties omdat Wilders nu toch wel te ver is gegaan (eerder niet dan?) en reacties waarin steun wordt betuigd aan Wilders door nóg racistischere opmerkingen te maken. Dat laatste zegt dan wel weer iets over de aanhang van Wilders en geeft aan dat er wel degelijk sprake is van haatzaaierij.

Ook ik ben boos en verontwaardigd om zijn opmerkingen, maar niet verbaasd of iets dergelijks. Wilders had al veel eerder uiting gegeven aan zijn haat naar moslims en naar personen met een dubbel paspoort (laat staan naar mensen zonder papieren…). Dat blijkt niet alleen uit zijn domme racistische uitspraken, maar ook uit zijn vriendenkeuze. Daarnaast was ik op mijn werk jarenlang omgeven door PVV-aanhangers. Jarenlang heb ik racistisch geneuzel voorbij horen komen over verschillende bevolkingsgroepen. Dat zij hun gedachtegoed terugvonden in de ideologie van de PVV, zegt mij genoeg. Zowel over de PVV als over mijn ex-baas en ex-collega’s. Ja, ex. Want gelukkig heb ik recent besloten om te stoppen met mijn baan.

Uien

Door alle ophef over Wilders’ opmerking over Marokkanen dacht ik terug aan een verhaal van mijn ex-baas en zijn vader. Voordat mijn ex-baas een bakkerszaak begon, had zijn vader ook een eigen bedrijf: een groentewinkel. Zijn vader deed alles ‘zelf’, dat wil zeggen dat hij zo goedkoop mogelijke werknemers aannam om de vervelende klusjes te doen. Salades, stamppotten en dergelijke werden in de winkel vers verkocht, en daarvoor moest heel wat geschild, gepeld en gesneden worden. Een van de producten die hij grootschalig inkocht, waren uien. Om de honderden kilo’s uien te schillen nam hij een Marokkaanse vrouw aan. De vrouw verbleef nog niet zo lang in Nederland. Zij woonde samen met haar kind in een heel klein huisje. Het was zwaar en veel werk. De uien gingen in balen van vijfentwintig kilo en elke ui moest goed geschild en nagekeken worden.

Volgens de vader van mijn ex-baas wilde de vrouw dat werk het liefst thuis doen. Hij en mijn ex-baas maakten nog grapjes over het kleine huisje dat nu helemaal vol lag met balen uien. De vrouw ging aan het werk. Dat was echter van korte duur, want uien stinken. Het duurde niet lang voordat omwonenden gingen klagen over stankoverlast en de politie inschakelden. De politie viel haar woning binnen en nam de honderden kilo’s uien in beslag.

De vrouw was daar heel erg van geschrokken, en wist ook niet goed wat ze moest doen. Ze had geen telefoon en kon daarom niet de vader van mijn ex-baas bellen. De vader gaf ook aan dat de vrouw zich schuldig voelde, omdat ze dacht dat het haar schuld was dat de uien in beslag waren genomen. Misschien was ze ook wel bang om haar baan, en daarmee haar bron van inkomsten, kwijt te raken. Hoe dan ook, de vrouw besloot ’s morgens vroeg samen met haar kind, want ze had geen oppas, naar de winkel van de vader te gaan. De winkel was op dat moment nog niet open, en hij was ook nog niet aanwezig. Het regende heel hard en het was ook koud. Toen de vader uiteindelijk arriveerde, waren de vrouw en het kind doorweekt en verkleumd. Hij liet hen echter buiten staan, hoorde snel haar verhaal aan, en stuurde haar daarna terug naar huis,  in plaats van haar binnen wat warms te drinken aan te bieden. Daar had hij naar eigen zeggen wel een goede reden voor, want hij wilde snel handelen. Hij belde zijn zoon, dus mijn ex-baas, op. Daarop volgde het gedeelte van de gebeurtenissen waar vader en zoon zo trots op zijn en waarom ze het verhaal zo vaak hebben herhaald: ze reden naar het politiebureau, zagen de uien liggen en stalen ze terug. De politie schijnt nooit te hebben begrepen wat er met de uien was gebeurd.

Rotklusjes

Toegegeven: het terugstelen van de uien bij de politie vond ik ook best een leuk verhaal. Maar het aannemen van een Marokkaanse vrouw die tegen een ontzettend laag loon de rotklusjes moest opknappen, is natuurlijk pure uitbuiting. En zij was niet de enige die werd uitgebuit door die vader. De vader stopte bij het vertellen steevast bij het terugstelen van de uien. Ik heb geen idee of de vrouw haar baan heeft behouden. Ik weet wel dat vader en zoon haar niet hebben gesteund na deze vervelende ervaring. Ze vonden het terugkrijgen van de uien veel belangrijker dan het troosten van een werkneemster die overstuur en doorweekt voor de deur stond.

En dat zijn dus blijkbaar de mensen waar de PVV voor opkomt en dat zijn de mensen die steun vinden bij de PVV. Uitbuiters en racisten. Het zijn de mensen die hard “minder, minder, minder Marokkanen” roepen en ondertussen diezelfde Marokkanen uitbuiten om daar zelf beter van te worden. Mensen die zichzelf superieur achten, alleen omdat zij wit zijn en in Nederland zijn geboren. Overigens zijn veel van de Marokkanen waar Wilders naar refereerde, ook in Nederland geboren. En al zijn ze dat niet, wat dan nog?

Zoë Smit